Totem-ervaring

'Wat een vreemde steen, dacht ze. Ik heb er nog nooit zo een gezien. Toen dacht ze aan iets wat Creb haar gezegd had en ze was zo geschokt door wat ze in een plotselinge flits begreep dat ze het bloed uit haar gezicht voelde wegtrekken en er een koude rilling over haar rug liep. Haar benen voelden zo slap aan en ze beefde zo dat ze moest gaan zitten. Ze hield het fossiele afgietsel van het weekdier in de kom van haar handen en staarde er ingespannen naar.
Ze herinnerde zich dat Creb had gezegd dat wanneer je een besluit moest nemen, je totem je zou helpen. Als je het goede besluit genomen had, zou hij je een teken geven. Creb zei toen dat het iets heel bijzonders zou zijn en dat niemand anders je vertellen kon of het een teken was of niet. Je moest leren luisteren met je hart en je verstand en dan zou de geest van je totem binnen in je 't laten weten, dacht ze.
'Grote Holeleeuw, is dit een teken?'

                                                                                                   - uit: De stam van de Holebeer - Jean M. Auel

Het is bijna 30 jaar geleden dat ik dit boek las. Het verbaast me dat sommige passages mij helder voor de geest staan, terwijl ik andere lees alsof het de eerste keer is.

Ayla en Jondalar

Het is zaterdag. De PS van de Week ligt nog in de krant (Het Parool) verscholen. Eerst het Volkskrant-Magazine met de columns van Sylvia Witteman en Hanna Bervoets. Ik heb zo mijn vaste rituelen op zaterdag. Sylvia schreef een heerlijk stuk, waar ik enorm om heb moeten lachen. En Hanna heeft boeiend en filosofisch geschreven.

Dan ineens pak ik het PS op en blader. Ik zie dat Johannes van Dam eindelijk weer eens een onvoldoende heeft gegeven, maar het artikel trekt me niet. Ik blader terug naar de column van Jelle Brandt Corstius en lees de kop: 'Ayla en Jondalar'.
Het zal toch niet... zal ik wel... ?

Het zesde boek in de serie de Aardkinderen is op 29 maart verschenen.
Het lied van de grotten.

Na 5 delen is dan nu eindelijk deel 6 verschenen, wat ik Jean Auel ooit in de jaren negentig al heb horen aankondigen in een interview dat zij had in een programma van Tineke de Nooy. (Oma vertelt...)

Ik aarzelde of ik de column wel wilde lezen. Deze week waren er al verschillende teleurstellende reacties op deel 6 te lezen geweest op verschillende sociale netwerken. Eerder had ik een advies gekregen 'Haar naam was Sarah' niet te lezen, omdat het zo vreselijk slecht geschreven was. Maar dat boek bleef mijn pad kruisen. Omdat de film afgelopen donderdag in een filmhuis 'hier om de hoek' vertoond zou worden, las ik dat boek toch maar even snel. Binnen een dag had ik het uit. En met het boek zo vers in mijn geheugen, kon ik de film beter bekijken en beoordelen.

Dus toch JBC gelezen.

Leuk om te zien hoe hij zich door de eerste 4 delen 'geworsteld' heeft op 10-jarige leeftijd.

Maar dan... Jelle schrijft nadat hij De stam van de Holenbeer had gelezen: '... Vervolgens verslond ik ook nog De vallei van de paarden, De mammoetjagers en Het dal der beloften, en toen was het klaar. Ayla en Jondalar hadden kennenlijk alle hoeken van de grot wel gezien. Dacht ik. Maar nu, na twintig jaar, heeft Jean Auel een nieuw deel geschreven: Een vuurplaats in steen. ...'

Helaas, of misschien wel gelukkig voor JBC, heeft hij een heel deel gemist. 

Ik twitterde hem:

Ik ben een beetje jaloers op Jelle. Hij mag nog twee voor hem onbekende delen lezen. Voor mij is alleen het zojuist verschenen 6e deel nieuw. Maar dat boek lezen duurt nog even: ik ben dapper begonnen in deel 1. Het is alweer zolang geleden - zo'n 30 jaar - dat ik dat eerste boek las. Het gaat een mooie zomer worden, zo eerst alleen met Ayla en later samen met haar Jondalar.