zaterdag 26 februari 2011

Lief Dagboek

Als kind las ik niet; ik was wel heel geïnteresseerd in alles wat er in de kast bij mijn ouders achter glas stond. Een klein schuifraam scheidde mij van het rijtje 'Alleen naar kijken, Veer'-boeken. Lid worden van een bibliotheek deden mensen zoals wij niet. 'Je wilt toch geen boeken lenen, waar de broodkruimels van de vorige lezer in zitten', zei mijn moeder vaak. Bij Oma stonden er een paar boeken op de plank naast de radio, waaronder Het Achterhuis van Anne Frank. In die tijd startte ik met het schrijven in mijn eigen dagboek, zo'n klein chinees boekje, waarvan de pagina's langs de kanten geïllustreerd waren en ik dapper probeerde langs de tekeningetjes te blijven schrijven.
Dat duurde niet lang, want er was ineens een reden om daarmee te stoppen: mijn manier van vertellen, mijn 'lelijke' handschrift, of ...
Daarna verzamelde ik boeken: werd lid van een boekenclub, nam periodiek boeken af, om ze vervolgens in een kast te bewaren. Soms las ik ineens een boek, maar dat mag geen naam hebben.
Later verzamelde ik lege boeken zonder echt te weten wat ik ermee zou kunnen doen. Tot ik het creatief en reflectief schrijven ontdekte. De verzameling lege boeken van toen zijn allemaal volgeschreven en nog ben ik niet uitgeschreven. Ik hoop dat ooit mijn debuut-boek tussen de andere boeken in mijn kast komt te staan. Inmiddels heb ik plezier in het lezen gekregen en lees ik alles wat los-en-vast zit. Kennelijk was de tijd daarvoor wat later rijp.

woensdag 16 februari 2011

Er is een brief voor mij

Er is een brief voor mij onderweg. Ik wéét dat hij onderweg is, alleen weet ik niet van wie hij komt en wanneer. Maar ik voel het, ik wéét het. Elke dag, voordat de postbode ons hof oploopt, sta ik al wat te dralen voor het raam, alsof daarmee de postbode sneller loopt. Sneller loopt ... mijn huis voorbij.
De Brief. Ik fantaseer van wie hij komt. Ik ga een heel lijstje met namen af in mijn hoofd en bij sommige namen denk ik: 'Ja, die zal mij schrijven. En wat zal de boodschap zijn?'
Wat is er toch met handgeschreven brieven? Juist in de tijd van Twitter, Hyves en Facebook. Elke dag ontvang ik wel mail van jan-en-alleman, maar een heuse brief, die komt niet dagelijks. Ik voel teleurstelling als de postbode mijn huis voorbij loopt. En ik voel een lichte vreugde als hij het tuinpad oploopt. Vanachter mijn raam volg ik zijn handelingen, maar die brief, De Brief, zie ik nog even niet. Ik loop naar de brievenbus en zie gewone post, rekeningen, een uitnodiging, maar niet De Brief.
Hoopvol denk ik: 'Morgen, morgen komt De Brief.' Zaterdags ben ik het meest teleurgesteld: dan moet ik twee dagen wachten. Op zondag wordt geen post besteld, dan viert de postbode zijn zondag. Op maandag is er nauwelijks post, dus pas op dinsdag begint het ritueel rondom de brief opnieuw.
M'n keukentafel is al netjes geordend: een doosje met koekjes en chocolaatjes staat al te wachten naast een leeg kopje. Ook zij wachten op De Brief.
Ik stel me het tafreel al voor: De Brief is gekomen, ik leg hem op tafel. Schenk een kop thee in, open hem en ...

Maar dat is nog niet aan de orde. Ik zoek een briefopener en leg hem naast de koekjes. Want er is een brief voor mij onderweg.

 
Posted by Picasa
Brug bij 't Gulden Vlies, in de Koorstraat, Alkmaar, waar gisteren het maandelijkse Shodo Schrijfcafé plaatsvond. Daar heb ik de bovenstaande tekst als een 10-minutensprintje geschreven.

zaterdag 12 februari 2011

Vergeten

Hoe is het als je het contact met de werkelijkheid verliest? Als je je noodgedwongen terugtrekt in een kleine wereld? Ik las ‘Hersenschimmen’ van Bernlef en werd daar niet blij van. De hoofdpersoon wil genieten van zijn rustige, oude dag tot het moment dat hij zich ervan bewust wordt dat er lege plekken in zijn hoofd komen. Hij verliest het contact met de wereld om hem heen, verdwaalt hij bij tijd en wijle, krijgt moeite met het formuleren van zinnen die hij wil uitspreken, leeft gedeeltelijk in het verleden én heden, en – daar schrok ik nog het meeste van – hij ziet zijn vrouw voor zijn moeder aan. Kortom: zijn wereld stort in.
Het verhaal wordt verteld vanuit de hoofdpersoon gezien. Niet de toeschouwer die naar de vergeetachtige kijkt, nee, vanuit de vergeetachtige zelf. Het verhaal bracht mij niet alleen aan het denken. Sterker nog: het bracht mij in een lichte paniek. Alles wat vertrouwd is, wordt een onbekende wereld.
Zelf ben ik 2 keer per jaar al in de war als de klok een uur naar voren of naar achteren wordt gezet. Alles mag wat mij betreft veranderen, maar niet de tijd. Ik realiseer mij dat als je geheugen je in de steek laat, dat niet alleen de tijd, maar de hele wereld om je heen verandert. Als ik te maken krijgt met een partner of een dierbaar familielid die vergeetachtig wordt, hoop ik dat diegene de relatie met mij niet vergeet. Als dat gebeurt, stort ook mijn wereld in.

Write On Wednesday. Wil je ook mee doen? Lees hier de spelregels.

zaterdag 5 februari 2011

Mijn keelchakra-tekening ...

... zag er vrijdagavond - na een paar tekenmomenten - zo uit:



Op de woensdagavond zelf was ik begonnen met inkleuren op A4-formaat, waar ik de opzet van het chakra had weergegeven. Tijdens het kleuren, kreeg ik allerlei ideetjes om uit te proberen. Thuisgekomen zocht ik A3 tekenpapier en gelukkig, er was nog wat voorraad. En nu is het dit geworden. Of het af is? Geen idee. Ik laat het nu even rusten en zal er later nog eens naar kijken. Wellicht dat dit het eindresultaat is, of anders een tussenstap. De tijd zal het leren.