maandag 31 december 2012

De profeet

Kahlil Gibran in 1898


gefotografeerd door Day, F. Holland (Fred Holland Day), 1864-1933.

Jaren geleden kwam ik via via in contact met teksten uit zijn boek De Profeet. Ik kocht het boekje en toen mijn schoonmoeder Yda voor de zoveelste keer vertrok naar haar geliefde Australië, voelde ik de behoefte haar dit boekje cadeau te doen. Ik gaf haar mijn exemplaar mee. Al snel miste ik het boekje in mijn boekenkast. Daarom kocht ik een nieuw boek, dat een jublieum uitgave bleek te zijn. Het is niet een boek dat ik lees en weer wegleg om nooit meer aan te raken. Nee, bij tijd en wijle wandelt het boekje mijn kast uit op zoek naar mij. Dan gebruik ik een alinea, of meer tekst om daar zelf verder over door te schrijven.

Yda overleed in 2003. Uit haar nalatenschap bleek dat ook zij Kahlil koesterde en na een laatste wereldreis is het boekje weer in mijn kast teruggekomen; er staan nu 2 boekjes naast elkaar.

De afgelopen maand was De Profeet opnieuw een vast deel van mijn leven. Het ene boekje ligt nog op mijn schrijftafel in mijn kamer waar ik mijn ochtendpagina's schrijf, het andere wandelt door de huiskamer en de woonkeuken. Om het op te pakken, als ik mijn blog ging schrijven. Soms een woord, een alinea. Of alleen het thema.

Als ik het woord Profeet hoor, dan denk ik aan de verhalen uit de bijbel, die ik als kind hoorde voorlezen door mijn vader. Een profeet ontving - in trance - zijn goddelijke boodschap voor de mensen, die hij hen meedeelde. Ik zou liever spreken van een visionair of een ziener. Een goeroe, een leraar. Met de wetenschap dat iedereen een leraar, een goeroe voor zichzelf én voor een ander is.

Kahlil, ik draag jou en jouw teksten als een vuur in mijn hart!

En ondanks dat ik mijzelf een volgzaam typetje vind: ik sluit weer af met een song dat niet in de Top2000 voorkomt. Jammer. Ik hoop volgend jaar wel. Dan kies ik het wellicht opnieuw:

Carry Me (like a fire in your heart) - Chris de Burgh




Voor meer verhalen "De profeet" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

zondag 30 december 2012

De zee

De zee heeft een enorme aantrekkingskracht op mij. De grootsheid, de weidsheid, de wijsheid. Ik voel me daar klein, nietig zelfs, maar wel een schakel in het geheel. Problemen verwaaien, vooral tijdens een november-storm. Ineens staat alles in een ander perspectief.

Schiermonnikoog, een zondag in september 2006. Ik werd vroeg wakker en besloot  naar het strand te gaan. Het eiland sliep nog. Het was die dag heel mooi weer. Volop zon, een strak blauwe hemel, nauwelijks wind. En ik was alleen. Alleen op de Badweg. Alleen langs het Noderstraun, het allerlaatste appartementencomplex aan de Badweg voor de duinen. Alleen door de duinen. Ik hoorde de trein. "Goh, de trein.... Een trein? Hier? Op Schier?", dacht ik nog. Het bleek de branding te zijn. De rollende branding van links naar rechts. Precies het geluid van een passerende trein in de verte.
Ik liep het strand op. Even alleen op het immense strand. Niet helemaal alleen. Heel ver weg liep een vrouw met haar 2 honden. Te ver om oogcontact te hebben. De honden renden elkaar voorbij, stonden ineens stil en renden rollend over elkaar heen weer terug.
Ik keek naar de zeehonden die op een zandbank in zee naar mij leken te kijken. Ineens voelde ik iemand naast mij komen staan. Een man, op ongeveer op 50 meter afstand. Ook hij was alleen. Ook hij keek naar de zeehonden op de zandbank. Hij liep nog iets verder richting zee.

We stonden een aantal minuten stil. Ieder kijkend naar de zee. Ineens draaide hij zich om, liep vlak langs mij heen en zei: "Zo, dat neemt niemand ons meer af, deze ervaring." Jubbelend ging ik weer naar mijn hotel, waar op mij gewacht werd, mét ontbijt.

Het water in de oceaan. Overmand door emoties vul ik de oceean aan met mijn tranen. Tranen van geluk, tranen van verdriet.

Het minst gevaarlijk is mijn schip in de haven te laten, maar wil ik echt iets beleven, ervaren, leren, dan moet ik mijn schip de haven uit varen. Voorbij de klip, in open water, loop ik het grootste gevaar. Daar zijn risico's. Dat is leven.

960 Terug naar de Kust - Maggie MacNeal



Voor meer verhalen "De zee" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

zaterdag 29 december 2012

Het afscheid

Afscheidnemen is iets wat ik maar moeilijk kan. Ik sluit iedereen graag in mijn hart. Het liefst met iedereen op deze aarde. Vooral hen die mij - een tijdje - vergezeld hebben op mijn pad. Ik heb het niet over een afscheid door overlijden. Ik bedoel hier het elkaar uit het oog verliezen. Het gaat om de deur sluiten, heel vaak éénzijdig. Vooral het éénzijdig sluiten van die deur is waar ik niet over uit kan, wat ik maar niet begrijpen kan.

Vanmorgen kwam ik haar zomaar ineens tegen. Plotseling. In de winkel. Ik stond in de - gelukkig korte - rij voor de kassa. Zij zag mij niet, ik haar wel. 20 jaar geleden hadden we intensief contact. Heel intensief. We kwamen elkaar iedere dag tegen, op het werk, bij mij of bij haar thuis. We deden zelfs een training van 2 jaar, waar bij we alle twee toch heel veel van onszelf lieten zien. Ik leerde haar hartewens kennen, probeerde haar daarbij te steunen, want het lukte niet haar wens uit te laten komen. Ik probeerde haar voor te bereiden dat ook al lukt het niet een wens uit te laten komen, het leven meer in petto heeft... Ook voor haar.

Opeens vertrok zij van mijn werk; er kwam een leuk afscheid waarbij ze na afloop nog met mij mee liep naar mijn auto. We vertelden elkaar dat dit afscheid niets hoefde te betekenen voor ons: ons contact zou blijven...

Niets was minder waar. Ze reageerde ineens niet meer op kaartjes. Telefoongesprekken brak ze af voor we goed en wel begonnen waren. Belde niet terug als ik haar antwoordapparaat insprak. Afspraken werden niet nagekomen. Er ontstond een stilte van een paar weken. Weken werden maanden. Ineens was daar een uitnodiging van een gemeenschappelijk studiegenoot waar we elkaar nog troffen. In Hoorn. Maar zij zei helemaal niets tegen me. Op mijn vragen werd geen antwoord gegeven. Geen reacties op wat ik te vertellen had. Alsof ik er niet was...

Ik heb haar later dat jaar nog een kaart gestuurd voor haar verjaardag. Ik wenste haar een mooie verjaardag en als zij geen contact meer wilde, dat ik dat zou respecteren. Dat ik haar in dat geval een prettig leven toewens...

Het kan raar lopen in het leven. Van een kennis hoorde ik dat haar hartewens is uitgekomen. Ik ben zo blij voor haar. Ik kan het haar niet laten weten. Ik besta niet meer voor haar...

Hoe ongemakkelijk is het dat ik haar ineens weer even tegenkwam. Vanmorgen. Ik durfde haar niet aan te spreken. Ik haat afscheid. Het voelt als een nooit uitgesproken en niet-meer-verbonden-zijn-afscheid. Liever had ik gehad dat ze had verteld waarom.

My heart is drenched in wine
But you'll be on my mind
Forever

982 Don't Know Why - Norah Jones



Voor meer verhalen "Het afscheid" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

vrijdag 28 december 2012

De wind

Wind geeft reuring. Met mijn hoofd in de wind maakt dat de muizenissen die vastzitten, loskomen. Oplossen. Het verlicht de druk op mijn schouders. Het lijkt minder te worden, hoe langer ik in de wind sta. Ik kijk uit over het dal en volg de vogel die meezweeft op de aanwakkerende wind. Een vrije val, dartel, vrolijk, op hoogte klimmend totdat er weer een vrije val mogelijk is.

Ik voel me vandaag als een veertje in de wind.
Het maakt me stil,
er is nu even niets anders dat ik wil
en waai mee tot waar ik mijzelf terugvind.

250 Dust in the Wind - Kansas



Voor meer verhalen "De wind" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

donderdag 27 december 2012

Over de dood

Alleen wanneer je drinkt uit de rivier der stilte zul je waarlijk zingen.
En wanneer je de bergtop hebt bereikt, zul je beginnen te klimmen.
En wanneer de aarde je ledematen zal opeisen, zul je waarlijk dansen.

De eerste keer dat ik te maken had met een overlijden, was toen Onno overleed. Onno lag bij mij in het ziekenhuis, op de grote-jongenszaal, achterin de gang. Hij kon niet praten en sloeg kreten uit waar ik erg bang van werd. Bijna de hele dag lag hij in bed, soms mocht hij eruit en werd hij in een rolstoel gezet, vastgesnoerd en een plank voor hem om te voorkomen dat hij uit de stoel zou vallen. Hij was een stuk ouder dan ik.
Ik herinner mij de commotie toen hij plotseling overleed. De hele gang was aangedaan en wij de kleintjes wisten dat er iets ergs was gebeurd, maar wat, dat werd ons niet verteld. Er hing een andere, een rare sfeer.
De eerst-volgende nacht werd ik 's nachts wakker en zag Onno door de gang heen rennen. Hij riep: "Allemaal wakker worden," en dat we mee moesten doen. De andere kinderen op mijn zaal sliepen door. Ik snapte niet waarom zij niet wakker werden door het lawaai. Ik begreep ook niet hoe het kwam dat Onno 'gewoon' kon praten. Ineeens was hij verstaanbaar.
De volgende morgen vertelde ik het aan de zaalzuster. Zij keek mij vreemd aan en zei dat het niet kon omdat Onno dood was.

Ik wist het zeker: die grote mensen zeggen soms rare dingen. Ik wist wat ik zag en ontdekte dat zij dat niet zagen.

Er hing altijd zo'n bijzondere sfeer om het overlijden van al die mensen die daarna kwamen te overlijden. Tante Netty, Henny, mijn grootouders, Anneke en ... en .... Mensen die veel indruk op mij hebben gemaakt. En nog steeds maken zij deel uit van mijn leven. Dan komen ze plotseling langs in mijn schrijfsels, mijn herinneringen. Lopen ze een tijdje met me mee, tot ze ineens weer plaats hebben gemaakt voor andere mensen of onderwerpen waarover ik 'moet' schrijven.

Als ik dan de woorden van Kahlil lees:  En wanneer de aarde je ledematen zal opeisen, zul je waarlijk dansen, dan kan ik bijna niet wachten. Want dansen zal ik!

En als het zover is, As The Final Curtain Falls Before My Eyes, dan graag met net zo'n sax als in...

21 Old and Wise -  The Alan Parsons Project





Voor meer verhalen "over de dood" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

woensdag 26 december 2012

Over godsdienst

Ergens begin van deze Top2000-maand schreef ik over mijn langdurig verblijf in een kinderziekenhuis. Hier is daarover te lezen.

In die tijd kwamen mijn ouders enkele keren per week op bezoek. Meer was niet toegestaan. Ik weet dat het tegenwoordig anders gaat. Nu wordt één van de ouders mee-opgenomen en blijf de hele dag in de buurt van de patiënt. Eerlijk gezegd heb ik ze nooit gemist. Ik was kennelijk te klein om te beseffen dat ik een vader of een moeder zou moeten kunnen missen. Voor mijn ouders was het een heel ander verhaal. Zeker als je enig kind, want dat was ik, voor onbepaalde tijd in het ziekenhuis werd opgenomen. Vanwege mijn geboorte had mijn moeder haar werk opgezegd om volledig voor mij te kunnen zorgen. Ineens was haar huis en haar leven een stuk leger; ze kon maar een paar keer per week een uurtje naar mij toe, naar het ziekenhuis ver van de grote stad. Met de bus en dan ook nog een heel stuk lopen.

Zondag was bezoekdag. Dan zaten mijn beide ouders naast mijn bed en vertelden dat ze naar de kerk waren geweest. Ik was 3 jaar, nog net geen 4 en had geen idee wat een kerk was. Snel legden zij uit: "Je trekt je mooie kleren aan en gaat op zondagochtend naar een groot gebouw, waar nog meer mensen komen. Er zijn ook kinderen. Dan zingen we samen liedjes en de dominee leest voor uit een heel dik boek."
Hoe simpel kan het zijn? Samen zingen, voorgelezen worden: dat leek mij wel wat. Maar ja, ik lag in het ziekenhuis. Hoe kon ik naar de kerk gaan? Tegen de tijd dat ik 'voorgoed' naar huis mocht, vertelde mijn ouders dat ik een broertje of zusje zou krijgen. Dan had ik iemand om mee te spelen als ik weer thuis kwam wonen. Dan mocht ik mee naar de kerk als het broertje of zusje gedoopt ging worden.  Mijn allereerste keer dat ik bewust mee mocht naar de kerk. Ik kon niet wachten...

Een week of 6 voor mijn vierde verjaardag was het zover. Ik mocht naar huis. En precies op dat moment zette bij mijn moeder de bevalling in. Ik mocht gelijk naar mijn oma om daar te logeren. Als het kindje geboren was, zou pappa mij weer ophalen. Ineens hadden mijn ouders 2 kinderen. Mijn vader haalde mij als - zo als afgesproken - op en ik ging meteen naar mijn moeder, die in bed lag.
"Bent u ziek?"
"Nee, alleen een beetje moe."
Ik liep naar de wieg. Leeg. Mijn moeder sloeg de dekens weg en daar lag een baby. Geen broertje of zusje, maar een baby. Wat moest ik daar nou mee? Teleurstelling!
"Is ie al gedoopt?"
Dat bleek nog niet gebeurd te zijn. Gelukkig, die kans was nog niet verkeken: ik mocht mee naar de kerk.

Op een zondag gingen we. Mijn moeder, mijn vader, baby-broertje in een kinderwagen en ik. Mijn vader droeg mij. Onderweg zag ik dat mijn moeder een ladder in haar kous had. Mooie kleren en dan een ladder in je kous... Op de doopdag!
In de kerk was het alles behalve gezellig. Niemand praatte met andere mensen, Iedereen in een rechte kerkbank, keek stuurs voor zich uit en las woorden die gezongen werden, ieder uit hun eigen boek. Zonder plaatjes. Liedjes die ik niet kende...

Wel heb ik nog een tijdje tegen mijn ouders gezegd: "We moeten 's avonds ook naar de kerk, anders is het zo zielig voor de dominee. Misschien is ie dan helemaal alleen."
Ergens een stille hoop dat het toch nog gezellig zou worden...

Al heel snel kwam ik er achter dat geloven niets met godsdienst en het instituut kerk te maken heeft. Regels die opgelegd zijn, die me vertellen hoe het hoort.

Laat maar. Ik doe het op mijn manier.

52 Let it be - The Beatles



Voor meer verhalen "over godsdienst" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

dinsdag 25 december 2012

Over schoonheid

Net als iedereen krijg ook ik regelmatig te maken met afscheid. Mensen die elders gaan wonen of werken. Of overlijden. Of nog een ander afscheid.

Ooit sta ik ik er alleen voor. Meer dan nu. Ik weet dat ik het kan.
I know. God Knows...

Over schoonheid gesproken: A capella, van een schoonheid van heb ik jou daar. Stemmen die zo ongelooflijk bij elkaar horen. Bijna niet te evenaren. Zo mooi, zo helder, zo'n schoonheid...

44 God Only Knows - The Beach Boys ... en meer

klik op de afbeelding voor muziek - A capella


Voor meer verhalen "over schoonheid" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

maandag 24 december 2012

Over genot

Vanmorgenvroeg werd ik wakker van de wekker. Het geluid van een harp haalde mij uit mijn slaap. Maar wat was dat? Wat hoorde ik daar? Ik werd zingend wakker. Wat een genot! Hoe heerlijk is het om zingend wakker te worden. Zo'n melodie blijft de hele dag hangen. Dat weet ik. Ik ken dat.

Tralalala - twiedelididi

Kahlil Gibran schrijft over genot o.a. :

Genot is een vrijheidszang,
maar het is geen vrijheid.
Het is het opbloeien van je verlangens,
maar het is niet hun vrucht.
Het is een diepte die een hoogte aanroept,
maar het is noch het diepe, noch het hoge.
Het is het gekooide dat zijn vleugels uitslaat,
maar het is geen omsloten ruimte.
Ja, in alle waarheid, genot is een vrijheidslied.
En hoe gaarne zou ik je dat doen zingen uit de volheid van je hart;
toch zou ik niet willen dat je je hart aan het zingen verloor.

Genot is een lied, een vrijheidszang en geen vrijheid.
Oké.
 
Eerder zou ik denken dat genot de functie heeft een geluksmoment te versterken. Onder het genot van een kop koffie... lees ik mijn boek. Of: Onder het genot van een kop hete thee... schrijf ik mijn ochtendpagina's. De ochtendpagina's die voorbij het Grote Zeuren of Het Diepe Klagen gaan. Niet meer alle dagen zeur of klaag ik tijdens het schrijven, maar zie de dingen vanuit een ander perspectief. Althans, ik probeer het. Ik zoek gezichtspunten die dat, waarover ik zou kunnen zeuren en klagen, anders belichten, zodat ik kan kiezen. Zodat het draaglijker wordt. Als ik dat vind tijdens het schrijven, dan geniet ik.
 
Inmiddels weet ik dat het deuntje in mijn wakker-wordende hoofd 'Mockingbird's Trill' is, maar de versies die ik op Joetjoep vind, zijn niet de up-tempo-versies - reggae-achtig - die ik bedoel. Qua melodie en tekst zit ik aardig in de goede richting, maar de bijhorende beat - in mijn hoofd - mis ik in alle beschikbare versies. Ik denk dan liever aan het vrolijke 'Don't Worry Be Happy', het lied dat eind jaren 80 populair was. Ook een heerlijk melodie om mee wakker te worden. Hoe dan ook: wakker worden op zo'n manier is helemaal Top. Het maakt mijn dag goed. In de zin van

672 Top of the World - The Carpenters
 


Voor meer verhalen "over genot" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

zondag 23 december 2012

Over het gebed

Jaloers was ik als klein meisje op mijn tante Dith. Zij kon zeer toegewijd haar psalmen en gezangen zingen, gewoon tijdens het huishoudelijk werk. Of tijdens het schillen van de dagelijkse aardappelen. Tante Dith, zelf geen kinderen maar een zeer kindelijk geloof. Vele jaren later, na het overlijden van haar man Jan, bezocht ik haar in haar woninkje in Woerden. En nog steeds hingen daar teksten in mooie lijstjes aan de muren. 'Scheepje onder Jezus hoede, 'Wat de toekomst brengen moge...', teksten die ik herkende uit de door haar gezongen psalmen en gezangen. De verhalen over thuiskomen bij God die ze mij vertelde. Het prevelen van het gebed voor het eten, terwijl het eten koud stond te worden, het bijbellezen na het eten en het daaropvolgend slotgebed. Haar handen gevouwen, haar vingers door elkaar heen gevlochten, de donkere nagels van het vele werk, rustend in haar schoot, waarbij ze altijd een schort droeg, ik zie ze nog steeds voor me. Haar toewijding... aan haar religie. Ik heb het nooit kunnen ervaren. Wilde ik ook niet.
In mijn kinder- en tienertijd gingen wij iedere zondag naar de kerk. Niet zo'n strenge kerk als mijn tante bezocht in Woerden, waar iedereen in het zwart verscheen. Onze kerk was een stuk vrijer. Ik volgde 'trouw' mijn catechisatielessen bij de dominee in de consistoriekamer (of wel het predikantskamertje) in de kerk tot ik op 18-jarige leeftijd belijdenis deed, omdat het zo hoorde. Ik vond de verhalen interessant genoeg, maar kon de devotie niet vinden. In mijn ogen draaide het alleen maar om geld. De collectes in de kerk tijdens de dienst, het offerandeblok naast de deur bij het verlaten van de kerk. Tot slot op de vuurpijl kreeg ik, toen ik 'op mijzelf ging wonen', een brief van de kerkleiding dat als ik in staat was mijn vaste vrijwillige bijdrage te voldoen, ik mij opnieuw mocht aanmelden. Niet dus. Het was voor mij het bewijs dat het niet om mijn aanwezigheid ging, maar om de dikte of het gewicht van mijn portemonnee.

In diezelfde tijd kwam ik in aaraking met andere religies. De hindu-religie met de vele goden, het Boeddhisme, de Islam, het Joodse geloof met de Kaballa. Het kloosterleven trok me. Vooral  Hildegard von Bingen.
Ik begon te lezen en zag veel overeenkomsten.
Mansukh Patel heb ik een tijd 'gevolgd'. Ik las al zijn boeken, ik ging naar een bijeenkomst waar hij bij aanwezig was. Het Boeddhisme sprak me erg aan en startte met lezen van o.a. het Tibetaanse Boek van Leven en Sterven. Later volgde ik een paar colleges over de Islam en een aantal jaren zeer intensief Kabbala-lessen.

Het maakt me allemaal heel bewust hoe in het leven te willen staan. Maar één richting kiezen en daar helemaal in opgaan, dat lukte mij niet en eigenlijk wil ik dat ook helemaal niet.

Ik ontdekte het mediteren. Een groot verschil met bidden in mijn beleving. Ik zie het dat bidden is praten tegen en mediteren is praten met 'God' of welke Bron van Zijn dan ook.

Kleine schietgebedjes zijn orde van de dag. Dat mijn dierbaren weer gezond weer thuis mogen komen. Voor de mensen in mijn omgeving die ziek zijn, bid ik om een spoedig herstel, waarbij lijden niet aan te orde is. Of gewoon omdat ik het iemand erg gun dat het leven soepel verloopt...

Ik zou kunnen kiezen voor 'Can you feel it' van de Jackson 5. Maar dat is voor nu een beetje overweldigend. Daar om kies ik hier voor:

606 I Say a Little Prayer For You - Aretha Franklin



Voor meer verhalen "over het gebed" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

zaterdag 22 december 2012

Over goed en kwaad

Goed. Het onderwerp voor vandaag is 'Over Goed en Kwaad'. Een lastig onderwerp voor iemand die ervan uitgaat dat in alle mensen bijna alleen maar goed zit... Kwaad associeer ik met booszijn. Kwaad zijn op...
Dat mensen waarvan wij zeggen dat zij het kwaad zijn, of kwaad doen, dat zij dat met een reden doen. Ik praat het niet goed, zeker niet. Wel weet ik dat er altijd een andere kant zit wat wij kwaad of slecht noemen.
Of dat het verkeerd aflopen niet de bedoeling was, maar dat het uit de hand liep. Of dat er weer anderen schuld aan hebben omdat het kwaad niet te voorkomen is geweest.

Kahlil schrijft in de Profeet:

'Je bent goed wanneer je in harmonie bent met jezelf. Maar ook al ben je niet in harmonie met jezelf, daarom ben je nog niet kwaad.'

'... een schip zonder roer kan doelloos tussen gevaarlijke eilanden door drijven
en toch niet naar de bodem zinken.'

Het liefst zou ik de hele tekst willen weergeven in dit blog. Lees hier maar even mee.

Ooit las ik een kinderboek van Neale Donald Walsch 'Een gesprekje met God'. Ik kocht het boek vanwege de prachtige afbeeldingen, want de tekst sprak met niet meteen zo aan. Zo zou ik willen kunnen tekenen.

gesprekje met God
 
De tekst had meer tijd nodig en het begrip kwam veel later, toen ik mij verdiepte in het verhaal. Een kinderverhaal op zielsniveau. En als ik dit ter harte neem, wordt het mij langzamerhand duidelijker: There's no shadow there's no darkness.
Voor alles is een reden.
 
1784 In Your Light - Jon Allen




Voor meer verhalen "over goed en kwaad" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

vrijdag 21 december 2012

Over de tijd

Tijd staat soms stil, maar vaker glipt hij door mijn vingers. Dan ben ik geconcentreerd bezig en vergeet letterlijk de hele wereld om mij heen. Het zijn van die middagen die ik vul met ... Ik noem het 'in mijn knollentuin zijn'. Denken dat je alle tijd van de wereld hebt. Op het moment dat ik 'eruit' kom, uit mijn knollentuin, dan is er vaak de paniek dat ik nog van alles had willen doen. En zeker had moeten doen. Dan helpt het niet mezelf wijs te maken dat er morgen weer een nieuwe dag is.

Vanmiddag bezocht ik een dubbele receptie. 2 oud-collega's van het laboratorium hadden een memorabel feit te vieren, te herdenken. H. is 40 jaar in dienst; W. neemt na 35 jaar afscheid. Ikzelf had 23 jaar geleden het lab verlaten en vond een nieuwe afdeling in hetzelfde gebouw. We komen elkaar heel vaak tegen. Het laboratorium was mijn eerste echte werkkring. Tot groot plezier ontmoette ik nog meer oud-collega's, met wie ik al meer dan 20 jaar het contact kwijt was geraakt. We zaten als oud-gedienden bij elkaar en de herinneringen schoten over tafel. Er was een presentatie samengesteld met foto's vooral uit die begintijd. Die deden nog meer herinneringsluikjes openen. We konden er geen genoeg van krijgen. De mensen op de foto's zijn nu jaren ouder, toch zie ik ze nog als toen. Niet ouder geworden.

Wonderlijk dat tijd dan wegvalt. Alsof het nog maar pas geleden is allemaal. Gebeurtenissen begin dit jaar zitten meteen alweer heel ver weg in tijd, terwijl alles uit de begintijd - zo'n 35 jaar geleden - nog snel naar boven popt.

Regelmatig denk ik dat ik de tijd wel zou willen stoppen. Bewaren. Om dat wat er speelde nogeens rustig te bekijken, opnieuw te beleven. Om bijvoorbeeld die ene dierbare persoon, om te zien wat er nou mis ging en het contact verbroken is. Met de stille wens de gebeurtenissen een andere wending te geven...

616 Time in A Bottle - Jim Croce



Voor meer verhalen "over de tijd" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

donderdag 20 december 2012

Over praten

Jaren geleden zag ik een foto in de krant van een paar vrouwen die hun mond hadden afgeplakt met dik tape. Zij demonstreerden tegen het feit dat zij geen recht van spreken hadden, niet gehoord konden worden, omdat zij niet mochten spreken. Ik knipte de foto uit en hing hem op mijn werk aan de muur.
Ik had er zelf een tekst onder gezet uit Stef Bos' Stilte:

Niets is sterker
Dan de stilte
Niets heeft zoveel kracht
Als het zwijgen van de nacht
Niets is sterker
Dan de stilte
Niets is sterker dan het woord
Dat niemand hoort


Het was in diezelfde tijd dat ik de kracht van het creatief schrijven ontdekte. Met een collega had ik iedere ochtend wel een moment dat we naar elkaar luisterden en onze harten konden luchten. We wisten dat wat we bespraken, onder ons zou blijven. Bijna tegelijkertijd werden wij beiden ziek. Ik ging na 7 maanden weer aan het werk, zij nooit meer. Een half jaar nadat ik het werk weer had opgepakt, overleed zij. En ik viel stil...

Achteraf gezien kan ik spreken van het domino-effect. Het heeft allemaal moeten gebeuren (een beetje kort door de bocht), omdat ik moest gaan schrijven. En door het creatief schrijven ontdekte ik een nieuwe mogelijkheid om mijn gedachten te vangen op papier. Het ongesproken woord.
Daarbij gebruik ik twee manieren om te schrijven: of ik stort letterlijk alle gedachten op papier, waarbij ik naar me toe schrijf, van mij af, ik fantaseer, ik droom, ik probeer uit, ik formuleer.
Of ik begin op dezelfde manier en als ik de tekst voor anderen schrijf, zoals op dit blog dat wordt er veel geschrapt en gekrast.

De kunst van het schrijven is steeds zoveel te schrappen dat duidelijk wordt wat ik bedoel.

Neem voorschot op de dood
Voel de stilte om je heen
Wie de zwijgzaamheid verdragen kan
Voelt zich nooit alleen

Kom hier bij me, hou me vast
En vraag niet wat ik voel
Woorden zeggen veel te vaak
Wat ik niet bedoel


Stef Bos komt met meerdere nummers voor in de Top2000:
    75 Papa
  913 Ik heb je lief
1976 Hilton Barcelona

Ik koos voor Stilte, dat niet voorkomt in de lijst van 2012

Stilte - Stef Bos




Voor meer verhalen "over praten" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

woensdag 19 december 2012

Over vriendschap

Laat ik vandaag nou 3 keer Het Goede Doel gehoord hebben op de radio... Zij staan met het nummer 'Vriendschap' op de 1104e plaats in de Top 2000. Maar dit past niet in mijn blog over vriendschap. Hier gaat het over de illusie vriendschap. Dat je zomaar iemand kwijt bent na een verhuizing, nadat je relatie gestopt is...

Eén keer trek je de conclusie
Vriendschap is een illusie
Vriendschap is een droom
Een pakketje schroot met een dun laagje chroom

Ik heb gelukkig hele andere ervaringen met vriendschappen. Niet dat ik veel vrienden of vriendinnen heb. Maar wel een paar heel waardevolle vriendschappen, waarbij ik zeker ben dat als ik ooit in een situatie terecht kom en ik iemand nodig heb, ik bij hem of haar terecht kan.
Vriendschappen komen en na verloop van tijd, kan het zijn dat we ineens andere interesses ontwikkelen en raken we elkaar uit het oog. Helemaal over hoeft het niet te zijn. Ik kan ze zomaar na jaren weer tegenkomen en dan pakken we de draad weer op. Of we wisselen wat nieuwtjes uit en gaan weer ieder onze weg.
Zo hervond ik mijn vriendschap met vriendin J. na enkele jaren.
Na een hele intense periode raakten we ons beider spoor bijster: we raakten elkaar letterlijk kwijt. Mijn collega, die van mijn werk 'verhuisde' naar het werk van J., was het zat iedere keer aan de één te moeten vertellen hoe het met de ander ging en riep: "Weet je wat? Hier is haar emailadres en geef mij het jouwe. Jullie moeten elkaar hoognodig weer treffen." Toevallig - voor zover je hier van toeval kunt spreken - pakten wij bijna tegelijkertijd de kans met beide handen aan en stuurden elkaar bijna op hetzelfde moment een mail. Sinsdien hebben we elkaar weer 'gevonden'.

Mijn muziekkeuze voor vandaag, bij dit blogje, is toch weer dat ene nummer. Vorig jaar koos ik een andere uitvoering. Met James Taylor. Voor vandaag zocht ik uit verschillende Carole King-uitvoeringen er toch ook weer eentje uit waarbij James Taylor actief is. De tekst geeft helemaal weer wat ik in vriendschappen zoek en wat zeker ook wat ik te geven heb.

702 You've Got A Friend - Carole King met James Taylor in 2010



When you`re down and troubled and you need some love and care,
and nothing, nothing is going right,
close your eyes and think of me and soon I will be there
to brighten up even your darkest night.
You just call out my name, and you know wherever I am,
I`ll come running to see you again.
Winter, spring, summer, or fall, all you have to do is call
and I`ll be there
You`ve got a friend.

If the sky above you grows dark and full of clouds,
And that old north wind begins to blow,
Keep your head together and call my name out loud.
Soon you`ll hear me knockin` at your door.
You just call out my name, and you know wherever I am,
I`ll come running to see you again.
Winter, spring, summer, or fall, all you have to do is call
and I`ll be there, yes, I will.
Now ain`t it good to know that
you`ve got a friend

when people can be so cold.
They`ll hurt you, yes, and desert you.
And, take your soul if you let them.
Oh, but don`t you let them.
You just call out my name, and you know wherever I am,
I`ll come running to see you again.
Winter, spring, summer, or fall, all you have to do is call
and I`ll be there, yes, I will.
You`ve got a friend.
You`ve got a friend.
Ain`t it good to know you`ve got a friend



Voor meer verhalen "over vriendschap" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

dinsdag 18 december 2012

Over onderwijzen

'Zo hij inderdaad wijs is, nodigt hij je niet uit het huis van zijn wijsheid binnen te treden, maar leidt hij je naar de drempel van je eigen geest.'

Helaas waren er in mijn schooltijd weinig inspiratievolle leraren. Althans niet op de scholen die ik bezocht. Deze leraren stonden hun riedeltje af te steken en of je nu luisterde of niet, de les duurde tot de bel ging. Het was in de tijd dat leraren nog weleens riepen dat het geen zin heeft om te leren, om naar school te gaan, omdat er straks toch geen werk te vinden is...
Leraren kwam ik juist buiten school tegen. Mensen die mij motiveerden door te zetten mijn verplichte schooljaren vol te maken. Toen ik niet meer hoefde, omdat de diploma's binnen waren, riep ik dat ik nooit meer naar school wilde. Dat heeft - gelukkig - maar kort geduurd. Op momenten dat ik niet op zoek was naar een leraar of naar lessen, kwamen ze vanzelf naar mij toe.
En dat gebeurt nog steeds.

Op het moment dat een leerling klaar is om te leren, verschijnt de leraar. Waarbij de leraar zijn hele leven ook leerling blijft. Lesgeven zorgt ervoor dat je de lesstof opnieuw eigen moet maken en daarbij kunnen steeds andere stukjes zichtbaar worden.
Dat is heel logisch allemaal... Een goede leraar is iemand die iets uit je haalt in plaats van iets in je stopt.

452 The Logical Song - Roger Hodgson



Voor meer verhalen "over onderwijzen" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

maandag 17 december 2012

Over zelfkennis

"Ken U Zelve." Een lijfspreuk van Socrates. In de Griekse oudheid was hij daar al mee bezig.

Iedere dag kijken we in de spiegel, om ons fysieke beeld te kunnen zien. Dat is alleen de buitenkant. Om mijn binnenwereld te ontdekken gebruik ik andere spiegels. Ik gebruik mijn dagboek als spiegel. En de gesprekken met dierbare vrienden en vriendinnen maken ook beetje bij beetje dat ik mijzelf steeds meer leer kennen.
Door regelmatig op zoek te gaan naar mijn innerlijke wereld, krijg ik iedere keer iets meer zelfkennis. Mijzelf helemaal leren kennen, die illusie heb ik niet. Mijn blinde vlek is groot. Een stuk van mijzelf blijft verborgen. Niet alleen voor mijn omgeving, maar ook voor mijzelf. Soms is het confronterend als anderen een stuk van mij zien, dat ik nog niet ontdekt heb. Daar dank je wel tegen zeggen, valt niet mee. Daar oefen ik mijzelf in. Het gaat me wel steeds makkelijker af. Juist in donkere tijden leer jezelf kennen.

Kahlil schreef in De Profeet over zelfkennis:
"De ziel ontplooit zich als een lotus met talloze bloembladen."
So true. Misschien hebben we wel meerdere levens nodig om tot uitbundige bloei te komen. Om jezelf volledig te kennen...

And I'll see your true colors Shining through

969 True Colors - Cindy Lauper



Voor meer verhalen "over zelfkennis" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

zondag 16 december 2012

Over pijn

Zodra ik De Profeet opensla op de bladzijde over pijn, hoor ik Leonard Cohen's woorden in mijn hoofd:
"In alles zit een scheurtje, de plek waar het Licht kan binnenkomen."

De hele dag houd ik mij al bezig met het thema van vandaag: Pijn.
Pijn met een hoofdletter. Welke pijn zou ik kunnen 'gebruiken' om over te bloggen?

Mijn pijn na de zoveelste val, waarbij mijn knie geschaafd is, mijn nieuwe mallot een gat heeft? Was dat de pijn van de val, de teleurstelling dat ik mij niet staande heb kunnen houden, of mijn angst voor de reactie van mijn moeder? Het is leed, klein leed. Ik lachte al snel door mijn tranen heen. 'Het is weer over.' Op naar de volgende val.

Is het de pijn die ik heb ervaren tijdens het pesten op de middelbare school? Dat is geen fysieke pijn, maar een psychische pijn. Gelukkig sloot de school na 2 jaar zijn deuren en gingen alle leerlingen over naar een andere school. Alle leerlingen? Nee, ik vroeg mijn ouders mij in te laten schrijven op een andere school. Een nieuw begin.

Is het de pijn die ik leed nadat een - veel te korte - hevige relatie plotseling stopte? Achteraf gezien, moest ik dat allemaal meemaken. Om mijn ervaringen-rugzakje te vullen. Om te weten wat ik een volgende keer zou kunnen doen, als ... zo'n situatie zich opnieuw zou voordoen.

Zijn het de teleurstellingen die ik heb ervaren? Is dat de pijn waarover ik zou kunnen bloggen? Ik weet het niet. Het heeft me gemaakt wie ik ben. Ik heb dit mee moeten maken. Als dit alles niet gebeurd was, had ik hier niet gezeten. Vallen en opstaan. Ademhalen en doorgaan. Het hoort er allemaal bij.

Op een prominente plek in ons huis heb ik een quote geplakt. Barry Atsma noemde dit een paar jaar geleden in een interview in de Volkskrant:

Wijsheid komt met de kerven in je ziel.

Ring the bells that still can ring
Forget your perfect offering
There is a crack, a crack in everything
That's how the light gets in.
That's how the light gets in.
That's how the light gets in.

Een hele troost.

Leonard Cohen - Anthem



Voor meer verhalen "over pijn" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

zaterdag 15 december 2012

Over rede en hartstocht

Je ziel is vaak een slagveld,
waarop je rede en je oordeel strijd voeren met je hartstocht en je lust.

Het heeft even geduurd voor ik tot inzicht kwam. Zo'n inzicht heeft ook tijd nodig om naar de oppervlakte te komen. Zeker als het zo'n gewicht heeft gehad. Moeite heeft moeten doen om naar boven te komen drijven. Je kan veel moeite doen om een inzicht te verwerven, maar als er geen inzicht is... of als het nog geen tijd is om dat inzicht te krijgen, of je er nog niet aan toe bent, omdat er eerst andere zaken de revue moeten passeren, dan kan je moeite doen tot je een ons weegt.
Bij mij was er de rede die wel heel sterk was. De rede die mij vertelde dat ik geen talent heb en dat als je geen talent hebt, het een onbegonnen zaak is. Zinloos. Wat je ook doet. "Er zijn maar weinig mensen met talent en zeg nou eens wie zit er nou op jou te wachten? Wie denk je wel wie je bent?"
En ik maar luisteren naar wat de rede mij te vertellen heeft. Ik ben nogal een gehoorzaam typje...

Uiteindelijk ben ik begonnen met niet-luisteren. Of luisteren op gezette tijden.

Ik zeg niet dat ik talentvol ben. Ik werk eraan. Dat wat er is, gebruiken om nieuwe dingen te ontdekken. Oefenen, veel oefenen. Ik schrijf heel veel. Veel teksten krijgen het daglicht nauwelijks te zien. Dat zijn probeersels. Ik ben gestart te luisteren naar mijn hart, de plek waar ook de passie zich bevindt. Niet wachten op inspiratie. Dat is wachten op iets dat nooit komt. Nee, spelen, prikkelen, oefenen, ontdekken. En dat doe ik. Nu.

Als je geen tijd hebt voor je passie, is het dan jouw passie wel?

1701 You're in my heart - Rod Stewart



Voor meer verhalen "over rede en hartstocht" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

vrijdag 14 december 2012

Over vrijheid

Je zult inderdaad vrij zijn, wanneer je dagen niet zonder zorg en je nachten niet zonder hunkering en verdriet zijn, maar deze dingen je leven omgorden en je er toch naakt en ongebonden boven uit stijgt.

Vooral de laatste woorden hakken er in bij mij. Wat er ook gebeurt in het leven, er altijd een kans in ontdekken dat je eruit komt, eruit kunt komen. Dat is de uitdaging in mijn leven. Ik hoor weleens zeggen dat je je leven zelf in de hand hebt. Niets is minder waar. Ook ik heb wensen en dromen. Maar het leven heeft voor mij andere dingen in petto. Ineens zijn de kaarten opnieuw geschud. Liggen ze heel anders dan ik op voorhand begrepen heb. Zijn de spelregels plotseling veranderd. Dit is waar ik het mee moet doen. Dit is waar ik het mee ga doen. Om te voorkomen dat ik vast kom te zitten in mijn eigen spinnenwebben - die ik notabene zelf gesponnen heb - ga ik in eerste instantie mee met de situatie. Plotseling vluchten kan niet, dan wordt het allemaal erger, maak ik het allemaal erger.
En als de spinnenwebben rond mijn hoofd zijn verdwenen, krijg ik meer ruimte. Meer lucht. Dan zie ik mogelijkheden. Mogelijkheden om de nieuwe situatie het hoofd te bieden...

Ik zou hier 'Als de rook om je hoofd is verdwenen' van Boudewijn de Groot kunnen kiezen, ter illustratie, maar ik kies voor een andere song. Want weggaan is geen optie.


You can checkout any time you like, But you can never leave!

2 Hotel California - The Eagles



Voor meer verhalen "over vrijheid" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

donderdag 13 december 2012

Over wetgeving

Je schept behagen in het voorschrijven van wetten.
Maar nog meer plezier geeft het je ze te overtreden.

Stel je voor... er zijn geen afspraken over hoe men met elkaar omgaat. Stel je voor dat je die afspraken niet hoeft te maken, omdat iedereen elkaar als gelijken ziet. Geen hiërarchie. Geen manier om personen te ordenen volgens asymmetrische relaties daartussen, waarbij meerderen met minderen worden verbonden. Want er zijn geen meerderen of minderen. Stel je toch eens voor...

Stel je voor... dat iedereen een salaris ontvangt dat voor allen gelijk is. Er zijn geen armen, geen rijken. Iedereen heeft precies genoeg. Welk werk je ook doet, elk werk wordt op dezelfde manier beloond. Stel je toch eens voor...

Stel je voor... dat er geen afgunst bestaat, tussen hen die wel iets hebben en hen die niets hebben. Alles is voor iedereen, van iedereen. Stel je toch eens voor...

Stel je voor... dat er geen wetten zijn, geen advocaten die je bij moeten staan omdat je een grens hebt overschreden. Een wet hebt overtreden. Want er zijn geen wetten, geen advocaten. Stel je toch eens voor...

Stel je voor... dat er een piano is in een heel wit huis en een - veel te vroeg gestorven - componist/singer/songwriter. En een prachtige tekst over het hier en nu... Stel je toch eens voor...

22 Imagine - John Lennon



Voor meer verhalen "over wetgeving" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

woensdag 12 december 2012

Over misdaad en straf

1961. Ik zat in de eerste klas van de lagere school bij ons in de straat. Mijn moeder bracht naar en haalde mij van school 2x per dag, in de tijd dat 'tussen-de-middag' nog anderhalf uur duurde. Op een keer, na de ochtend, liep ik met mijn moeder naar huis en vertelde haar dat ik met een spons had gegooid. Een natte spons. Mijn moeder steldde: "Dan heb je zeker wel straf gehad." Ik kreeg nooit straf, wist ik te vertellen. De andere kinderen wel, ik niet. "Waarom niet?, vroeg ze mij. Ik haalde mijn schouders op en antwoordde: "Weet ik niet."

Die middag had mijn moeder een kort gesprek met mijn juf.

Ik weet niet meer wat ik deed, maar bij de eerste de beste overtreding kreeg ik een standje. Huh? Ik wist niet wat mij overkwam en besloot het opnieuw te doen, om te testen of het nou klopte. Weer kreeg ik een standje. Ik wist: bij het derde standje moest je de gang op. Voor straf. Ik probeerde de juf uit en ja, het derde standje was binnen en ik moest op de gang staan. Dat was wel meteen een hele zware straf.
De eerste klas bevond zich op de begane grond van de school, naast de zesde klas, waar de meester het hoofd van de school (ook wel bovenmeester genoemd) zijn klas had. Ik stond koud op de gang, of hij kwam kijken wat er op de gang gebeurde. Hij trof mij huilend aan. "Wat doe jij hier?" "Ik heb strah-haf," snikte ik. "Straf? Kom jij maar bij mij in de klas zitten". Het volgende kwartier zat ik tussen 11 en 12-jarigen. Wat een bof!
Na verloop van tijd, klopte mijn juf aan en opende de deur met een rood hoofd. "Zit jij hier? Ik loop je te zoeken!" Zij had mij zien zitten door het raam van de deur. Ik kreeg toestemming van de bovenmeester om met haar mee te gaan naar mijn eigen klas. "Heb je lang op de gang gestaan?"vroeg de juf. "Nee, de meester kwam mij eigenlijk meteen halen."
Omdat mijn straf geen straf bleek te zijn, moest ik na schooltijd na-blijven. Mijn moeder stond op de gang, met een gezicht van 'zie-je-wel-jij-krijgt-ook-straf-als-je-het-verdient'.

Later hoorde ik dat de juf op het matje heeft moeten komen. Zo'n meisje straf je niet... (Eerder schreef ik over mijn verblijf in een kinderziekenhuis.)
Het was diezelfde bovenmeester die mij geen toestemming wilde geven om naar de middelbareschool te gaan. Ik was veel te beschermd opgevoed, veel te afhankelijk zijn van mijn ouders en zou het nooit redden op een middelbare school.

Dankzij mijn ouders, ging ik gewoon naar de MULO.

Vandaag een nummer dat niet in de Top2000 staat.

The Buoys - Give up your guns




Voor meer verhalen "over misdaad en straf" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

dinsdag 11 december 2012

Over kopen en verkopen

Een tijd lang werkte ik 4 dagen in de week - verspreid over 7 dagen. Er waren dag-, avond-, nacht- en weekenddiensten. De uren die ik in een week teveel werkte, werd gecompenseerd in vrije tijd. Door de week. Op de dagen dat ik werkte was er nauwelijks tijd om te winkelen. Even snel een boodschap, dat lukte nog wel.
In die tijd hielden winkeliers zich aan de sluitingstijdenwet, op straffe van een fikse boete. 's Avonds om 6 uur sloten de winkelieren hun deuren. Op donderdagavond was er koopavond. En op zaterdag was het om 5 uur al uitgestorven in de winkelstraten. Zondag, rustdag. Geen winkel was open.

Iedere week ging ik naar de Bijenkorf. Minstens 1 keer per week. Meestal op vrijdag naar De Bijenkorf, helemaal mijn winkel. Dan gaf ik uit... Ik kon heel goed kopen. Boeken, veel boeken, CD's, kleding. Zoveel ik kon dragen.

Als je alsmaar koopt, komt er een moment dat er veel - teveel - gekocht is. Dan raakt de ruimte overvol. Dan moet er geruimd worden. Het zou logisch kunnen zijn dat ik de spullen waar ik genoeg van heb, weer ga verkopen. Helaas ontbreekt het mij aan handelsgeest. Ik gaf weg; ik geef nogsteeds weg. En als ik het aan de straatstenen niet kwijt kan, dan gaat het naar de Kringloop.

Ik kan gewoonweg geen geld vragen voor iets wat ik niet meer wil hebben. Ik probeer het, maar het voelt voor mij niet goed. Wat is de waarde van iets dat in de weg staat? Grote bewondering heb ik voor mensen die hun spullen via het internet aanbieden. En doorzettingsvermogen hebben, om uiteindelijk dat ene tafeltje, of die kast te ruilen voor geld.

Geld. Zo heb je het, zo ben je het weer kwijt. Zie het dan maar weer te krijgen... Mij lukt het niet.

1882 Money Money Money - Abba




Voor meer verhalen "over kopen en verkopen" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

maandag 10 december 2012

Over kleding

Een paar jaar geleden kreeg ik het advies om voor langere afstanden een rolstoel te gebruiken. Ik moest wel wat wegslikken. Een rolstoel... 'Daar zit ik dan de rest van mijn leven in', dacht ik. Mijn ergotherapeute, een doortastende dame, legde mij uit dat ik heus nog wel kortere stukjes zou kunnen blijven lopen, dat het alleen om het voorkomen van energieverlies ging en startte de procedure. De aanvraag voor de rolstoel werd ingediend bij mijn gemeente die in het kader van de WMO de uitvoerende instantie was. Althans het financiële stuk daarvan. Vervolgens gebeurde er niets.

Totdat weken later, letterlijk 5 minuten voor ons vertrek naar ons vakantieadres, een voor mij onbekende fysiotherapeut mij belde. Hij had mijn aanvraag door de gemeente doorgespeeld gekregen en moest vaststellen of ik wel een rolstoel nodig had. Hij stak gelijk van wal: "Mevrouw, u heeft niets aan een rolstoel. U krijgt een scootmobiel!"
Huh?
"Maar ik wil een rolstoel... ", probeerde ik te zeggen.
"Mevrouw, met een scootmobiel kunt u leuk boodschapjes doen."
"Ik wil helemaal geen leuke boodschapjes doen...."
"Wat wilt u dan?"
"Gewoon....", probeerde ik verder. Er kwam helemaal niets, ik was met stomheid geslagen. Ik begon helemaal te trillen.
"Kunnen we niet een afspraak maken, zodat u mij kunt zien, kennis met mij kunt maken?"
"Nee mevrouw, ik heb uw dossier voor mij liggen, ik hoef u niet te zien."
... Slik ...
"Met een scootmobiel kunt u met een vriendin naar een museum."
Ik stamelde: "Ik wil helemaal niet naar een museum met een vriendin. Daar wil ik alleen heen kunnen. En ik wil boeken kunnen kopen, kleren, winkelen, mijn eigen boodschappen doen..."
"U weet toch dat u uw kleding kunt kopen via een postorderbedrijf?"
"Meneer, mag ik dat zelf beslissen? En hoe krijg ik een scootmobiel in mijn auto?"
"O? U rijdt nog auto? Nee, een scootmobiel krijgt u niet in uw auto, of u moet een aangepaste auto 'nemen'...".
"Nee, ik heb geen aangepast auto nodig. Een automaat volstaat. Maar die scootmobiel, ik moet toch naar mijn werk zien te komen, dat niet met het openbaar vervoer."
"O? U werkt nog?"
Gelukkig heb ik de tegenwoordigheid van geest behouden en vertelde de man, dat ik op punt stond om met vakantie te gaan. Na mijn vakantie zou ik wel contact opnemen, voor de verdere procedure.

'Is die man nou helemaal? Wat denkt ie wel?' 'Ik ga hem niet meer bellen. Ik schaf zelf wel een rolstoel aan.' Dit soort gedachten schoten door mijn hoofd.

Lang na onze vakantie, nam de man zelf opnieuw contact met mij op. "Mevrouw, u krijgt uw rolstoel."
Ineens kon het dus wel, terwijl ik dus helemaal niets gedaan had.
"Niet de rolstoel die uw ergotherapeute heeft geadviseerd, maar een simpele opvouwbare rolstoel. Lekker makkelijk voor achter in de kofferruimte van uw auto."
Mijn ergotherapeute had juist een licht semi-sportmodel voor mij gekozen, waar ik alleen de wielen vanaf hoefde te halen bij het in de auto zetten. Een opvouwbare rolstoel is veel zwaarder en lomper. Die klap je alleen maar inelkaar.
Ik besloot het spelletje mee te spelen. "Dank u wel meneer, waar kan ik testen of ik de rolstoel in de auto kan krijgen?" Hij gaf mij het adres van een leverancier waar de gemeente een contract mee had afgesloten.
Daar heb ik uit kunnen testen of het makkelijk ging of dat ik toch een lichter sportmodel zou kunnen krijgen. Dat laatste is gebeurd.

Ik weet dat het onderwerp van mijn gekozen nummer van vandaag over heel iets anders gaat. Het is vooral de eenzaamheid van de jongen in de trein dat mij aangrijpt. Het geeft precies weer hoe ik me soms voel als ik bij instanties tegen een muur van onbegrip aan loop, eh ... rijd...

1269 Smalltown Boy - Bronski Beat



Run away turn away run away turn away run away....

Mij niet laten kennen, mij niets laten opdringen, mijn poot stijfhouden. Daar ben ik gelukkig heel goed in, maar soms

zou ik het liefst weglopen ....

Voor meer verhalen "over kleding" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

zondag 9 december 2012

Over huizen

Mijn geboortehuis stond in de Indische buurt in Amsterdam. Op 2 hoog. In de voorkamer van mijn grootouders huis, waar mijn ouders 'in' woonden, in een tijd dat er grote woningnood was. 15 maanden later sloeg het kleine leed toe: ik werd ziek en verhuisde via een algemeen ziekenhuis in de stad naar een kinderziekenhuis in het Gooi. Daar woonde ik ruim 2 jaar met nog 9 andere kinderen in 1 ruimte. Daar ontstonden ook mijn eerste herinneringen.

bron
Vlak voor mijn 4e verjaardag mocht ik voorgoed naar huis. Inmiddels hadden mijn ouders een huis gekregen in Amsterdam-Zuid. Het volgende huis stond in dezelfde stad, nu in de Watergraafsmeer. In de periode dat ik daar woonde, ging ik naar de kleuter-, de lagere en de middelbare school. Mijn studie deed ik grotendeels in dat huis.
Het werd tijd mijn vleugels uit te slaan en ik vertrok naar Zuid-Oost, Nellestein. Ik ontmoette mijn vriend en we verhuisden naar Uitdam aan het IJsselmeer. Binnen 8 maanden was onze relatie voorbij en ik vertrok naar Amsterdam-Zuid. Het cirkeltje was weer bijna rond. Ongeveer 20 jaar gelden verhuisde ik naar het huis waar ik nu nog steeds woon. Een dorp onder de rook van de grote stad. En als het aan mij ligt, ga ik hier niet meer weg...

Vaak rijd ik over polderwegen. Als ik de tijd heb, de tijd neem... Liever een half uur langer rijden door prachtig landschap, dan de snelweg nemen. Zo rijd ik regelmatig door de Beemster en de Schermer naar mijn ouders, in die andere grote stad. Ik ken ieder huis, iedere boerderij. Ik zie wanneer men nieuwe gordijnen heeft, de kerstboom al heeft staan. De tuinpaden, de verlichting. Een ander dak, een nieuwe dakkapel. Ik prijs mij gelukkig dat ik hier regelmatig langs kan rijden.

Country Roads, take me home
To the place I belong
 
622 Take me home, country roads - John Denver
 


Mijn huis is mijn thuis, waar het ook staat.

Voor meer verhalen "over huizen" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

zaterdag 8 december 2012

Over vreugde en smart

In mijn leven zijn er al vele pieken geweest. Veel momenten die onder deze categorie kunnen vallen. Kleine pieken, hoge pieken. Pieken, waarvan je weet: dit is er één. Wat fijn dat ik dit aan mijn lijstje mag toevoegen. Euforie hoort daarbij. 'Ik kan de hele wereld aan'. Ook: 'Wie doet mij wat?'

Die pieken heb ik kunnen ervaren, omdat ik ook weet wat er tegenover staat: een dal. Of dalen; minder diepe, maar ook hele diepe dalen. Precies op het moment dat ik denk "Dit komt nooit meer goed..." keert het tij, pas dan komt het goed. Dat heb ik vaak veel later door. Dat heeft tijd nodig. Soms heb ik die tijd niet, neem ik de tijd niet; dan lijkt het alsof ik er niet doorheen kom. Maar 'tijd heelt alle wonden' gaat ook hier op, soms.

Ik weet ook:

Tijd heelt geen wonden
Tijd leert je leven met verdriet
en wachten,
zeer geduldig
tot je weer schoonheid ziet

1083 - Long as I can see the light - Creedence Clearwater Revival

Ik hoop dat ik nog veel pieken én dalen mag ervaren en overwinnen. Dat is Leven.

Put a candle in the window...

Voor meer verhalen "over vreugde en smart" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

vrijdag 7 december 2012

Over arbeid

Je arbeidt, opdat je gelijke tred moogt houden met de aarde en de ziel der aarde.
...
Wanneer je arbeidt, ben je een fluit gelijk,
welks hart het fluisteren der uren omzet in muziek.
Wie van je zou een stom en zwijgend riet willen zijn,
als al het andere samen zingt?

Iedere ochtend vroeg het bed uit om naar het werk te gaan. Dat doen veel mensen. In de zomer gaat het nog wel, maar in de winterperiode valt het niet mee. Helemaal als je met tegenzin gaat. En ook dat doen ook heel veel mensen. Dag in, dag uit, week in, week uit. Ze moeten haast wel op de automatische piloot gaan, het kan haast niet anders.

Ik ben in de gelukkige positie dat ik mijn dagen zelf kan indelen. Er is ruimte in mijn week voor het 'werk-dat-moet' en het 'werk-dat-mijn-passie-is'. Om naar het werk-dat-moet te gaan heb ik bij tijd en wijle een opbeurende melodie nodig die uit mijn luidsprekers in de auto klinkt . Die zijn er in overvloed. Opbeurende melodieën bij de vleet. En dan heerlijk meezingen tot ik het parkeerterrein bij het werk oprijd. Opgeladen om aan de slag te gaan. Er weer zin in hebben.
Dit is er zo één. Dit maakt dat mijn dag met werk-dat-moet goed begint en mij de hele dag vergezelt, van Sunrise tot Sunset.

1221 Sunrise - Norah Jones




Voor meer verhalen "over arbeid" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

donderdag 6 december 2012

Over eten en drinken

Het werd wel weer eens tijd voor een gezamelijke maaltijd. Met vrienden of familie. Zodra de keuze is gemaakt wie er dit keer deelnemen aan de maaltijd, gaan de uitnodigingen de deur uit. Dát op zich is al een happening. Als het hier stopt, hebben we al veel pret gehad.

Wachtend op de acceptatie en de toezegging samen de maaltijd voor te bereiden, worden er al recepten doorgespit, plannen gemaakt, alvast met een mooi voorstel te komen. Met de zekerheid dat het allemaal anders gaat worden.
Dan is het tijd voor de eerste bijeenkomst. Met maximaal 6 personen worden wensen besproken en tegelijkertijd herinneringen opgehaald. En als er dan eindelijk een menu is - op papier - wordt er een boodschappenlijst samengesteld en de taken verdeeld.
Ook hier weer: als het hier stopt, hebben we in iedergeval een leuke tijd gehad.

De dag van bereiding is een verhaal apart. Dan worden de taken opnieuw verdeeld, de mannen de keuken in, de vrouwen de keuken uit, die hoeven 'niets' te doen. Misschien de tafel dekken? Of 'bloemen halen. Er zijn geen bloemen'. Of 'zorgen dat de hapjes voor bij de aperitief klaar staan. Staat de wijn al koud?' 'Nee, gaan jullie nou de keuken uit, jullie hoeven alleen maar aan te schuiven...'

Dan komt het leukste. Terwijl ik in de huiskamer wacht tot we mogen verschijnen, tot we mogen aanschuiven, hoor ik van alles rammelen en rinkelen. Ik zoek de muziek uit die we die avond gaan draaien. Er gaat van alles door mijn handen. Veel Italiaans en Frans. Met als sluitstuk aan het eind van deze topavond ...

254 Gé Reinders - Bloasmuziek



En dan heb ik het nog niet eens over het eten en drinken zelf gehad...


Voor meer verhalen "over eten en drinken" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

woensdag 5 december 2012

Over geven

Geven is wel een heel toepasselijk thema op de avond waarop Sinterklaas gevierd wordt. In veel huizen worden cadeautjes uitgepakt. Vol verwachting kijken wat er allemaal uit de zak van Sinterklaas komt. Teleurstelling als niet gekregen wordt wat al zo lang op een verlanglijstje staat.
Kahlil bedoelde met geven iets anders:

Je geeft maar weinig, als je geeft van je bezit.
Alleen wanneer je van jezelf geeft, geef je ten volle.

Dit gaat veel dieper. Hier staat dat het niet om materie gaat. Gisteravond las ik de tekst over geven van Kahlil. Vanmorgen opnieuw en opnieuw...

Wat later reed ik naar een mogelijk nieuwe lokatie voor een tweede schrijfcafé. Om even 'droog' te schrijven. Gewoon zitten schrijven om te ervaren hoe het is om op die plek te schrijven. Welke geluiden er zijn, wie er nog meer gebruik maken van die ruimte. Hoe de koffie smaakt. Op weg daarheen, schoot er ineens de titel van een songtekst door mijn hoofd. Ik parkeerde de auto aan de kant van de weg en schreef de titel snel op de achterkant van een supermarktbonnetje dat ik nog in mijn tas had. Voor het geval ik het zou kunnen vergeten. Maar hoe kan ik dat nou vergeten?

Geven. Geven in relatie met openstaan. Zien wanneer je er voor iemand kan zijn, wat hij of zij nodig heeft. Onvoorwaardelijk. Zonder er iets voor terug te verwachten. Liefde, warmte, rust, stilte, eenvoud... Zomaar een paar begrippen waar ik aan denk als ik aan geven denk. Begrijpen dat wat je ook geeft, er steeds voldoende is. Sterker nog: er blijft altijd over. Een onuitputtelijke bron. Het raakt niet op.

It is the evening of the day
I sit and watch the children play
Smiling faces I can see
But not for me,
I sit and watch as tears go by.

1271 As tears go by - Marianne Faithfull



 Voor het geval je het origineel uit 1965 wilt horen:
 

 
Voor meer verhalen "over geven" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

dinsdag 4 december 2012

Over kinderen

Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochteren van 's levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel zij bij je zijn, behoren ze je niet toe.

Kijken door de ogen van een kind. Verwondering. Kijken als een kind, alsof je alles om je heen, iedere dag opnieuw voor het eerst ziet.
Het vergt enige oefening. Een beetje doorzetten en je ziet de wereld op een speciale manier.


Kinderen. Belangrijk vind ik het om het kind in mijzelf te voelen, te voeden en te bewonderen. Als een kind op ontdekkingsreis door het leven. Wandelend, dansend, wervelend...

Er kwamen geen kinderen door mij. Het is er gewoon niet van gekomen.
Het is goed zo.
Er zijn gelukkig veel kinderen om mij heen. Kinderen van vrienden, buren, collega's. Hun verhalen over hun kinderen, hun kleinkinderen. Daar kan ik erg blij van worden.
Daarnaast pronk ik met andermans veren, als stiefoma: er zijn 4 kleinkinderen.

Erg lastig om een Top2000-nummer te vinden dat mijn tekst muzikaal ondersteunt. Ik ben er bijna de hele dag mee bezig geweest, totdat...

Trijntje Oosterhuis zong dit bijna kinderlied ter ere van de geboorte van Amalia, het eerste kind van Willem-Alexander en Máxima in 2003.

1992 Nu jij er bent - Trijntje Oosterhuis



Voor meer verhalen "over kinderen" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

maandag 3 december 2012

Over het huwelijk

Het boterbriefje heeft mij nooit geboeid. Het was nodig om een woning te krijgen, om samen te wonen, om kinderen te krijgen. Maar vooral omdat het hoorde. Iedere wijziging in deze volgorde, was not done, maakte dat men buiten de (welke dan ook) orde viel. Dan kreeg je een stempel mee. Een 'moetje'; de alleenstaande vrijgezel werd 'n oude vrijster, of een man-alleen. In diezelfde tijd ging je bij iemand op kamers, in huis bij een hospita die toezicht hield. Dan kreeg de inwonende het etiket 'commensaal' (kostganger) en had je te maken met strenge regels: geen mannen / vrouwen bezoek, 's avonds voor 10 uur binnen, op tijd thuis voor het eten. En het liefst in het weekend naar huis. Naar Vader en Moeder.
Huwelijken werden gesloten en niet veel later weer ontbonden, omdat het niet ging. Zoals later het samenwonen (hokken) heel gewoon werd. Kinderen die na de jaren 70 buiten een huwelijk geboren werden, werden geen bastaards meer genoemd, maar 'een bewuste keuze'.

Ik herinner mij mijn aanwezigheid bij een huwelijk, mijn eerste. Ik was net 4 toen onze melkboer in Amsterdam-Zuid ging trouwen. Er was een kerkdienst waar ik naar toe mocht. Vanaf de galerij sloeg ik het schouwspel gade. De bruid zag er prachtig uit. Zij trouwde in het blauw. Mijn moeder had me laten beloven niets te zeggen over de kleur van de trouwjurk. Het betrof een weduwe die opnieuw in het huwelijk trad. Ik begreep niet waarom er gehuild werd tijdens de dienst. Trouwen is toch een feest?

Het leek me geweldig zo'n jurk te mogen dragen in welke kleur dan ook. Liefst niet in het wit en ook niet met een sluier. Dat was zo gewoontjes. Liever wilde ik een hele mooie jurk, de mooiste die ik me kon bedenken, in mijn lievelingskleur. Maar trouwen wilde ik niet. Ik speelde geen trouwerijtje, ik was een koninginne-kind. Ik zou koningin worden. Bij verschillende kinderfeestjes verscheen ik als prinses of zelfs als koningin mét gouden kroon.

Inmiddels ben ik getrouwd. Ik moest 50 worden om in het huwelijksbootje te willen stappen, na eerst 20 jaar te hebben samengewoond. En daar heb ik geen moment spijt van gehad. Het speciale gevoel kan je alleen ervaren, als je getrouwd bent met de liefde van je leven.

Ons huis is de mooiste plek op aarde. Rijtjeshuis in een dorp. Niets bijzonders, alleen wel óns huis. Iedere avond rond een uur of vijf is het bij ons theetijd. Met pinda's of andere nootjes. Dan nemen we samen de dag door, de post of lezen de krant. In de winter brandt er hout in de openhaard. Ons ritueel.

602 Our House - Crosby, Stills, Nash & Young



Voor meer verhalen "over het huwelijk" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

zondag 2 december 2012

Leonard Cohen - So Long Marianne




Solong... wie dan ook. Ik vind het moeilijk afscheid te nemen. Het liefst neem ik iedereen mee verder mijn levenspad op. Met zoveel mensen contact houden is niet mogelijk ik weet het... ik weet het. Mensen komen, mensen gaan. Maar diep in mij is er een plekje voor al die mensen. En er is nog plaats...

So Long Marianne, ik hoorde het voor het eerst op een feestje bij schoolvriendinnetje R. thuis; dat moet in de beginjaren '70 geweest zijn. De melodie sprak me gelijk aan, de woorden kwamen later. Degene die zich over de grammofoon bekommerde, draaide So Long om de andere plaat. Iedere keer als ik So Long door Leonard hoor zingen, zit ik weer in de huiskamer bij R. daar in Diemen.

zaterdag 1 december 2012

Top 2000 versie 2012

Lang heb ik na moeten denken over welke nummers ik in de Top 2000 wil hebben, nummers waarop ik mij stem zou willen uitbrengen. De lijst is niet heel anders dan die van vorig jaar.
James Taylor met Fire and Rain natuurlijk en Michel Fugain met Une Belle Histoire. Eva Cassidy's Field of Gold,
Lastiger wordt het om andere nummers te kiezen waarover ik iedere dag een stukje wil tikken. Ik ga de uitdaging aan. Vanaf morgen iedere dag een postje.