zaterdag 31 december 2011
7 Pink Floyd
Wish you were here
How I wish, how I wish you were here.
...
Wish you were here.
En zo is het allemaal weer met elkaar verbonden. Aan het eind van het jaar - het eind van de Top2000 - besef ik dat het jaar voorbij gevlogen is. Niet alles is even soepel verlopen; achteraf gezien wel heel waardevol. Het is een cliché: alles gaat sneller als je ouder wordt. Maar niets is minder waar. Ook het besef dat er aan alles een eind komt, maakt dat ik de klok terug wil draaien. Ondanks dat ik heel tevreden ben met mijn leven en de mensen die ik om mij heen heb, wil ik heel graag nog even stilstaan bij de mens zijn, die er niet meer is.
Wish you were here.
How I wish, how I wish you were here.
...
Wish you were here.
En zo is het allemaal weer met elkaar verbonden. Aan het eind van het jaar - het eind van de Top2000 - besef ik dat het jaar voorbij gevlogen is. Niet alles is even soepel verlopen; achteraf gezien wel heel waardevol. Het is een cliché: alles gaat sneller als je ouder wordt. Maar niets is minder waar. Ook het besef dat er aan alles een eind komt, maakt dat ik de klok terug wil draaien. Ondanks dat ik heel tevreden ben met mijn leven en de mensen die ik om mij heen heb, wil ik heel graag nog even stilstaan bij de mens zijn, die er niet meer is.
Wish you were here.
vrijdag 30 december 2011
118 Jacques Brel
Voir un ami Pleurer, Ne me quitte pas, Marieke of Mijn vlakke land
Lang heb ik nagedacht of ik Jacques Brel op zou nemen in mijn favorieten-lijst van de Top2000 van dit jaar. Lang? Een hele maand december lang. En eerlijk gezegd: ik kan niet kiezen. Ik wil niet kiezen. Waarom zou ik?
Er zijn filmbeelden van Jacques Brel in een Brusselse studio, waar Mijn Vlakke Land opgenomen werd. Onder leiding van Ernst van Altena, die de vertaling voor zijn rekening nam, worstelde Brel met de Nederlandse woorden. Hij had daar heel veel moeite mee, Frans was zijn moedertaal.
Die beelden had ik graag opgenomen in deze blog, maar helaas voor ons allen: deze beelden mogen niet weergegeven worden op het www. Ik kan het weten: mijn lief was de filmer in 1963; hij bezit de auteursrechten.
Lang heb ik nagedacht of ik Jacques Brel op zou nemen in mijn favorieten-lijst van de Top2000 van dit jaar. Lang? Een hele maand december lang. En eerlijk gezegd: ik kan niet kiezen. Ik wil niet kiezen. Waarom zou ik?
Er zijn filmbeelden van Jacques Brel in een Brusselse studio, waar Mijn Vlakke Land opgenomen werd. Onder leiding van Ernst van Altena, die de vertaling voor zijn rekening nam, worstelde Brel met de Nederlandse woorden. Hij had daar heel veel moeite mee, Frans was zijn moedertaal.
Die beelden had ik graag opgenomen in deze blog, maar helaas voor ons allen: deze beelden mogen niet weergegeven worden op het www. Ik kan het weten: mijn lief was de filmer in 1963; hij bezit de auteursrechten.
donderdag 29 december 2011
315 Skik
Op fietse
Wie dot mij wat,
wie dot mij wat
wie dot mij wat vandage
'k heb de banden vol met wind
nee ik heb ja niks te klagen
wie dot mij wat,
wie dot mij wat
wie dot mij wat vandage
'k zol haost zeggen ja het mag wel zo ...
Daniël Lohues, Drenthe, luisterliedjes. Dat is eigenlijk wel wat ik weet over Daniël. Hij zong / zingt de openingstune van De Wandeling, een wandel-en-praatprogramma met Hella van der Wijst op de veel te vroege zondagochtend.
Voor deze blog keek ik wat rond op het wereldwijdeweb en ja hoor: Daniël heeft natuurlijk een eigen webpagina. Ik klikte op Biografie en dit is wat er te lezen staat:
Nou uhm. Nou, op een gegeven moment was ik dan geboren. Met opgroeien enzo. Nou, en eerst speelde ik orgel in de kerk, nou en toen kreeg ik een gitaar en toen gebeurden er allemaal dingen en dat was dan mooi enzo. Vooral omdat uhm... Nou gewoon.
Kijk, dat past nu precies bij het beeld dat ik van hem heb. Geen ingewikkelde dingen, gewoon recht voor z'n raap. En vooral Skik. Veel Skik.
En dat is wat het is: zonder opsmuk.
Wie dot mij wat,
wie dot mij wat
wie dot mij wat vandage
'k heb de banden vol met wind
nee ik heb ja niks te klagen
wie dot mij wat,
wie dot mij wat
wie dot mij wat vandage
'k zol haost zeggen ja het mag wel zo ...
Daniël Lohues, Drenthe, luisterliedjes. Dat is eigenlijk wel wat ik weet over Daniël. Hij zong / zingt de openingstune van De Wandeling, een wandel-en-praatprogramma met Hella van der Wijst op de veel te vroege zondagochtend.
Voor deze blog keek ik wat rond op het wereldwijdeweb en ja hoor: Daniël heeft natuurlijk een eigen webpagina. Ik klikte op Biografie en dit is wat er te lezen staat:
Nou uhm. Nou, op een gegeven moment was ik dan geboren. Met opgroeien enzo. Nou, en eerst speelde ik orgel in de kerk, nou en toen kreeg ik een gitaar en toen gebeurden er allemaal dingen en dat was dan mooi enzo. Vooral omdat uhm... Nou gewoon.
Kijk, dat past nu precies bij het beeld dat ik van hem heb. Geen ingewikkelde dingen, gewoon recht voor z'n raap. En vooral Skik. Veel Skik.
En dat is wat het is: zonder opsmuk.
woensdag 28 december 2011
888 Sade
Smooth operator
Dit soort clips worden er nauwelijks meer gemaakt. Niet alleen de muziek en de tekst is perfect, maar ook het plaatje, het verhaal. Het was erg lang geleden dat ik dit filmpje zag. Maar nu is het, dankzij Joetjoep, weer helemaal binnengekomen. In het begin van de jaren 80 was het de tenor-saxofoon een instrument dat vaak bespeeld werd tijdens de intermezzo's. Bij George Michael in 'Careless Whisper', Spandau Ballet in 'Gold' en ook Sade. In verschillende nummers speelt de sax een prominente rol. En daar word ik toch zo blij van.
Ik herinner me een middag, verderop in de jaren 80, hartje zomer en ik liep over het Spui in Amsterdam. Het was erg druk, het zal een zaterdag geweest zijn. Veel publiek. Ik hoorde ineens een saxofonist spelen. Ik liep er op af om eens te zien of er echt gespeeld werd of dat het een geluidsbox was. Maar de goede man stond daar een partij te spelen, de vonken sprongen er vanaf. Ge-wel-dig. Daar stond ik, de hele wereld was aanwezig, maar ik stond daar met de ervaring dat er alleen voor mij gespeeld werd. Ik vergat de tijd. Ik vergat waar ik was. Ineens dacht ik: 'Dat moet R. horen'. Ik liep naar de dichtbijzijnde telefooncel (ja, die stonden er toen nog verspreid over de hele stad) en belde R. Ik zei alleen: 'Luister eens mee...' En zo stond ik met de hoorn in mijn hand naar buiten gericht, samen met R., die zich een heel eind verderop in zijn eigen woonkamer bevond, te luisteren naar die prachtige muziek, gespeeld door die onbekende saxofonist.
Hoe zou het met R. zijn? Zo lang niets van hem gehoord....
Smooth operator
Diamond life, lover boy.
he moves in space with minimum waste and maximum joy.
City lights and business nights.
When you require street-car desire for higher heights.
No place for beginners or sensitive hearts
When sentiment is left to chance.
No place to be ending but somewhere to start.
No need to ask.
He's a smooth operator, smooth operator, smooth operator, smooth operator.
Coast to coast, LA to Chicago, western male.
Across the north and south, to Key Largo, love for sale.
(Bass Guitar solo)
Face to face, each classic case.
We shadow box and double cross,
Yet need the chase.
A license to love, insurance to hold.
Melts all your mem-'ries and change into gold.
His eyes are like angels but his heart is cold.
No need to ask.
He's a smooth operator, smooth operator, smooth operator, smooth operator.
Coast to coast, LA to Chicago, western male.
Across the north and south, to Key Largo, love for sale.
Smooth operator, Smooth operator, Smooth operator,
Smooth operator, Smooth operator, smooth operator,
Smooth operator, Smooth.......... operator,(Fade)
Op nummer 1589 staat Sade op de Top2000-lijst met 'No Ordinary Love' en op nummer 1970 met 'The Sweetest Taboo'. Kijk en luister hier ook eens naar: mooie videoclip, inclusief een compleet verhaal.
Dit soort clips worden er nauwelijks meer gemaakt. Niet alleen de muziek en de tekst is perfect, maar ook het plaatje, het verhaal. Het was erg lang geleden dat ik dit filmpje zag. Maar nu is het, dankzij Joetjoep, weer helemaal binnengekomen. In het begin van de jaren 80 was het de tenor-saxofoon een instrument dat vaak bespeeld werd tijdens de intermezzo's. Bij George Michael in 'Careless Whisper', Spandau Ballet in 'Gold' en ook Sade. In verschillende nummers speelt de sax een prominente rol. En daar word ik toch zo blij van.
Ik herinner me een middag, verderop in de jaren 80, hartje zomer en ik liep over het Spui in Amsterdam. Het was erg druk, het zal een zaterdag geweest zijn. Veel publiek. Ik hoorde ineens een saxofonist spelen. Ik liep er op af om eens te zien of er echt gespeeld werd of dat het een geluidsbox was. Maar de goede man stond daar een partij te spelen, de vonken sprongen er vanaf. Ge-wel-dig. Daar stond ik, de hele wereld was aanwezig, maar ik stond daar met de ervaring dat er alleen voor mij gespeeld werd. Ik vergat de tijd. Ik vergat waar ik was. Ineens dacht ik: 'Dat moet R. horen'. Ik liep naar de dichtbijzijnde telefooncel (ja, die stonden er toen nog verspreid over de hele stad) en belde R. Ik zei alleen: 'Luister eens mee...' En zo stond ik met de hoorn in mijn hand naar buiten gericht, samen met R., die zich een heel eind verderop in zijn eigen woonkamer bevond, te luisteren naar die prachtige muziek, gespeeld door die onbekende saxofonist.
Hoe zou het met R. zijn? Zo lang niets van hem gehoord....
Smooth operator
Diamond life, lover boy.
he moves in space with minimum waste and maximum joy.
City lights and business nights.
When you require street-car desire for higher heights.
No place for beginners or sensitive hearts
When sentiment is left to chance.
No place to be ending but somewhere to start.
No need to ask.
He's a smooth operator, smooth operator, smooth operator, smooth operator.
Coast to coast, LA to Chicago, western male.
Across the north and south, to Key Largo, love for sale.
(Bass Guitar solo)
Face to face, each classic case.
We shadow box and double cross,
Yet need the chase.
A license to love, insurance to hold.
Melts all your mem-'ries and change into gold.
His eyes are like angels but his heart is cold.
No need to ask.
He's a smooth operator, smooth operator, smooth operator, smooth operator.
Coast to coast, LA to Chicago, western male.
Across the north and south, to Key Largo, love for sale.
Smooth operator, Smooth operator, Smooth operator,
Smooth operator, Smooth operator, smooth operator,
Smooth operator, Smooth.......... operator,(Fade)
Op nummer 1589 staat Sade op de Top2000-lijst met 'No Ordinary Love' en op nummer 1970 met 'The Sweetest Taboo'. Kijk en luister hier ook eens naar: mooie videoclip, inclusief een compleet verhaal.
dinsdag 27 december 2011
1259 Magna Carta
Lord of the Ages
Magna Carta staat met slechts 1 nummer in de Top2000. Wonderlijk, maar ergens verbaast het mij ook weer niet. Het is het soort muziek waar je alleen maar naar moet luisteren - eventueel naar de beelden - vooral naar 'Lord of The Ages'. Niet tussendoor met andere dingen bezig zijn.
Ik laat me graag meevoeren naar woest landschap: Ierland of Wales. Dat is waar deze muziek mij aan doet denken: 'De Hobbit', 'De Silmarillion' (de voorloper van 'De Hobbit'), 'In de Ban van de Ring'. Maar ook 'Beowulf', 'Koning Arthur', 'Merlijn', 'De Nevelen van Avalon' en nog meer van die fantasie-verhalen die in mijn jeugd en ook in de jaren daarna een grote rol hebben gespeeld.
Magna Carta, de groep is opgericht in 1969 en ontbonden in 2009. Er zijn vele wijzigingen geweest in de samenstelling van de groep. Allen Chris Simpson heeft de 40 jaar doorstaan. Vooral in de jaren 70 luisterde ik veel naar hun muziek. Nieuw werk is aan mij voorbij gegaan.
Ik trakteer jullie op een ander juweeltje (helaas in 2 delen) van deze groep:
'Airport Song' is het meest bekend van Magna Carta. Van mij mag dit volgend jaar opgenomen worden in de 2012-versie van de Top2000.
Magna Carta staat met slechts 1 nummer in de Top2000. Wonderlijk, maar ergens verbaast het mij ook weer niet. Het is het soort muziek waar je alleen maar naar moet luisteren - eventueel naar de beelden - vooral naar 'Lord of The Ages'. Niet tussendoor met andere dingen bezig zijn.
Ik laat me graag meevoeren naar woest landschap: Ierland of Wales. Dat is waar deze muziek mij aan doet denken: 'De Hobbit', 'De Silmarillion' (de voorloper van 'De Hobbit'), 'In de Ban van de Ring'. Maar ook 'Beowulf', 'Koning Arthur', 'Merlijn', 'De Nevelen van Avalon' en nog meer van die fantasie-verhalen die in mijn jeugd en ook in de jaren daarna een grote rol hebben gespeeld.
Magna Carta, de groep is opgericht in 1969 en ontbonden in 2009. Er zijn vele wijzigingen geweest in de samenstelling van de groep. Allen Chris Simpson heeft de 40 jaar doorstaan. Vooral in de jaren 70 luisterde ik veel naar hun muziek. Nieuw werk is aan mij voorbij gegaan.
Ik trakteer jullie op een ander juweeltje (helaas in 2 delen) van deze groep:
'Airport Song' is het meest bekend van Magna Carta. Van mij mag dit volgend jaar opgenomen worden in de 2012-versie van de Top2000.
maandag 26 december 2011
19 Adèle
Make you feel my love
Er zijn songs waarover ik eerst bijna mijn nek moet breken, voor ik ze bewust ben.
Ik hoorde een jaar of drie geleden de naam Adèle wel eens vallen, maar ik koppelde dat direct aan 'onze' Adèle Bloemendaal. Ik kende geen andere Adèle, dus vond ik die link wel heel logisch. Tot dat Paul de Leeuw een marathon-uitzending had in november 2008. De hele uitzending kijken vond ik veel te lang duren, maar er waren toch momenten dat ik even naar Paul zapte en weer weg. Tot ik een telefoongesprekje hoorde in de uitzending tussen Paul en een hese dame. Paul was helemaal lyrisch en riep: "Adèle, Adèle, Adèle". Ik begreep tussen al zijn kreten heen dat Adèle niet in de gelegenheid was om te komen. Dat vond Paul meer dan spijtig. Totdat Adèle tijdens dat telefoongesprek die studio inliep. Dat moment weerhield mij wel om weg te zappen. En daar hoorde ik het lied "Make you feel my love". Stiefdochter-lief vertelde mij later dat Paul Adèle naar Nederland had gehaald om hier bekender te raken en zij was zo lief om voor mij de '19-cd' te kopiëren. Nu kan ik stellen dat ik geen echte fan ben; haar nieuwste cd heb ik dan ook niet. Ik merk wel, dat ik blij word, zodra ik Adèle's stem op de radio hoor en haar cd weer een tijdje met mij meereist in mijn auto.
Een tijd later hoorde ik in het radioprogramma 'Spijkers met Koppen' een Nederlandse versie van 'Make you feel my love'. Ik dacht dat het gezongen werd door Bart Peeters; ik vermoedde een Vlaams dialect. Ik herinner me dat de radio even heel hard stond hier in huis. En een traan viel over mijn wang. MOOOOIIII.
Toch geen actie ondernomen en de Nederlandse versie verdween uit mijn hoofd.
2e Kerstdag 2011. Ik hang op de bank, rommel wat met tijdschriften, mijn nieuwe iPhone, kaarsjes. De televisie staat aan. Op een Nederlandse zender, maar ik luister niet echt. Manlief is ook 'bezig' in de keuken, in zijn werkkamer en de televisie staat aan. Voor niets en niemand. Dan zie ik beelden van een kerstgebeuren bij Paleis Soestdijk. Er wordt wat gesproken, er wordt iets gespeeld, gezongen en dan gebeurt het: ik hoor wat tonen en mijn aandacht is getrokken. Martin Buit, Van Dik Hout staat op het podium. En hij zingt:
Mijn 2e Kerstdag, de dag die een beetje in het water leek te gaan vallen, kreeg een gouden randje. 'n Gouden Randje. Met dank aan Martin Buit, de AVRO met het programma Kerststerren en manlief die naar dat programma gezapt was.
Er zijn songs waarover ik eerst bijna mijn nek moet breken, voor ik ze bewust ben.
Ik hoorde een jaar of drie geleden de naam Adèle wel eens vallen, maar ik koppelde dat direct aan 'onze' Adèle Bloemendaal. Ik kende geen andere Adèle, dus vond ik die link wel heel logisch. Tot dat Paul de Leeuw een marathon-uitzending had in november 2008. De hele uitzending kijken vond ik veel te lang duren, maar er waren toch momenten dat ik even naar Paul zapte en weer weg. Tot ik een telefoongesprekje hoorde in de uitzending tussen Paul en een hese dame. Paul was helemaal lyrisch en riep: "Adèle, Adèle, Adèle". Ik begreep tussen al zijn kreten heen dat Adèle niet in de gelegenheid was om te komen. Dat vond Paul meer dan spijtig. Totdat Adèle tijdens dat telefoongesprek die studio inliep. Dat moment weerhield mij wel om weg te zappen. En daar hoorde ik het lied "Make you feel my love". Stiefdochter-lief vertelde mij later dat Paul Adèle naar Nederland had gehaald om hier bekender te raken en zij was zo lief om voor mij de '19-cd' te kopiëren. Nu kan ik stellen dat ik geen echte fan ben; haar nieuwste cd heb ik dan ook niet. Ik merk wel, dat ik blij word, zodra ik Adèle's stem op de radio hoor en haar cd weer een tijdje met mij meereist in mijn auto.
Een tijd later hoorde ik in het radioprogramma 'Spijkers met Koppen' een Nederlandse versie van 'Make you feel my love'. Ik dacht dat het gezongen werd door Bart Peeters; ik vermoedde een Vlaams dialect. Ik herinner me dat de radio even heel hard stond hier in huis. En een traan viel over mijn wang. MOOOOIIII.
Toch geen actie ondernomen en de Nederlandse versie verdween uit mijn hoofd.
2e Kerstdag 2011. Ik hang op de bank, rommel wat met tijdschriften, mijn nieuwe iPhone, kaarsjes. De televisie staat aan. Op een Nederlandse zender, maar ik luister niet echt. Manlief is ook 'bezig' in de keuken, in zijn werkkamer en de televisie staat aan. Voor niets en niemand. Dan zie ik beelden van een kerstgebeuren bij Paleis Soestdijk. Er wordt wat gesproken, er wordt iets gespeeld, gezongen en dan gebeurt het: ik hoor wat tonen en mijn aandacht is getrokken. Martin Buit, Van Dik Hout staat op het podium. En hij zingt:
Mijn 2e Kerstdag, de dag die een beetje in het water leek te gaan vallen, kreeg een gouden randje. 'n Gouden Randje. Met dank aan Martin Buit, de AVRO met het programma Kerststerren en manlief die naar dat programma gezapt was.
zondag 25 december 2011
227 Focus
Hocus Pocus
Bron: Joetjoep
Dutch prog-rockers Focus giving a breathtaking performance on NBC´s Midnight Special.
Thijs van Leer - Vox, Flute, Organ
Jan Akkerman - Guitar (-god!)
Bert Ruiter - Bass
Pierre van der Linden - Drums
Announced by the lovely Gladys Knight
Vanmiddag, 1e Kerstdag 2011 - ik was net neergestreken bij mijn ouders voor het kerstdiner - zag ik op de televisie een kerstconcert vanuit de Grote Kerk in Naarden. En wie verscheen daar in beeld: Thijs van Leer. Wat ouder geworden, voller maar nog steeds met lange lokken - die sinds een paar jaar onder zijn 'eeuwig' zwarte hoed vandaan komen. Die zwarte hoed draagt hij volgens mij nu dag en nacht, want de keren dat ik hem zie, in het echte leven (sporadisch) of op televisie, draagt hij die hoed. Ik zou schrikken als ik hem zonder zou zien. Het concert was indrukwekkend. Thijs speelt nog steeds prachtig dwarsfluit, in mijn oren als vanouds.
Focus. Samen met Jan Akkerman een gouden, nee, diamanten duo, die al heel snel - in mijn herinneringen - door een conflict uit elkaar gingen. Later las ik van alles over hun 'scheiding', het hoe en waarom, en steeds vanuit een andere hoek belicht en beschreven. Hoedan ook, nu ik deze live-clip zag, na hoeveel jaar het ook mag zijn: eeuwig zonde dat die twee niet meer samen spelen. Ik meen me te herinneren dat Thijs ook met Ramses en Liesbeth heeft samengewerkt in de jaren 60, als pianist en/of achtergrond zang. En dat zou weer kunnen verklaren, dat Thijs een jaar of 2, 3 geleden in de Amsterdamse Meervaart (MacArthur Park) zong, tijdens een hommage aan Liesbeth List. Gedenkwaardige voorstelling: de laatste keer dat ik Ramses in levende lijve zag.
Ik dwaal af... heerlijk. De herinneringen schieten weer door mijn hoofd.
Focus. In mijn platencollectie vind ik een dubbelaar: Focus3. Met o.a. 'Round goes the Gossip' en 'Sylvia'. Jammer dat dit soort muziek nauwelijks te horen is, gewoon in het dagelijkse leven.
Jaren 70: Thijs van Leer is mijn link tussen klassieke en hedendaagse muziek, in de tijd van Introspection, DE elpee met klassieke muziek met als achtergrondzangeres Letty de Jong en arrangementen van Rogier van Otterloo. Ook zo'n onnavolgbaar trio. Volgens mij heb ik zelfs 2 elpee's in de kast staan: Introspection en Introspection 2. Spelenderwijs raakte ik toentertijd door die elpees bekend met klassieke muziek en ik zong graag met Letty de Jong mee.
Bron: Joetjoep
Dutch prog-rockers Focus giving a breathtaking performance on NBC´s Midnight Special.
Thijs van Leer - Vox, Flute, Organ
Jan Akkerman - Guitar (-god!)
Bert Ruiter - Bass
Pierre van der Linden - Drums
Announced by the lovely Gladys Knight
Vanmiddag, 1e Kerstdag 2011 - ik was net neergestreken bij mijn ouders voor het kerstdiner - zag ik op de televisie een kerstconcert vanuit de Grote Kerk in Naarden. En wie verscheen daar in beeld: Thijs van Leer. Wat ouder geworden, voller maar nog steeds met lange lokken - die sinds een paar jaar onder zijn 'eeuwig' zwarte hoed vandaan komen. Die zwarte hoed draagt hij volgens mij nu dag en nacht, want de keren dat ik hem zie, in het echte leven (sporadisch) of op televisie, draagt hij die hoed. Ik zou schrikken als ik hem zonder zou zien. Het concert was indrukwekkend. Thijs speelt nog steeds prachtig dwarsfluit, in mijn oren als vanouds.
Focus. Samen met Jan Akkerman een gouden, nee, diamanten duo, die al heel snel - in mijn herinneringen - door een conflict uit elkaar gingen. Later las ik van alles over hun 'scheiding', het hoe en waarom, en steeds vanuit een andere hoek belicht en beschreven. Hoedan ook, nu ik deze live-clip zag, na hoeveel jaar het ook mag zijn: eeuwig zonde dat die twee niet meer samen spelen. Ik meen me te herinneren dat Thijs ook met Ramses en Liesbeth heeft samengewerkt in de jaren 60, als pianist en/of achtergrond zang. En dat zou weer kunnen verklaren, dat Thijs een jaar of 2, 3 geleden in de Amsterdamse Meervaart (MacArthur Park) zong, tijdens een hommage aan Liesbeth List. Gedenkwaardige voorstelling: de laatste keer dat ik Ramses in levende lijve zag.
Ik dwaal af... heerlijk. De herinneringen schieten weer door mijn hoofd.
Focus. In mijn platencollectie vind ik een dubbelaar: Focus3. Met o.a. 'Round goes the Gossip' en 'Sylvia'. Jammer dat dit soort muziek nauwelijks te horen is, gewoon in het dagelijkse leven.
Jaren 70: Thijs van Leer is mijn link tussen klassieke en hedendaagse muziek, in de tijd van Introspection, DE elpee met klassieke muziek met als achtergrondzangeres Letty de Jong en arrangementen van Rogier van Otterloo. Ook zo'n onnavolgbaar trio. Volgens mij heb ik zelfs 2 elpee's in de kast staan: Introspection en Introspection 2. Spelenderwijs raakte ik toentertijd door die elpees bekend met klassieke muziek en ik zong graag met Letty de Jong mee.
zaterdag 24 december 2011
71 Fleetwood Mac
Go your own way
Fleetwood Mac is een groep waarvan ik me niet kan voorstellen dat er ooit een tijd geweest is zonder Fleetwood Mac. In de jaren 70 sloop de groep mijn leven in en tot op de dag van vandaag hoor ik met grote regelmaat de muziek van Mick Fleetwood, John McVie, Stevie Nicks en Lindsey Buckinghem. De verschillende wisselingen binnen de groep daargelaten.
Niet dat ik alles zo maar mee kan zingen. Ja, nu met lyrics die bijna met 1 druk op de knop op mijn scherm getoverd kunnen worden, is het meezingen wel heel makkelijk geworden, maar jaren geleden bestond die mogelijkheid helemaal niet. In die tijd moest ik het hebben van dat wat ik oppikte van de radio. Zo heb ik lang gedacht dat 'Go your own way' ging over het advies om je eigen weg te - blijven - volgen. Om je niet gek te laten maken. Maar daarvoor te kiezen, dat aansloot op een verlangen een nieuwe weg in te slaan. Of op zijn minst de door mij ingeslagen weg te blijven volgen.
Wereldkampioen ben ik in laveren. Er steeds voor alles en iedereen te zijn. "Veertje regelt het allemaal: dat vindt zij leuk." Uh?? En juist door maar steeds te laveren en mijn benen uit mijn gat te hollen om het voor iedereen zo mogelijk naar hun zin te maken, schoot ik er zelf iedere keer bij-in. Dan zong ik 'Go your own way', alsof ik mezelf moed in zong om dat laveren los te laten en nu eens voor mezelf te kiezen. De dingen te doen waar ik mezelf prettig bij zou gaan voelen.
De mens wordt ouder en begrijpt soms wat meer dan vroeger, krijgt wat meer inzicht. En dat geldt zeker voor mij. Ik ga mijn eigen weg. Tot het moment ik bewust word van mijn valkuil om toch eerder voor het klusje van de ander te kiezen. Onder het mom: 'Dan is dat maar klaar.' Daarbij verlies ik mijn eigen weg even uit het oog. Een keertje is niet erg. Totdat het te lang en te veel wordt. Dan rommelt het weer. Op die momenten helpt 'Go your own way'; heerlijk om te beseffen dat ik gewoon mijn eigen weg moet gaan. Ondanks dat de tekst toch iets anders aangeeft...
Loving you
Isn't the right thing to do
How can I
Ever change things that I feel?
If I could
Maybe I'd give you my world
How can I
When you won't take it from me?
You can go your own way!
Go your own way
You can call it another lonely day
Another Lonely day
You can go your own way!
Go your own way
Tell me why
Everything turned around?
Packing up
Shacking up's all you wanna do
If I could
Baby I'd give you my world
Open up
Everything's waiting for you
You can go your own way!
Go your own way
You can call it another lonely day
Another Lonely day
You can go your own way!
Go your own way
You can go your own way!
Go your own way
You can call it another lonely day
Another lonely day
You can go your own way!
Go your own way
You can call it another lonely day
You can go your own way
You can call it another lonely day
You can go your own way
Go your own way.
Fleetwood Mac is een groep waarvan ik me niet kan voorstellen dat er ooit een tijd geweest is zonder Fleetwood Mac. In de jaren 70 sloop de groep mijn leven in en tot op de dag van vandaag hoor ik met grote regelmaat de muziek van Mick Fleetwood, John McVie, Stevie Nicks en Lindsey Buckinghem. De verschillende wisselingen binnen de groep daargelaten.
Niet dat ik alles zo maar mee kan zingen. Ja, nu met lyrics die bijna met 1 druk op de knop op mijn scherm getoverd kunnen worden, is het meezingen wel heel makkelijk geworden, maar jaren geleden bestond die mogelijkheid helemaal niet. In die tijd moest ik het hebben van dat wat ik oppikte van de radio. Zo heb ik lang gedacht dat 'Go your own way' ging over het advies om je eigen weg te - blijven - volgen. Om je niet gek te laten maken. Maar daarvoor te kiezen, dat aansloot op een verlangen een nieuwe weg in te slaan. Of op zijn minst de door mij ingeslagen weg te blijven volgen.
Wereldkampioen ben ik in laveren. Er steeds voor alles en iedereen te zijn. "Veertje regelt het allemaal: dat vindt zij leuk." Uh?? En juist door maar steeds te laveren en mijn benen uit mijn gat te hollen om het voor iedereen zo mogelijk naar hun zin te maken, schoot ik er zelf iedere keer bij-in. Dan zong ik 'Go your own way', alsof ik mezelf moed in zong om dat laveren los te laten en nu eens voor mezelf te kiezen. De dingen te doen waar ik mezelf prettig bij zou gaan voelen.
De mens wordt ouder en begrijpt soms wat meer dan vroeger, krijgt wat meer inzicht. En dat geldt zeker voor mij. Ik ga mijn eigen weg. Tot het moment ik bewust word van mijn valkuil om toch eerder voor het klusje van de ander te kiezen. Onder het mom: 'Dan is dat maar klaar.' Daarbij verlies ik mijn eigen weg even uit het oog. Een keertje is niet erg. Totdat het te lang en te veel wordt. Dan rommelt het weer. Op die momenten helpt 'Go your own way'; heerlijk om te beseffen dat ik gewoon mijn eigen weg moet gaan. Ondanks dat de tekst toch iets anders aangeeft...
Loving you
Isn't the right thing to do
How can I
Ever change things that I feel?
If I could
Maybe I'd give you my world
How can I
When you won't take it from me?
You can go your own way!
Go your own way
You can call it another lonely day
Another Lonely day
You can go your own way!
Go your own way
Tell me why
Everything turned around?
Packing up
Shacking up's all you wanna do
If I could
Baby I'd give you my world
Open up
Everything's waiting for you
You can go your own way!
Go your own way
You can call it another lonely day
Another Lonely day
You can go your own way!
Go your own way
You can go your own way!
Go your own way
You can call it another lonely day
Another lonely day
You can go your own way!
Go your own way
You can call it another lonely day
You can go your own way
You can call it another lonely day
You can go your own way
Go your own way.
vrijdag 23 december 2011
328 Neil Young
Old Man
Herkenning is het wat ik zo bijzonder vind aan Old Man van Neil Young. Al eerder blogde ik over Neil. Als je dat blogje gemist hebt, klik dan maar even hier.
Als nog thuis-wonende tiener in de jaren 70, nam ik mij voor nooit te worden zoals mijn moeder of mijn vader. Nee, ik zou het allemaal heel anders doen. Ik ergerde me aan de plagerijtjes van mijn opa. En als ik het opnam voor mijn broertje, mijn nichtjes of neefje, dan zei opa steevast: "Daar moeten ze maar tegen kunnen, daar worden ze hard van." Als ik het later aan mijn vader vertelde, vond ook hij dat kinderen daar maar tegen moesten kunnen. Ik vond het verschrikkelijk want die plagerijtjes waren bijna in te delen in de categorie 'sarren'.
En dan kreeg mijn broer een dochter. En wat gebeurde er? Mijn vader begon 'grapjes' te maken naar mijn nichtje toe. En de geschiedenis herhaalde zich: ik vertelde mijn vader dat ik vond dat hij dat niet moest doen en zijn reactie was: "Daar moet ze maar tegen kunnen, daar wordt ze hard van."
Hoe hard kan een mens worden en wordt een mens niet hard door het leven zelf?
Later, halverwege de jaren 90, hoorde ik Stef Bos 'Papa' zingen, zie nummer 51 op de Top2000-lijst. 'Papa, ik lijk steeds mee op jou...' Cat Stevens heeft het bezongen in 'Father and Son', nummer 289 op de lijst. Blijkbaar een thema dat velen van ons bezighoudt. Ik heb voor vandaag gekozen voor Neil Young, omdat, met de beelden erbij, mij het meeste doet, vandaag.
Ik hoor af en toe mijn moeder, als ik iets zeg. 'Ik heb niets meer te liegen', is er zo-eentje. Ik ben aan de telefoon en na een tijdje hoor ik mezelf deze woorden zeggen, om aan te geven dat ik het gesprek wil beëindigen. Precies op de manier zoals mijn moeder het zei en nog steeds zegt.
Of 'Leef je nog?', als ik na een tijd niets gehoord heb van een vriend of een vriendin, ineens hun stem door de telefoon hoor.
Nog eentje dan: 'De koffie is op', als iemand een half uur te laat op een afspraak verschijnt, of 'Ik zou net de deur maar weer op het nachtslot doen, want ik dacht dat je niet meer zou komen'. OEI, die is helemaal verschrikkelijk.
Ik kan nog vele voorbeelden geven van dat wat ik nooit zou zeggen, en ineens bewust ben dat ik het wel doe. Al heel lang. Ik ga steeds meer op mijn moeder én op mijn vader lijken. Als ik nou maar niet die plagerijtjes overneem, die al generaties lang in onze familie van vader op zoon, of van moeder op dochter ronddwalen. Nee, ik zal dat nooit doen..., of toch?
Old man look at my life,
I'm a lot like you were.
Old man look at my life,
I'm a lot like you were.
Old man look at my life,
Twenty four
and there's so much more
Live alone in a paradise
That makes me think of two.
Love lost, such a cost,
Give me things
that don't get lost.
Like a coin that won't get tossed
Rolling home to you.
Old man take a look at my life
I'm a lot like you
I need someone to love me
the whole day through
Ah, one look in my eyes
and you can tell that's true.
Lullabies, look in your eyes,
Run around the same old town.
Doesn't mean that much to me
To mean that much to you.
I've been first and last
Look at how the time goes past.
But I'm all alone at last.
Rolling home to you.
Old man take a look at my life
I'm a lot like you
I need someone to love me
the whole day through
Ah, one look in my eyes
and you can tell that's true.
Old man look at my life,
I'm a lot like you were.
Old man look at my life,
I'm a lot like you were.
Herkenning is het wat ik zo bijzonder vind aan Old Man van Neil Young. Al eerder blogde ik over Neil. Als je dat blogje gemist hebt, klik dan maar even hier.
Als nog thuis-wonende tiener in de jaren 70, nam ik mij voor nooit te worden zoals mijn moeder of mijn vader. Nee, ik zou het allemaal heel anders doen. Ik ergerde me aan de plagerijtjes van mijn opa. En als ik het opnam voor mijn broertje, mijn nichtjes of neefje, dan zei opa steevast: "Daar moeten ze maar tegen kunnen, daar worden ze hard van." Als ik het later aan mijn vader vertelde, vond ook hij dat kinderen daar maar tegen moesten kunnen. Ik vond het verschrikkelijk want die plagerijtjes waren bijna in te delen in de categorie 'sarren'.
En dan kreeg mijn broer een dochter. En wat gebeurde er? Mijn vader begon 'grapjes' te maken naar mijn nichtje toe. En de geschiedenis herhaalde zich: ik vertelde mijn vader dat ik vond dat hij dat niet moest doen en zijn reactie was: "Daar moet ze maar tegen kunnen, daar wordt ze hard van."
Hoe hard kan een mens worden en wordt een mens niet hard door het leven zelf?
Later, halverwege de jaren 90, hoorde ik Stef Bos 'Papa' zingen, zie nummer 51 op de Top2000-lijst. 'Papa, ik lijk steeds mee op jou...' Cat Stevens heeft het bezongen in 'Father and Son', nummer 289 op de lijst. Blijkbaar een thema dat velen van ons bezighoudt. Ik heb voor vandaag gekozen voor Neil Young, omdat, met de beelden erbij, mij het meeste doet, vandaag.
Ik hoor af en toe mijn moeder, als ik iets zeg. 'Ik heb niets meer te liegen', is er zo-eentje. Ik ben aan de telefoon en na een tijdje hoor ik mezelf deze woorden zeggen, om aan te geven dat ik het gesprek wil beëindigen. Precies op de manier zoals mijn moeder het zei en nog steeds zegt.
Of 'Leef je nog?', als ik na een tijd niets gehoord heb van een vriend of een vriendin, ineens hun stem door de telefoon hoor.
Nog eentje dan: 'De koffie is op', als iemand een half uur te laat op een afspraak verschijnt, of 'Ik zou net de deur maar weer op het nachtslot doen, want ik dacht dat je niet meer zou komen'. OEI, die is helemaal verschrikkelijk.
Ik kan nog vele voorbeelden geven van dat wat ik nooit zou zeggen, en ineens bewust ben dat ik het wel doe. Al heel lang. Ik ga steeds meer op mijn moeder én op mijn vader lijken. Als ik nou maar niet die plagerijtjes overneem, die al generaties lang in onze familie van vader op zoon, of van moeder op dochter ronddwalen. Nee, ik zal dat nooit doen..., of toch?
Old man look at my life,
I'm a lot like you were.
Old man look at my life,
I'm a lot like you were.
Old man look at my life,
Twenty four
and there's so much more
Live alone in a paradise
That makes me think of two.
Love lost, such a cost,
Give me things
that don't get lost.
Like a coin that won't get tossed
Rolling home to you.
Old man take a look at my life
I'm a lot like you
I need someone to love me
the whole day through
Ah, one look in my eyes
and you can tell that's true.
Lullabies, look in your eyes,
Run around the same old town.
Doesn't mean that much to me
To mean that much to you.
I've been first and last
Look at how the time goes past.
But I'm all alone at last.
Rolling home to you.
Old man take a look at my life
I'm a lot like you
I need someone to love me
the whole day through
Ah, one look in my eyes
and you can tell that's true.
Old man look at my life,
I'm a lot like you were.
Old man look at my life,
I'm a lot like you were.
donderdag 22 december 2011
2001 Gordon Lightfoot
If you could read my mind - 1969
Ongelofelijk jammer dat dit nummer niet in de Top 2000 is opgenomen. Daarom zet ik het op nummer 2001. Het ligt zo heerlijk in het gehoor. Het zingt zo geweldig lekker mee. Vooral dit stukje:
I never thought I could feel this way
And I've got to say that I just don't get it.
I don't know where we went wrong,
But the feeling's gone
And I just can't get it back.
Het mag duidelijk zijn: ik houd van schrijven. En als er dan zo'n tekst voorbij wandelt die begint met:
If you could read my mind, love,
What a tale my thoughts could tell.
dan ga ik helemaal los. Mijn fantasie maakt dan graag overuren. Als ik schrijf, verwoord ik dat wat in mijn hoofd galmt. Eruit moet. Zonder plan, zonder enige voorbereiding. Het enige waar ik aan moet voldoen is voldoende papier en inktpatronen (ik schrijf het liefst met mijn vulpen in mijn hand) en 'even' de tijd om mij volledig over te geven aan dat wat er op dat moment uit MOET.
If you could read my mind...
Waanzinnig als je bedenkt, dat als je de gedachten van een ander kunt lezen, of een ander mijn gedachten kan lezen, hoeveel dat op zou kunnen leveren. Geen verspilde energie meer, want je hoeft geen woorden meer te zoeken. Woorden die je zoekt als je dát wilt vertellen waar geen woorden voor zijn. Wat je ontroert, wat je warm maakt of koud laat. Wat je denkt, wat je voelt. Dan is er geen plaats meer voor mis-communicatie. Dan snappen wij allemaal wat wij bedoelen...
Ik weet het: ik lap de schrijftop2000-spelregels aan mijn laars. Maar... het moest even. NU.
En als je wilt meezingen:
If you could read my mind, love,
What a tale my thoughts could tell.
Just like an old time movie,
'Bout a ghost from a wishing well.
In a castle dark or a fortress strong,
With chains upon my feet.
You know that ghost is me.
And I will never be set free
As long as I'm a ghost that you can't see.
If I could read your mind, love,
What a tale your thoughts could tell.
Just like a paperback novel,
The kind the drugstores sell.
Then you reached the part where the heartaches come,
The hero would be me.
But heroes often fail,
And you won't read that book again
Because the ending's just too hard to take!
I'd walk away like a movie star
Who gets burned in a three way script.
Enter number two:
A movie queen to play the scene
Of bringing all the good things out in me.
But for now, love, let's be real;
I never thought I could feel this way
And I've got to say that I just don't get it.
I don't know where we went wrong,
But the feeling's gone
And I just can't get it back.
If you could read my mind, love,
What a tale my thoughts could tell.
Just like an old time movie,
'Bout a ghost from a wishing well.
In a castle dark or a fortress strong.
With chains upon my feet.
But stories always end,
And if you read between the lines,
You'd know that I'm just tryin' to understand
The feelin's that you lack.
I never thought I could feel this way
And I've got to say that I just don't get it.
I don't know where we went wrong,
But the feelin's gone
And I just can't get it back!
Ongelofelijk jammer dat dit nummer niet in de Top 2000 is opgenomen. Daarom zet ik het op nummer 2001. Het ligt zo heerlijk in het gehoor. Het zingt zo geweldig lekker mee. Vooral dit stukje:
I never thought I could feel this way
And I've got to say that I just don't get it.
I don't know where we went wrong,
But the feeling's gone
And I just can't get it back.
Het mag duidelijk zijn: ik houd van schrijven. En als er dan zo'n tekst voorbij wandelt die begint met:
If you could read my mind, love,
What a tale my thoughts could tell.
dan ga ik helemaal los. Mijn fantasie maakt dan graag overuren. Als ik schrijf, verwoord ik dat wat in mijn hoofd galmt. Eruit moet. Zonder plan, zonder enige voorbereiding. Het enige waar ik aan moet voldoen is voldoende papier en inktpatronen (ik schrijf het liefst met mijn vulpen in mijn hand) en 'even' de tijd om mij volledig over te geven aan dat wat er op dat moment uit MOET.
If you could read my mind...
Waanzinnig als je bedenkt, dat als je de gedachten van een ander kunt lezen, of een ander mijn gedachten kan lezen, hoeveel dat op zou kunnen leveren. Geen verspilde energie meer, want je hoeft geen woorden meer te zoeken. Woorden die je zoekt als je dát wilt vertellen waar geen woorden voor zijn. Wat je ontroert, wat je warm maakt of koud laat. Wat je denkt, wat je voelt. Dan is er geen plaats meer voor mis-communicatie. Dan snappen wij allemaal wat wij bedoelen...
Ik weet het: ik lap de schrijftop2000-spelregels aan mijn laars. Maar... het moest even. NU.
En als je wilt meezingen:
If you could read my mind, love,
What a tale my thoughts could tell.
Just like an old time movie,
'Bout a ghost from a wishing well.
In a castle dark or a fortress strong,
With chains upon my feet.
You know that ghost is me.
And I will never be set free
As long as I'm a ghost that you can't see.
If I could read your mind, love,
What a tale your thoughts could tell.
Just like a paperback novel,
The kind the drugstores sell.
Then you reached the part where the heartaches come,
The hero would be me.
But heroes often fail,
And you won't read that book again
Because the ending's just too hard to take!
I'd walk away like a movie star
Who gets burned in a three way script.
Enter number two:
A movie queen to play the scene
Of bringing all the good things out in me.
But for now, love, let's be real;
I never thought I could feel this way
And I've got to say that I just don't get it.
I don't know where we went wrong,
But the feeling's gone
And I just can't get it back.
If you could read my mind, love,
What a tale my thoughts could tell.
Just like an old time movie,
'Bout a ghost from a wishing well.
In a castle dark or a fortress strong.
With chains upon my feet.
But stories always end,
And if you read between the lines,
You'd know that I'm just tryin' to understand
The feelin's that you lack.
I never thought I could feel this way
And I've got to say that I just don't get it.
I don't know where we went wrong,
But the feelin's gone
And I just can't get it back!
woensdag 21 december 2011
1564 Joni Mitchell
Big Yellow taxi
bron foto: http://jonimitchell.com/music/
Van Joni zelf kende ik alleen de meest gedraaide nummers, zoals Big Yellow Taxi.
They paved paradise
And put up a parking lot
is wel een heel herkenbaar stukje tekst. Vooral met dat kleine lachje aan het eind. En - helaas - hield het daar voor mij wel bij op. Tot ik een paar jaar geleden een documentaire zag over haar leven. Toen kreeg de stem een gezicht. Hoorde ik een verhaal over haar leven, door haarzelf verteld met aanvullingen van anderen. Met gebeurtenissen die niet misteverstaan zijn. In die documentaire vertelde zij dat een dochter had gekregen. Een dochter die ze, na een scheiding, niet zelf kon opvoeden en 'opgaf'. Waar de dochter terecht gekomen is, ben ik vergeten. Maar Joni was ouder en milder geworden, was nieuwsgierig geworden en had ze haar dochter opgezocht. Zodat zij kennis kon maken met haar en omgekeerd. Niet om op te eisen (kan niet meer, de dochter is volwassen), maar aan om een vriendschap te werken. Ze bleek zelfs oma geworden te zijn...
In deze paar woorden, regels, zit al zoveel drama. Daarover zou ik wel een heel boek kunnen schrijven. Je kunt je voorstellen dat die dochter Big Yellow Taxi vaak genoeg gehoord heeft, maar niet weet dat de stem die het lied zingt, haar eigen moeder is. Een vrolijk fragiele vrouw, een meisje nog, dat met haar zuivere hoge stemmetje in allerlei achtergrondkoortjes zong. Bij vele bekenden, zoals bijvoorbeeld op de cd van James Taylor's Mud Slides Slim. - Were do those golden rainbows end, why is this song I sing so sad. Tot het moment dat die vrouw contact zoekt en zegt: "hey I'm your mom". Gaat er bij jou dan niet een netwerk aan radertjes draaien? Komen er dan geen fantasie-gesprekjes bij jou op? Bij mij wel. Zeker.
Inmiddels draai ik Joni's muziek regelmatig. De cd's uit de eerste jaren, maar zeker ook die uit de latere tijden. Ik wil graag het volgende Joetjoep-filmpje opnemen in deze blog.
Hier zie ik ineens een heel andere Joni dan ik ooit zag. Ouder, wijzer, mooier.
bron foto: http://jonimitchell.com/music/
Van Joni zelf kende ik alleen de meest gedraaide nummers, zoals Big Yellow Taxi.
They paved paradise
And put up a parking lot
is wel een heel herkenbaar stukje tekst. Vooral met dat kleine lachje aan het eind. En - helaas - hield het daar voor mij wel bij op. Tot ik een paar jaar geleden een documentaire zag over haar leven. Toen kreeg de stem een gezicht. Hoorde ik een verhaal over haar leven, door haarzelf verteld met aanvullingen van anderen. Met gebeurtenissen die niet misteverstaan zijn. In die documentaire vertelde zij dat een dochter had gekregen. Een dochter die ze, na een scheiding, niet zelf kon opvoeden en 'opgaf'. Waar de dochter terecht gekomen is, ben ik vergeten. Maar Joni was ouder en milder geworden, was nieuwsgierig geworden en had ze haar dochter opgezocht. Zodat zij kennis kon maken met haar en omgekeerd. Niet om op te eisen (kan niet meer, de dochter is volwassen), maar aan om een vriendschap te werken. Ze bleek zelfs oma geworden te zijn...
In deze paar woorden, regels, zit al zoveel drama. Daarover zou ik wel een heel boek kunnen schrijven. Je kunt je voorstellen dat die dochter Big Yellow Taxi vaak genoeg gehoord heeft, maar niet weet dat de stem die het lied zingt, haar eigen moeder is. Een vrolijk fragiele vrouw, een meisje nog, dat met haar zuivere hoge stemmetje in allerlei achtergrondkoortjes zong. Bij vele bekenden, zoals bijvoorbeeld op de cd van James Taylor's Mud Slides Slim. - Were do those golden rainbows end, why is this song I sing so sad. Tot het moment dat die vrouw contact zoekt en zegt: "hey I'm your mom". Gaat er bij jou dan niet een netwerk aan radertjes draaien? Komen er dan geen fantasie-gesprekjes bij jou op? Bij mij wel. Zeker.
Inmiddels draai ik Joni's muziek regelmatig. De cd's uit de eerste jaren, maar zeker ook die uit de latere tijden. Ik wil graag het volgende Joetjoep-filmpje opnemen in deze blog.
Hier zie ik ineens een heel andere Joni dan ik ooit zag. Ouder, wijzer, mooier.
dinsdag 20 december 2011
1343 Donovan
Atlantis
Donovan is voor mij voor eeuwig verbonden aan Friesland. In de tijd dat Donovan met 'Atlantis' vaak op de radio te horen was, in 1969, verbleef ik regelmatig in Wierum. Mijn vader had daar, als 15-jarige, de hongerwinter doorgebracht. Hij werd daar opgevangen door een familie die hun huis openstelde voor een kind uit de grote stad, om de barre omstandigheden die er heerste even de rug te kunnen toekeren. Mijn vader kwam in een jong gezin terecht, het 3e kind was er net geboren. Na zijn terugkeer in Amsterdam is het contact met 'de Friezen' gebleven. Mijn moeder, een stadse zoals zij in het begin genoemd werd, werd er warm ontvangen netals mijn broertje en ik; we kwamen er heel graag. De pleegouders zijn er helaas niet meer, maar nog steeds is het contact gebleven met de kinderen uit dat gezin. Zij zien mijn vader nog steeds als hun grote broer.
Wierum. Een klein dorp tegen de zeedijk aan gebouwd. Niet meer dezelfde dijk als in de jaren 40. De huidige dijk is na verschillende ophogingen nu - voor mij - bijna een niet te nemen obstakel. Gelukkig geeft de dijk nog voldoende bescherming tegen het hoge woeste water, dat bij tijd en wijle tegen de dijk beukt.
In Wierum zelf was in mijn jeugd erg weinig te beleven. Het was een erg op-zichzelf-dorp. Iedereen kende iedereen en zelfs voordat wij wisten dat we bijna daar waren, was het hele dorp al op de hoogte: De Amsterdammers, ze komen weer.
Op wat wad-lopers na die naar Engelsmanplaat liepen en weer terug, gebeurde er bar weinig. Of beter gezegd: niets. Het enige echt spannende voor mij was het eb-en-vloed zien worden. Dan stond ik op de zeedijk, tussen de koeien - later schapen, en terwijl het water kwam - of ging - zong ik:
"'Hail Atlantis! Way down below the ocean where I wanna be she may be..."
Het idee dat er onder al dat water ergens een verdronken land zou moeten liggen, hield mij veel bezig in die tijd. Donovan had ook een speciale manier van spreken. Dat koppelde ik aan het Fries, waar ik geen snars van verstond. Maar als ik dat aangaf, dan werd er Hollands gesproken. Dan klonk het bijna net zo als Donovan. "Hail Wierum".
Donovan is voor mij voor eeuwig verbonden aan Friesland. In de tijd dat Donovan met 'Atlantis' vaak op de radio te horen was, in 1969, verbleef ik regelmatig in Wierum. Mijn vader had daar, als 15-jarige, de hongerwinter doorgebracht. Hij werd daar opgevangen door een familie die hun huis openstelde voor een kind uit de grote stad, om de barre omstandigheden die er heerste even de rug te kunnen toekeren. Mijn vader kwam in een jong gezin terecht, het 3e kind was er net geboren. Na zijn terugkeer in Amsterdam is het contact met 'de Friezen' gebleven. Mijn moeder, een stadse zoals zij in het begin genoemd werd, werd er warm ontvangen netals mijn broertje en ik; we kwamen er heel graag. De pleegouders zijn er helaas niet meer, maar nog steeds is het contact gebleven met de kinderen uit dat gezin. Zij zien mijn vader nog steeds als hun grote broer.
Wierum. Een klein dorp tegen de zeedijk aan gebouwd. Niet meer dezelfde dijk als in de jaren 40. De huidige dijk is na verschillende ophogingen nu - voor mij - bijna een niet te nemen obstakel. Gelukkig geeft de dijk nog voldoende bescherming tegen het hoge woeste water, dat bij tijd en wijle tegen de dijk beukt.
In Wierum zelf was in mijn jeugd erg weinig te beleven. Het was een erg op-zichzelf-dorp. Iedereen kende iedereen en zelfs voordat wij wisten dat we bijna daar waren, was het hele dorp al op de hoogte: De Amsterdammers, ze komen weer.
Op wat wad-lopers na die naar Engelsmanplaat liepen en weer terug, gebeurde er bar weinig. Of beter gezegd: niets. Het enige echt spannende voor mij was het eb-en-vloed zien worden. Dan stond ik op de zeedijk, tussen de koeien - later schapen, en terwijl het water kwam - of ging - zong ik:
"'Hail Atlantis! Way down below the ocean where I wanna be she may be..."
Het idee dat er onder al dat water ergens een verdronken land zou moeten liggen, hield mij veel bezig in die tijd. Donovan had ook een speciale manier van spreken. Dat koppelde ik aan het Fries, waar ik geen snars van verstond. Maar als ik dat aangaf, dan werd er Hollands gesproken. Dan klonk het bijna net zo als Donovan. "Hail Wierum".
maandag 19 december 2011
1237 Marianne Faithfull
As tears go by
De eerste keer dat ik Marianne Faithfull zag was op televisie waar zij 'Yesterday' van the Beatles zong. Indrukwekkend! Eenvoudig en toch zo indringend. Zelfs mijn ouders waren onder de indruk en dat wil heeeeeel veel zeggen. Ik herinner me nog dat mijn moeder zei dat ze vond dat Marianne zulk mooi blond haar had en dat als ik het geduld zou hebben, ik net zulk mooi haar zou kunnen hebben. Maar ja, zij stuurde me steeds naar de kapper. Om het 'bij' te knippen. Toch is het me gelukt tijdens mijn middelbare schooltijd lang haar te hebben, maar niet zo mooi als Marianne.
En mijn vader? Die was geraakt door het lied zelf. 'Is dit nou pop-muziek? Langharig tuig-muziek? Nou meid, als dat zo is, dan mag jij wel vaker naar de radio luisteren, wat mij betreft.'
Even voor de mensen die niet weten waar ik het over heb: in mijn kindertijd hadden wij alleen en distributieradio. Radio met zo'n knop die alleen op 1, 2, 3, of 4 kon. En die knop stond vastgeroest op Paul Vlaanderen - Ina, kindje - een hoorspel waar mijn moeder altijd naar luisterde. Of ze luisterde naar de Arbeidsvitaminen en dát was al een hele sprong voorwaarts. Pas veel later kreeg ik een transistorradiootje. Zo'n klein kastje, waarvan de batterijen opraakten als je er al naar keek. Dat kleine toestelletje had ik het liefst aan mijn hoofd willen plakken. Radio Veronica, in eerste instantie, en later Radio Noordzee, nadat er een aanslag gepleegd was op het schip waar Radio Noordzee van af uitzond. De één beschoot de ander, zucht... En nog weer later maakte dat allemaal niet meer uit. Iedere piraat had z'n voor- en nadelen. In ieder geval luisterde ik 's avonds stiekem in bed naar de radio. 'Candle-light' met die zware stem van Jan van Veen, die me vaak in slaap gedichtte.
Er waren alarmschijven op ieder uur net na het nieuws, Gouwe Ouwen met 'herinnert u zich deze nog?', de verschillende top40 versies - "een week eerder en een dag beter". Ooit heb ik een platenbon gewonnen door de Veronia - top 3 (of was het 5?) te voorspellen. Dat was geen moeilijke opgave, als een andere zender een week en een dag eerder diezelfde lijst al uitzond. Ondanks al dat gesukkel, verlang ik soms naar die tijd. Toen het allemaal nog niet zo ingewikkeld was en de wereld een stuk kleiner. 'Yesterday'.
De eerste keer dat ik Marianne Faithfull zag was op televisie waar zij 'Yesterday' van the Beatles zong. Indrukwekkend! Eenvoudig en toch zo indringend. Zelfs mijn ouders waren onder de indruk en dat wil heeeeeel veel zeggen. Ik herinner me nog dat mijn moeder zei dat ze vond dat Marianne zulk mooi blond haar had en dat als ik het geduld zou hebben, ik net zulk mooi haar zou kunnen hebben. Maar ja, zij stuurde me steeds naar de kapper. Om het 'bij' te knippen. Toch is het me gelukt tijdens mijn middelbare schooltijd lang haar te hebben, maar niet zo mooi als Marianne.
En mijn vader? Die was geraakt door het lied zelf. 'Is dit nou pop-muziek? Langharig tuig-muziek? Nou meid, als dat zo is, dan mag jij wel vaker naar de radio luisteren, wat mij betreft.'
Even voor de mensen die niet weten waar ik het over heb: in mijn kindertijd hadden wij alleen en distributieradio. Radio met zo'n knop die alleen op 1, 2, 3, of 4 kon. En die knop stond vastgeroest op Paul Vlaanderen - Ina, kindje - een hoorspel waar mijn moeder altijd naar luisterde. Of ze luisterde naar de Arbeidsvitaminen en dát was al een hele sprong voorwaarts. Pas veel later kreeg ik een transistorradiootje. Zo'n klein kastje, waarvan de batterijen opraakten als je er al naar keek. Dat kleine toestelletje had ik het liefst aan mijn hoofd willen plakken. Radio Veronica, in eerste instantie, en later Radio Noordzee, nadat er een aanslag gepleegd was op het schip waar Radio Noordzee van af uitzond. De één beschoot de ander, zucht... En nog weer later maakte dat allemaal niet meer uit. Iedere piraat had z'n voor- en nadelen. In ieder geval luisterde ik 's avonds stiekem in bed naar de radio. 'Candle-light' met die zware stem van Jan van Veen, die me vaak in slaap gedichtte.
Er waren alarmschijven op ieder uur net na het nieuws, Gouwe Ouwen met 'herinnert u zich deze nog?', de verschillende top40 versies - "een week eerder en een dag beter". Ooit heb ik een platenbon gewonnen door de Veronia - top 3 (of was het 5?) te voorspellen. Dat was geen moeilijke opgave, als een andere zender een week en een dag eerder diezelfde lijst al uitzond. Ondanks al dat gesukkel, verlang ik soms naar die tijd. Toen het allemaal nog niet zo ingewikkeld was en de wereld een stuk kleiner. 'Yesterday'.
zondag 18 december 2011
673 Neil Young
Harvest
Het kan geen toeval zijn dat ik in halverwege de jaren 70 een vakantie beleefde in Toronto. De bakermat van Neil Young. Daar, in Weston, een buitenwijk van Toronto, logeerde ik bij de familie Jack en Sybil Bickerton, met hun zoon Ross. Daar maakte ik kennis met televisie in de slaapkamer. 'Happy Days', iedere dag opnieuw. Volgens mij heb ik daar alle afleveringen gezien met The Fons. En happy days waren het zeker.
Al eerder blogte ik over de uitwisseling met een Canadees koor. Behalve de vele kooruitvoeringen, soms wel 3 op een dag, sleepten ze ons door heel Ortario en bezochten wij Montreal en Ottawa en zongen we er ook onder elkaar op los. Muziek was heel belangrijk - en nog steeds, dat blijkt wel weer.
Meer dan 35 jaar geleden en ineens popt die herinnering naar boven, alsof het gisteren was of misschien vorige week. Van die tijd kan ik met niet herinneren dat Neil Young een rol(letje) speelde in mijn muziekland. Die rol kwam pas later, in Italië, eind jaren 70 of misschien begin jaren 80. De tekst begreep ik toen zeker niet en misschien nu nog steeds niet. De melodie maakt me niet vrolijk en toch luister ik graag naar dit nummer.
Ik was het vergeten. Hoorde het ook nauwelijks op de radio. Een vergeten melodie.
Tot begin van deze eeuw. Frankrijk. We waren te gast bij Cathy en haar toenmalige echtgenoot. Na het eten, draaiden we cd's. De cd's waar Cathy en haar ex-man warm voor liepen. Graag draaiden. Soms een hele cd, dan weer een enkel nummer. En daar zat van alles tussen. Tot ik dit nummer Harvest hoorde. Meteen klikten er allerlei herinneringsluikjes open en toch kon ik het totaal niet plaatsen. Ik dacht aan thuis, nee, Italië, mogelijk. Ik zong de melodie meteen mee. Maar de woorden bleven steken. Was het Frans? Nee. Italiaans? Nee. De pogingen om het te plaatsen schoten door mijn hoofd. Een rare gewaarwording. Dat je het moet weten, dat je het weet, maar je kunt er niet bij.
Toen ik hoorde dat het Neil Young was, weet ik nog, dacht ik: 'Zo'n bijzonder stemgeluid. Hoe kan ik dat nou vergeten?' En ineens wist ik het weer: Toronto, Italïe en nu dan ook Frankrijk...
Alles is met alles verbonden. Mijn muziek wandelt mijn hele leven met mij mee.
Did I see you down
in a young girl's town
With your mother in so much pain?
I was almost there
at the top of the stairs
With her screamin' in the rain.
Did she wake you up
to tell you that
It was only a change of plan?
Dream up, dream up,
let me fill your cup
With the promise of a man.
Did I see you walking with the boys
Though it was not hand in hand?
And was some black face
in a lonely place
When you could understand?
Did she wake you up
to tell you that
It was only a change of plan?
Dream up, dream up,
let me fill your cup
With the promise of a man.
Will I see you give
more than I can take?
Will I only harvest some?
As the days fly past
will we lose our grasp
Or fuse it in the sun?
Did she wake you up
to tell you that
It was only a change of plan?
Dream up, dream up,
let me fill your cup
With the promise of a man.
Het kan geen toeval zijn dat ik in halverwege de jaren 70 een vakantie beleefde in Toronto. De bakermat van Neil Young. Daar, in Weston, een buitenwijk van Toronto, logeerde ik bij de familie Jack en Sybil Bickerton, met hun zoon Ross. Daar maakte ik kennis met televisie in de slaapkamer. 'Happy Days', iedere dag opnieuw. Volgens mij heb ik daar alle afleveringen gezien met The Fons. En happy days waren het zeker.
Al eerder blogte ik over de uitwisseling met een Canadees koor. Behalve de vele kooruitvoeringen, soms wel 3 op een dag, sleepten ze ons door heel Ortario en bezochten wij Montreal en Ottawa en zongen we er ook onder elkaar op los. Muziek was heel belangrijk - en nog steeds, dat blijkt wel weer.
Meer dan 35 jaar geleden en ineens popt die herinnering naar boven, alsof het gisteren was of misschien vorige week. Van die tijd kan ik met niet herinneren dat Neil Young een rol(letje) speelde in mijn muziekland. Die rol kwam pas later, in Italië, eind jaren 70 of misschien begin jaren 80. De tekst begreep ik toen zeker niet en misschien nu nog steeds niet. De melodie maakt me niet vrolijk en toch luister ik graag naar dit nummer.
Ik was het vergeten. Hoorde het ook nauwelijks op de radio. Een vergeten melodie.
Tot begin van deze eeuw. Frankrijk. We waren te gast bij Cathy en haar toenmalige echtgenoot. Na het eten, draaiden we cd's. De cd's waar Cathy en haar ex-man warm voor liepen. Graag draaiden. Soms een hele cd, dan weer een enkel nummer. En daar zat van alles tussen. Tot ik dit nummer Harvest hoorde. Meteen klikten er allerlei herinneringsluikjes open en toch kon ik het totaal niet plaatsen. Ik dacht aan thuis, nee, Italië, mogelijk. Ik zong de melodie meteen mee. Maar de woorden bleven steken. Was het Frans? Nee. Italiaans? Nee. De pogingen om het te plaatsen schoten door mijn hoofd. Een rare gewaarwording. Dat je het moet weten, dat je het weet, maar je kunt er niet bij.
Toen ik hoorde dat het Neil Young was, weet ik nog, dacht ik: 'Zo'n bijzonder stemgeluid. Hoe kan ik dat nou vergeten?' En ineens wist ik het weer: Toronto, Italïe en nu dan ook Frankrijk...
Alles is met alles verbonden. Mijn muziek wandelt mijn hele leven met mij mee.
Did I see you down
in a young girl's town
With your mother in so much pain?
I was almost there
at the top of the stairs
With her screamin' in the rain.
Did she wake you up
to tell you that
It was only a change of plan?
Dream up, dream up,
let me fill your cup
With the promise of a man.
Did I see you walking with the boys
Though it was not hand in hand?
And was some black face
in a lonely place
When you could understand?
Did she wake you up
to tell you that
It was only a change of plan?
Dream up, dream up,
let me fill your cup
With the promise of a man.
Will I see you give
more than I can take?
Will I only harvest some?
As the days fly past
will we lose our grasp
Or fuse it in the sun?
Did she wake you up
to tell you that
It was only a change of plan?
Dream up, dream up,
let me fill your cup
With the promise of a man.
zaterdag 17 december 2011
1035 Jim Croce
I'll have to say I love you in a song
Well, I know it's kind of late
I hope I didn't wake you
But what I got to say can't wait
I know you'd understand
Ev'ry time I tried to tell you
The words just came out wrong
So I'll have to say I love you in a song
Yeah, I know it's kind of strange
But ev'ry time I'm near you
I just run out of things to say
I know you'd understand
Ev'ry time I tried to tell you
The words just came out wrong
So I'll have to say I love you in a song
[Instrumental Interlude]
Ev'ry time the time was right
All the words just came out wrong
So I'll have to say I love you in a song
Yeah, I know it's kind of late
I hope I didn't wake you
But there's something that I just got to say
I know you'd understand
Ev'ry time I tried to tell you
The words just came out wrong
So I'll have to say I love you in a song
Jim Croce. Zoveel bewegende beelden zijn er niet van de in 1973 overleden zanger op Joetjoep te vinden. En dat is jammer. Daarom ben ik best blij met deze video. Terwijl het een slechte clip is - hij zingt totaal iets anders - maar 'het beweegt' en het geluid is helemaal goed.
Jim Croce. Weer een talent verspild door een vliegtuigongeluk. Wel bijzonder dat hijzelf nooit geweten heeft hoe graag zijn platen gedraaid werden en worden, vooral net na zijn dood. Toen was er ineens veel vraag naar zijn songs. Zijn elpee's zijn hier in huis grijs gedraaid. 'Zijn grootste successen', een dubbelaar. Heerlijk. Jammer dat we tegenwoordig zo weinig van hem horen. Het wordt tijd dat hij herontdekt wordt. Gelukkig heeft onze Bol een hele grote uitgebreide voorraad. Daar zal het niet aan liggen.
Er staan nog twee nummers van Jim Croce in deze 2011-versie van de Top2000:
Op 622 staat 'Time in a bottle' en
op 1737 'I got a name'.
Ik kan mijn hart ophalen!
Well, I know it's kind of late
I hope I didn't wake you
But what I got to say can't wait
I know you'd understand
Ev'ry time I tried to tell you
The words just came out wrong
So I'll have to say I love you in a song
Yeah, I know it's kind of strange
But ev'ry time I'm near you
I just run out of things to say
I know you'd understand
Ev'ry time I tried to tell you
The words just came out wrong
So I'll have to say I love you in a song
[Instrumental Interlude]
Ev'ry time the time was right
All the words just came out wrong
So I'll have to say I love you in a song
Yeah, I know it's kind of late
I hope I didn't wake you
But there's something that I just got to say
I know you'd understand
Ev'ry time I tried to tell you
The words just came out wrong
So I'll have to say I love you in a song
Jim Croce. Zoveel bewegende beelden zijn er niet van de in 1973 overleden zanger op Joetjoep te vinden. En dat is jammer. Daarom ben ik best blij met deze video. Terwijl het een slechte clip is - hij zingt totaal iets anders - maar 'het beweegt' en het geluid is helemaal goed.
Jim Croce. Weer een talent verspild door een vliegtuigongeluk. Wel bijzonder dat hijzelf nooit geweten heeft hoe graag zijn platen gedraaid werden en worden, vooral net na zijn dood. Toen was er ineens veel vraag naar zijn songs. Zijn elpee's zijn hier in huis grijs gedraaid. 'Zijn grootste successen', een dubbelaar. Heerlijk. Jammer dat we tegenwoordig zo weinig van hem horen. Het wordt tijd dat hij herontdekt wordt. Gelukkig heeft onze Bol een hele grote uitgebreide voorraad. Daar zal het niet aan liggen.
Er staan nog twee nummers van Jim Croce in deze 2011-versie van de Top2000:
Op 622 staat 'Time in a bottle' en
op 1737 'I got a name'.
Ik kan mijn hart ophalen!
vrijdag 16 december 2011
1982 Dalida & Alain Delon
Paroles, paroles
C'est étrange, je ne sais pas ce qui m'arrive ce soir
Je te regarde comme pour la première fois
Encore des mots toujours des mots les mêmes mots
Je ne sais plus comment te dire
Rien que des mots
Mais tu es cette belle histoire d'amour que je ne cesserai jamais de lire
Des mots faciles des mots fragiles c'était trop beau
Tu es d'hier et de demain
Bien trop beau
De toujours ma seule vérité
Mais c'est fini le temps des rêves
Les souvenirs se fanent aussi quand on les oublient
Tu es comme le vent qui fait chanter les violons
et emporte au loin le parfum des roses
Caramels, bonbons et chocolats
Par moments, je ne te comprends pas
Merci, pas pour moi mais
Tu peux bien les offrir à une autre
Qui aime le vent et le parfum des roses
Moi les mots tendres enrobés de douceur
Se posent sur ma bouche
Mais jamais sur mon cœur
Une parole encore
Paroles et paroles et paroles
Écoute-moi
Paroles et paroles et paroles
Je t'en prie
Paroles et paroles et paroles
Je te jure
Paroles et paroles et paroles et paroles
Paroles et encore des paroles que tu sèmes au vent
Voilà mon destin te parler, te parler comme la première fois
Encore des mots toujours des mots les mêmes mots
Comme j'aimerais que tu me comprennes
Rien que des mots
Que tu m'écoutes au moins une fois
Des mots magiques des mots tactiques qui sonnent faux
Tu es mon rêve défendu
Oui tellement faux
Mon seul tourment et mon unique espérance
Rien ne t'arrêtes quand tu commences
Si tu savais comme j'ai envie d'un peu de silence
Tu es pour moi la seule musique
qui fait danser les étoiles sur les dunes
Caramels, bonbons et chocolats
Si tu n'existais pas déjà... je t'inventerais
Merci pas pour moi, mais
Tu peux bien les offrir à une autre
qui aime les étoiles sur les dunes
Moi les mots tendres enrobés de douceur
Se posent sur ma bouche mais jamais sur mon cœur
Encore un mot juste une parole
Paroles et paroles et paroles
Écoute-moi
Paroles et paroles et paroles
Je t'en prie
Paroles et paroles et paroles
Je te jure
Paroles et paroles et paroles et paroles
Paroles et encore des paroles que tu sèmes au vent
Que tu es belle !
Paroles et paroles et paroles
Que tu est belle !
Paroles et paroles et paroles
Que tu es belle !
Paroles et paroles et paroles
Que tu es belle !
Paroles et paroles et paroles et paroles
Paroles et encore des paroles que tu sèmes au vent.
Een heerlijk nummer uit 1973, een beetje ou-bollig filmpje, maar toch ook weer erg jaren 70. En samen met de lyrics een ideale manier om mijn Frans een beetje op te vijzelen. Want mijn Frans bestaat voornamelijk uit zinnetjes van de verschillende songteksten en je zult het misschien niet geloven: ik kom daarmee een heel eind. En doordat ik met de tekstjes - lines, om er maar een niet-Frans woord doorheen te gooien - een eind kom, maak ik vooral - met juist die lines - nieuwe vrienden. Want mijn Frans wordt hierdoor steeds beter. Of het grammaticaal allemaal top is, maakt mij niet uit. Ik spreek beter Frans dan menig Fransman Nederlands. Haha.
Al heel wat gezellig-samenzijn-momenten heb ik daar doorgebracht. Aan het eind van de zoveelste maaltijd en-famille worden afgesloten met Michel Fugain, waar ik Alderliefste bij haal. Brel, aangevuld door Liesbeth List-zinnen, Joe Dassin met Champs Élysées, vul ik aan, zodra ik de Franse tekst kwijt ben, met Waterlooplein van onze Kraaijkamp en Gooyer. In onze vaste CD-collecties die meegaat naar Frankrijk zit een CD van Ischa Meijer, waarop door hem en zijn Izzies Franse liederen te horen zijn, waaronder 'Les Feuilles Mortes'. Wat is het toch een heerlijke manier om met een taal bezig te zijn...
C'est étrange, je ne sais pas ce qui m'arrive ce soir
Je te regarde comme pour la première fois
Encore des mots toujours des mots les mêmes mots
Je ne sais plus comment te dire
Rien que des mots
Mais tu es cette belle histoire d'amour que je ne cesserai jamais de lire
Des mots faciles des mots fragiles c'était trop beau
Tu es d'hier et de demain
Bien trop beau
De toujours ma seule vérité
Mais c'est fini le temps des rêves
Les souvenirs se fanent aussi quand on les oublient
Tu es comme le vent qui fait chanter les violons
et emporte au loin le parfum des roses
Caramels, bonbons et chocolats
Par moments, je ne te comprends pas
Merci, pas pour moi mais
Tu peux bien les offrir à une autre
Qui aime le vent et le parfum des roses
Moi les mots tendres enrobés de douceur
Se posent sur ma bouche
Mais jamais sur mon cœur
Une parole encore
Paroles et paroles et paroles
Écoute-moi
Paroles et paroles et paroles
Je t'en prie
Paroles et paroles et paroles
Je te jure
Paroles et paroles et paroles et paroles
Paroles et encore des paroles que tu sèmes au vent
Voilà mon destin te parler, te parler comme la première fois
Encore des mots toujours des mots les mêmes mots
Comme j'aimerais que tu me comprennes
Rien que des mots
Que tu m'écoutes au moins une fois
Des mots magiques des mots tactiques qui sonnent faux
Tu es mon rêve défendu
Oui tellement faux
Mon seul tourment et mon unique espérance
Rien ne t'arrêtes quand tu commences
Si tu savais comme j'ai envie d'un peu de silence
Tu es pour moi la seule musique
qui fait danser les étoiles sur les dunes
Caramels, bonbons et chocolats
Si tu n'existais pas déjà... je t'inventerais
Merci pas pour moi, mais
Tu peux bien les offrir à une autre
qui aime les étoiles sur les dunes
Moi les mots tendres enrobés de douceur
Se posent sur ma bouche mais jamais sur mon cœur
Encore un mot juste une parole
Paroles et paroles et paroles
Écoute-moi
Paroles et paroles et paroles
Je t'en prie
Paroles et paroles et paroles
Je te jure
Paroles et paroles et paroles et paroles
Paroles et encore des paroles que tu sèmes au vent
Que tu es belle !
Paroles et paroles et paroles
Que tu est belle !
Paroles et paroles et paroles
Que tu es belle !
Paroles et paroles et paroles
Que tu es belle !
Paroles et paroles et paroles et paroles
Paroles et encore des paroles que tu sèmes au vent.
Een heerlijk nummer uit 1973, een beetje ou-bollig filmpje, maar toch ook weer erg jaren 70. En samen met de lyrics een ideale manier om mijn Frans een beetje op te vijzelen. Want mijn Frans bestaat voornamelijk uit zinnetjes van de verschillende songteksten en je zult het misschien niet geloven: ik kom daarmee een heel eind. En doordat ik met de tekstjes - lines, om er maar een niet-Frans woord doorheen te gooien - een eind kom, maak ik vooral - met juist die lines - nieuwe vrienden. Want mijn Frans wordt hierdoor steeds beter. Of het grammaticaal allemaal top is, maakt mij niet uit. Ik spreek beter Frans dan menig Fransman Nederlands. Haha.
Al heel wat gezellig-samenzijn-momenten heb ik daar doorgebracht. Aan het eind van de zoveelste maaltijd en-famille worden afgesloten met Michel Fugain, waar ik Alderliefste bij haal. Brel, aangevuld door Liesbeth List-zinnen, Joe Dassin met Champs Élysées, vul ik aan, zodra ik de Franse tekst kwijt ben, met Waterlooplein van onze Kraaijkamp en Gooyer. In onze vaste CD-collecties die meegaat naar Frankrijk zit een CD van Ischa Meijer, waarop door hem en zijn Izzies Franse liederen te horen zijn, waaronder 'Les Feuilles Mortes'. Wat is het toch een heerlijke manier om met een taal bezig te zijn...
donderdag 15 december 2011
395 Chris de Burgh
Lady in Red
Het is meer de stem van Chris dan dit lied zelf, dat me terug voert naar eind jaren 80. Deze live-uitvoering is trouwens van 1996 en dat maakt weer dat ik terug schiet naar Havelte, waar ik het jaar daarvoor begonnen was aan een opleiding tot polariteitstherapeut. Chris den Burgh zong regelmatig een ander lied, 'Carry me (like a fire in your heart)'. Hetzelfde stemgeluid. Als ik nu 'Lady in Red' hoor, hoor ik eigenlijk 'Carry me'. Want dat doet muziek ook. Je meenemen naar andere tijden, andere sferen. Althans bij mij.
Hoor maar eens:
(Excuus voor de slechte beelden - a-synchroon, jammer....)
Het is meer de stem van Chris dan dit lied zelf, dat me terug voert naar eind jaren 80. Deze live-uitvoering is trouwens van 1996 en dat maakt weer dat ik terug schiet naar Havelte, waar ik het jaar daarvoor begonnen was aan een opleiding tot polariteitstherapeut. Chris den Burgh zong regelmatig een ander lied, 'Carry me (like a fire in your heart)'. Hetzelfde stemgeluid. Als ik nu 'Lady in Red' hoor, hoor ik eigenlijk 'Carry me'. Want dat doet muziek ook. Je meenemen naar andere tijden, andere sferen. Althans bij mij.
Hoor maar eens:
(Excuus voor de slechte beelden - a-synchroon, jammer....)
woensdag 14 december 2011
983 Barbra Streisand
The way we were
Met een gerust hart kan ik zeggen dat Barbra Streisand mijn hele leven met mij meeloopt. Niet dat ik van kleins af aan daar al mee bezig was. De allereerste keer dat ik haar bewust zag, was in de film "A Star is Born". Met die film was ik helemaal blij. Het liet mij inzien dat je je talent moet koesteren en je niet moet laten leiden door de – boze – buitenwereld die het o zo goed met je voor hebt. Maar dat je je hart moet vinden, contact mee kan maken, dat contact moet onderhouden en er vooral naar moet luisteren. Jouw hart volgen en je eigen weg moet gaan, jouw pad moet lopen.
De film liet me ook zien dat je zelf van elk moment een feestje zou kunnen maken: “Het leven is één groot feest, maar je zult zelf de slingers op moeten hangen.”
Maar ook: dat wat je hebt, zomaar ineens verloren kan worden. “Je weet pas wat je mist, als het er niet meer is.” Memories of the way we were. Herinneringen koesteren, niet om er met weemoed naar te kijken, maar blij terug kijken en er bewust van zijn dat welk pad je ook hebt gevolgd, het je gebracht heeft naar waar je nu bent.
Memories like the corners of my mind
Misty water-colored memories
of the way we were...
Can it be that it was all so simple then?
Or has time re-written every line?
If we had the chance to do it all again
Tell me, would we? Could we?
Memories, may be beautiful and yet
What's too painful to remember
We simply choose to forget...
Met een gerust hart kan ik zeggen dat Barbra Streisand mijn hele leven met mij meeloopt. Niet dat ik van kleins af aan daar al mee bezig was. De allereerste keer dat ik haar bewust zag, was in de film "A Star is Born". Met die film was ik helemaal blij. Het liet mij inzien dat je je talent moet koesteren en je niet moet laten leiden door de – boze – buitenwereld die het o zo goed met je voor hebt. Maar dat je je hart moet vinden, contact mee kan maken, dat contact moet onderhouden en er vooral naar moet luisteren. Jouw hart volgen en je eigen weg moet gaan, jouw pad moet lopen.
De film liet me ook zien dat je zelf van elk moment een feestje zou kunnen maken: “Het leven is één groot feest, maar je zult zelf de slingers op moeten hangen.”
Maar ook: dat wat je hebt, zomaar ineens verloren kan worden. “Je weet pas wat je mist, als het er niet meer is.” Memories of the way we were. Herinneringen koesteren, niet om er met weemoed naar te kijken, maar blij terug kijken en er bewust van zijn dat welk pad je ook hebt gevolgd, het je gebracht heeft naar waar je nu bent.
Memories like the corners of my mind
Misty water-colored memories
of the way we were...
Can it be that it was all so simple then?
Or has time re-written every line?
If we had the chance to do it all again
Tell me, would we? Could we?
Memories, may be beautiful and yet
What's too painful to remember
We simply choose to forget...
dinsdag 13 december 2011
824 Janis Ian
At seventeen
It isn't all it seems
At seventeen
Niets is wat het lijkt. Daar kwam ik al heel vroeg achter. Ooit liep ik met mijn moeder langs huizen in een buurt waar wij nooit zouden wonen, volgens haar. Langslopend keken wij naar binnen en zagen gezellige traferelen. Een gezin aan tafel, een spelletje doen. Of twee mensen alletwee lezend op de bank. Glazen op de tafel, schemerlampje aan.
Later reed ik met mijn moeder door de Beemster en de Schermer, niet wetend wat die twee polders later voor mij zouden gaan betekenen, en dan riep ik: 'Oh, kijk, ze hebben nieuwe gordijnen.' Of 'Wat leuk die nieuwe plant voor het raam, die nieuwe oprit.' Mijn moeder zei dan vaak: 'Je kijkt alleen maar naar dingen die je nooit zou kunnen bezitten, ooit zou kunnen bereiken. Dat is voor ons soort mensen niet weggelegd.'
Maar wilde ik dat wel bereiken, bezitten? Nee, ik kon genieten van dat wat er langs mijn pad opdoemde. Want ik wist toen en weet nog steeds: ook die mensen hebben te maken met alle facetten van het leven. Geluk, maar ook afscheid, financiële problemen, lastige kinderen, of gewoon pech hebben.
At seventeen. Misschien was ik wat ouder dat het mij duidelijk werd, niets is wat het lijkt, maar na heel veel vallen en opstaan, ben ik heel tevreden met alles om mij heen.
It isn't all it seems
At seventeen
Niets is wat het lijkt. Daar kwam ik al heel vroeg achter. Ooit liep ik met mijn moeder langs huizen in een buurt waar wij nooit zouden wonen, volgens haar. Langslopend keken wij naar binnen en zagen gezellige traferelen. Een gezin aan tafel, een spelletje doen. Of twee mensen alletwee lezend op de bank. Glazen op de tafel, schemerlampje aan.
Later reed ik met mijn moeder door de Beemster en de Schermer, niet wetend wat die twee polders later voor mij zouden gaan betekenen, en dan riep ik: 'Oh, kijk, ze hebben nieuwe gordijnen.' Of 'Wat leuk die nieuwe plant voor het raam, die nieuwe oprit.' Mijn moeder zei dan vaak: 'Je kijkt alleen maar naar dingen die je nooit zou kunnen bezitten, ooit zou kunnen bereiken. Dat is voor ons soort mensen niet weggelegd.'
Maar wilde ik dat wel bereiken, bezitten? Nee, ik kon genieten van dat wat er langs mijn pad opdoemde. Want ik wist toen en weet nog steeds: ook die mensen hebben te maken met alle facetten van het leven. Geluk, maar ook afscheid, financiële problemen, lastige kinderen, of gewoon pech hebben.
At seventeen. Misschien was ik wat ouder dat het mij duidelijk werd, niets is wat het lijkt, maar na heel veel vallen en opstaan, ben ik heel tevreden met alles om mij heen.
maandag 12 december 2011
52 Van Dik Hout
Stil in mij
Stil in mij. Als de zondag stil is en de wereld lijkt stil te staan. Als ons hof verlaten is en er niemand over straat gaat. Zelfs de eeuwig-bezige-buurman maakt geen geluid - en dat is wel heel uitzonderlijk. De radio uitstaat en ook de televisie een vrije dag heeft, dan is het stil in mij. Ik noem dat 'in de knollentuin' zijn. Ik roep dan alleen 'Knollentuin'. Daarmee maak ik aan mijn partner duidelijk dat ik goed in mijn vel zit en de boze-wereld-buiten mij even niets interesseert.
Stil in mij. Als de zondag stil is en de wereld lijkt stil te staan. Als ons hof verlaten is en er niemand over straat gaat. Zelfs de eeuwig-bezige-buurman maakt geen geluid - en dat is wel heel uitzonderlijk. De radio uitstaat en ook de televisie een vrije dag heeft, dan is het stil in mij. Ik noem dat 'in de knollentuin' zijn. Ik roep dan alleen 'Knollentuin'. Daarmee maak ik aan mijn partner duidelijk dat ik goed in mijn vel zit en de boze-wereld-buiten mij even niets interesseert.
zondag 11 december 2011
1345 Billy Joel
Honesty
If you search for tenderness
it isn't hard to find.
You can have the love you need to live.
But if you look for truthfulness
You might just as well be blind.
It always seems to be so hard to give.
Honesty is such a lonely word.
Everyone is so untrue.
Honesty is hardly ever heard.
And mostly what I need from you.
Eerlijk zijn staat bij mij hoog in 't vaandel. Eerlijk zijn naar anderen toe, maar zeker ook eerlijk zijn naar mezelf toe. Zodat ik mezelf te allen tijden recht met behulp van de spiegel in mijn ogen kan aankijken.
De eerste keren dat ik dit nummer hoorde, was in Italië. Eind jaren 70. Weer ergens tussen Rome en Napels in, zoals ik al eerder beschreef. In de discotheek Skylab, waar de verhouding man - vrouw helemaal scheef was. 20 mannen op 1 vrouw. Vergeef me mijn freudiaanse verspreking, verschrijving, maar dat was wel de realiteit. En de moeite die de mannen ondernamen om maar een beetje in de buurt van een vrouw te komen, bijna bewonderingswaardig. Billy Joel's 'Honesty' werd ook bijna iedere avond gedraaid. En de Italiaanse mannen aan de rand van de dansvloer meezingen. Maar eerlijkheid, dat woord kenden ze helemaal niet. De smoesjes die ze gebruikten om je maar mee te krijgen naar buiten, naar het strand toe. 'Je bent de enige voor mij', terwijl ze iedere avond bij een andere vrouw een poging waagden. 'Oké, ik ben getrouwd, maar niet uit liefde. Met jou wil ik verder...' Eerlijkheid. Tsja. Kennelijk niet voor iedereen belangrijk.
If you search for tenderness
it isn't hard to find.
You can have the love you need to live.
But if you look for truthfulness
You might just as well be blind.
It always seems to be so hard to give.
Honesty is such a lonely word.
Everyone is so untrue.
Honesty is hardly ever heard.
And mostly what I need from you.
Eerlijk zijn staat bij mij hoog in 't vaandel. Eerlijk zijn naar anderen toe, maar zeker ook eerlijk zijn naar mezelf toe. Zodat ik mezelf te allen tijden recht met behulp van de spiegel in mijn ogen kan aankijken.
De eerste keren dat ik dit nummer hoorde, was in Italië. Eind jaren 70. Weer ergens tussen Rome en Napels in, zoals ik al eerder beschreef. In de discotheek Skylab, waar de verhouding man - vrouw helemaal scheef was. 20 mannen op 1 vrouw. Vergeef me mijn freudiaanse verspreking, verschrijving, maar dat was wel de realiteit. En de moeite die de mannen ondernamen om maar een beetje in de buurt van een vrouw te komen, bijna bewonderingswaardig. Billy Joel's 'Honesty' werd ook bijna iedere avond gedraaid. En de Italiaanse mannen aan de rand van de dansvloer meezingen. Maar eerlijkheid, dat woord kenden ze helemaal niet. De smoesjes die ze gebruikten om je maar mee te krijgen naar buiten, naar het strand toe. 'Je bent de enige voor mij', terwijl ze iedere avond bij een andere vrouw een poging waagden. 'Oké, ik ben getrouwd, maar niet uit liefde. Met jou wil ik verder...' Eerlijkheid. Tsja. Kennelijk niet voor iedereen belangrijk.
zaterdag 10 december 2011
706 Melanie
Beautiful People
Melanie Safka. 1969
De tekst moet even helemaal weergegeven worden, want het heeft mij al decennia lang in de greep.
Beautiful people
You live in the same world as I do
But somehow I never noticed
You before today
I'm ashamed to say
Beautiful people
We share the same back door
And it isn't right
We never met before
But then
We may never meet again
If I weren't afraid you'd laugh at me
I would run and take all your hands
And I'd gather everyone together for a day
And when we're gather'd
I'll pass buttons out that say
Beautiful people
Never have to be alone
'Cause there'll always be someone
With the same button on as you
Include him in everything you do.
Beautiful people
You ride the same subway
As I do ev'ry morning
That's got to tell you something
We've got so much in common
I go the same direction that you do
So if you take care of me
Maybe I'll take care of you
Beautiful people
You look like friends of mine
And it's about time
That someone said it here and now
I make a vow that some time, somehow
I'll have a meeting
Invite ev'ryone you know
I'll pass out buttons for
The ones who come to show
Beautiful people
Never ever have to be alone
'Cause there'll always be someone
With the same button on as you
Include him in ev'rything you do
He may be sitting right next to you
He may be a beautiful people too
And if you take care of him
Maybe he'll take care of you
'Cause all of the beautiful people do
And you're all beautiful people too
Het intrigeert mij dat we zo allemaal naast elkaar leven, als in verschillende universa. En af en toe gaat er een deurtje open en komt er iemand van een ander universum het mijne in. Komt even op visite. Soms heel even, maar het gebeurt ook dat er twee universa verweven raken voor een langere periode. Om dan ineens weer te splitsen in twee ontoegankelijke. Ooit ontmoette ik iemand op een speciale plek, in een andere 'tijd'. Die persoon zou ik nooit tegengekomen zijn als zij en ik niet net even op de juiste tijd op de juiste plaats waren. En om eerlijk te zijn, niet echt mijn type (vooroordeel). Toch gaven wij het beide de kans en daaruit is een vriendschap voor het leven ontstaan. Enkel en alleen omdat ik mijn opkomend vooroordeel liet varen en haar alle ruimte gaf zichzelf te laten zien. En mijzelf de ruimte om haar te leren kennen. Niets eerste indruk, nee, openstellen voor alles dat zou kunnen komen. Beautiful people. Hoe moeilijk is het om iedereen te zien, echt te zien zoals ze zijn? Vol goede intenties. Vol liefde. Ik kan je zeggen: moeilijk, heel moeilijk. Jammer. Want niet iedereen heeft dezelfde goede intenties en heeft helaas verborgen agenda's. Jammer.
Beautiful people. Ik zie mezelf in een lange rode jurk, met kleine blauwe bloemtjes, lang sluik donkerblond haar onder een zwarte flaphoed, op mijn omafiets door Bergen fietsen. Een hele zomervakantie lang. Dat beeld was ik helemaal kwijt. Ben blij dat dat weer even terug is gekomen.
Melanie Safka. 1969
De tekst moet even helemaal weergegeven worden, want het heeft mij al decennia lang in de greep.
Beautiful people
You live in the same world as I do
But somehow I never noticed
You before today
I'm ashamed to say
Beautiful people
We share the same back door
And it isn't right
We never met before
But then
We may never meet again
If I weren't afraid you'd laugh at me
I would run and take all your hands
And I'd gather everyone together for a day
And when we're gather'd
I'll pass buttons out that say
Beautiful people
Never have to be alone
'Cause there'll always be someone
With the same button on as you
Include him in everything you do.
Beautiful people
You ride the same subway
As I do ev'ry morning
That's got to tell you something
We've got so much in common
I go the same direction that you do
So if you take care of me
Maybe I'll take care of you
Beautiful people
You look like friends of mine
And it's about time
That someone said it here and now
I make a vow that some time, somehow
I'll have a meeting
Invite ev'ryone you know
I'll pass out buttons for
The ones who come to show
Beautiful people
Never ever have to be alone
'Cause there'll always be someone
With the same button on as you
Include him in ev'rything you do
He may be sitting right next to you
He may be a beautiful people too
And if you take care of him
Maybe he'll take care of you
'Cause all of the beautiful people do
And you're all beautiful people too
Het intrigeert mij dat we zo allemaal naast elkaar leven, als in verschillende universa. En af en toe gaat er een deurtje open en komt er iemand van een ander universum het mijne in. Komt even op visite. Soms heel even, maar het gebeurt ook dat er twee universa verweven raken voor een langere periode. Om dan ineens weer te splitsen in twee ontoegankelijke. Ooit ontmoette ik iemand op een speciale plek, in een andere 'tijd'. Die persoon zou ik nooit tegengekomen zijn als zij en ik niet net even op de juiste tijd op de juiste plaats waren. En om eerlijk te zijn, niet echt mijn type (vooroordeel). Toch gaven wij het beide de kans en daaruit is een vriendschap voor het leven ontstaan. Enkel en alleen omdat ik mijn opkomend vooroordeel liet varen en haar alle ruimte gaf zichzelf te laten zien. En mijzelf de ruimte om haar te leren kennen. Niets eerste indruk, nee, openstellen voor alles dat zou kunnen komen. Beautiful people. Hoe moeilijk is het om iedereen te zien, echt te zien zoals ze zijn? Vol goede intenties. Vol liefde. Ik kan je zeggen: moeilijk, heel moeilijk. Jammer. Want niet iedereen heeft dezelfde goede intenties en heeft helaas verborgen agenda's. Jammer.
Beautiful people. Ik zie mezelf in een lange rode jurk, met kleine blauwe bloemtjes, lang sluik donkerblond haar onder een zwarte flaphoed, op mijn omafiets door Bergen fietsen. Een hele zomervakantie lang. Dat beeld was ik helemaal kwijt. Ben blij dat dat weer even terug is gekomen.
vrijdag 9 december 2011
1060 Bread
If
If a picture paints a thousand words,
Then why can't I paint you?
The words will never show the you I've come to know.
If a face could launch a thousand ships,
Then where am I to go?
There's no one home but you,
You're all that's left me too.
And when my love for life is running dry,
You come and pour yourself on me.
1974 Toronto, Canada. In het sousterrain bij Huub (eigenlijk Huib maar dat kunnen de Canadezen niet uitspreken) en Susan. Dat jaar vond er een deel van de uitwisseling plaats tussen twee koren. Het koor waar ik bij zong, het Interkerkelijk Jeugdkoor uit de Watergraafsmeer - IJK-WGM - vloog naar Toronto waar wij werden ontvangen door The Chancellors, het koor dat het jaar daarvoor bij ons te gast was. Naast de gebruikelijk kooruitvoeringen zongen wij ook in kleine groepen of zelfs individueel. Dat laatste vond plaats bij de verschillende gastgezinnen. Zo ook bij Huub en Susan. Er stond altijd wel een goedgevulde koelkast binnen handbereik en we zongen er vrolijk op los.
Juist dit nummer, van de mannen van Bread met als aanvoerder David Gates, werd regelmatig gezongen. Soms een solist, dan weer een duo, of zelfs met de hele groep (een man of 20, want groter waren die sousterrains niet). Tijdens één van die vele 'doorhaal'-avonden zong ik samen met John Neil C. een duet. En laat daar nou ook een geluidsopname van zijn gemaakt. Alleen het cassette-bandje uit 1974 heeft de tands des tijds helaas niet doorstaan. Jammer, want het was een leuke herinnering aan een leuke avond.
Van David Gates waardeer ik 'Clouds' ook enorm. Dit nummer komt helaas niet voor in de Top2000-lijst voor 2011.
Ooit, op een zondagochtend draaide Willem Duys dat in zijn ochtendprogramma Muziekmozaïek. Niet alleen de tekst, maar juist ook de melodie, de band en het orkest heeft hele mooie momenten. Maar ik was vergeten hoe het nummer hoorde en probeerde een klein stukje melodie te onthouden tot maandagmiddag. Pas toen ging de platenwinkel 'Het Rechthuis' open op de Middenweg. Met dat melodietje in mijn hoofd stapte ik de winkel binnen. Ik liep meteen naar de winkelier en zong. Ik zong het melodietje dat ik meer dan 24 uur in mijn hoofd had bewaard. Na een paar maten zei de winkelier: "Willem Duys, muziekmozaïek, eh eh... Jij zoekt 'Clouds' van David Gates. Ik heb alleen een elpee, is dat goed?"
Ik kan het niet laten en nodig je uit om te luisteren naar dit prachtige nummer:
See the clouds adrift so far below
Everchanging as they come and go
Makes me wonder why I'm up so high
When really I am down so low
Of all the wonders I was one allowed
I think that I would always choose a cloud
Always brings my feelings right out loud
Whether I'm ashamed or proud
...
So the next time raindrops fall
If it makes you climb the walls just think
of me.
De woordkeus van David is uitzonderlijk. Dat bewijst hij in deze beide nummers.
Muziek hoef je niet alleen te kunnen horen, maar vooral te voelen. Dat doet dit met mij.
Kunnen we ervoor zorgen dat 'Clouds' in de lijst van Top2012 verschijnt? Al is het op de 1999e plaats. Help je mee?
If a picture paints a thousand words,
Then why can't I paint you?
The words will never show the you I've come to know.
If a face could launch a thousand ships,
Then where am I to go?
There's no one home but you,
You're all that's left me too.
And when my love for life is running dry,
You come and pour yourself on me.
1974 Toronto, Canada. In het sousterrain bij Huub (eigenlijk Huib maar dat kunnen de Canadezen niet uitspreken) en Susan. Dat jaar vond er een deel van de uitwisseling plaats tussen twee koren. Het koor waar ik bij zong, het Interkerkelijk Jeugdkoor uit de Watergraafsmeer - IJK-WGM - vloog naar Toronto waar wij werden ontvangen door The Chancellors, het koor dat het jaar daarvoor bij ons te gast was. Naast de gebruikelijk kooruitvoeringen zongen wij ook in kleine groepen of zelfs individueel. Dat laatste vond plaats bij de verschillende gastgezinnen. Zo ook bij Huub en Susan. Er stond altijd wel een goedgevulde koelkast binnen handbereik en we zongen er vrolijk op los.
Juist dit nummer, van de mannen van Bread met als aanvoerder David Gates, werd regelmatig gezongen. Soms een solist, dan weer een duo, of zelfs met de hele groep (een man of 20, want groter waren die sousterrains niet). Tijdens één van die vele 'doorhaal'-avonden zong ik samen met John Neil C. een duet. En laat daar nou ook een geluidsopname van zijn gemaakt. Alleen het cassette-bandje uit 1974 heeft de tands des tijds helaas niet doorstaan. Jammer, want het was een leuke herinnering aan een leuke avond.
Van David Gates waardeer ik 'Clouds' ook enorm. Dit nummer komt helaas niet voor in de Top2000-lijst voor 2011.
Ooit, op een zondagochtend draaide Willem Duys dat in zijn ochtendprogramma Muziekmozaïek. Niet alleen de tekst, maar juist ook de melodie, de band en het orkest heeft hele mooie momenten. Maar ik was vergeten hoe het nummer hoorde en probeerde een klein stukje melodie te onthouden tot maandagmiddag. Pas toen ging de platenwinkel 'Het Rechthuis' open op de Middenweg. Met dat melodietje in mijn hoofd stapte ik de winkel binnen. Ik liep meteen naar de winkelier en zong. Ik zong het melodietje dat ik meer dan 24 uur in mijn hoofd had bewaard. Na een paar maten zei de winkelier: "Willem Duys, muziekmozaïek, eh eh... Jij zoekt 'Clouds' van David Gates. Ik heb alleen een elpee, is dat goed?"
Ik kan het niet laten en nodig je uit om te luisteren naar dit prachtige nummer:
See the clouds adrift so far below
Everchanging as they come and go
Makes me wonder why I'm up so high
When really I am down so low
Of all the wonders I was one allowed
I think that I would always choose a cloud
Always brings my feelings right out loud
Whether I'm ashamed or proud
...
So the next time raindrops fall
If it makes you climb the walls just think
of me.
De woordkeus van David is uitzonderlijk. Dat bewijst hij in deze beide nummers.
Muziek hoef je niet alleen te kunnen horen, maar vooral te voelen. Dat doet dit met mij.
Kunnen we ervoor zorgen dat 'Clouds' in de lijst van Top2012 verschijnt? Al is het op de 1999e plaats. Help je mee?
donderdag 8 december 2011
192 Kate Bush
The man with the child in his eyes
In september 1978 vertrok ik met vriendin J. voor een vakantie van ruim een week (in die tijd al heeeel lang en vooral heeeel duur) naar Zuid-Engeland. Met de auto en de boot, vanuit de haven van Vlissingen naar Sheerness. Al met al een hele onderneming: voor het eerst met de auto zo'n eind van huis. Eerst wilden wij een paar dagen in Londen doorbrengen, om daarna de zuidkust af te struinen opzoek naar geesten, spoken, elfen, noem het maar. Want die zouden zeker te vinden zijn in het land van Kate Bush, Wuthering Heights, Stonehenge en wilde paarden. Londen was zeker de moeite waard. Daarna naar Stonehenge waar we nog 'gewoon' langs de kolossale stenen liepen. We keken het meest uit naar de zuidkust richting Land's End, het meest zuid-westelijkste puntje van Engeland. Daarna naar Bath, Southampton en Canterbury. Zowat iedere begraafplaats onderweg moest bezocht worden, want daar waren immers de geesten, de spoken, de gedrochten te vinden. Dachten we. Bij iedere man die we tegenkwamen vroegen we ons af of hij the-man-with-the-child-in-his-eyes was. Wisten wij veel. Ook een leuke ontdekking nu: geen cassettespeler in de auto en uiteraard geen MP3-speler. Toch reisde Kate Bush met ons mee. Net als Lene Lovich. Nog niet met 'Number One' (met dat rare gilletje) die zou pas in de jaren daarna uitgebracht worden. Hoe heette dat nummer ook alweer, waar ze in 1978 op de piratenzenders te horen was?
Al heel lang heb ik mij afgevraagd, wat ik nou zo bijzonder vond aan die zangeressen... Nu denk ik dat het kwam omdat ze durfden er anders uit te zien, dan in die tijd als 'gewoon' werd bestemmeld. En toch draai ik nog regelmatig Kate Bush en bewonder niet alleen de melodieën, maar ook de teksten, het stemgeluid, de sfeer. Helemaal bijzonder maakt het dat Kate niet meer optreedt, geen theaters afreist. Ze heeft duidelijk gekozen voor de anonimiteit en gaat helemaal op in haar creatieve proces. Procesgericht ipv productgericht. Kate heeft bewezen dat dat kan. Nog steeds worden haar CD's verkocht, er is nog steeds vraag naar. Onlangs zag ik in een aflevering van Uur van de Wolf de documentaire "Come back Kate" op televisie; zijzelf kwam geen moment in beeld. Een look-a-like' playbackte een Kate Bush nummer, gekleed in dezelfde soort kleding als Kate in haar video-clips droeg, in een landschap dat zo uit Wuthering Heights zou kunnen zijn. Mannen die zelfs op middelbare leeftijd nog in de ban waren van haar. Een stalker kwam in beeld en deed zijn verhaal. Onbegrijpelijk. Maar geen van deze mensen was 'The man with the child in his eyes'...
In september 1978 vertrok ik met vriendin J. voor een vakantie van ruim een week (in die tijd al heeeel lang en vooral heeeel duur) naar Zuid-Engeland. Met de auto en de boot, vanuit de haven van Vlissingen naar Sheerness. Al met al een hele onderneming: voor het eerst met de auto zo'n eind van huis. Eerst wilden wij een paar dagen in Londen doorbrengen, om daarna de zuidkust af te struinen opzoek naar geesten, spoken, elfen, noem het maar. Want die zouden zeker te vinden zijn in het land van Kate Bush, Wuthering Heights, Stonehenge en wilde paarden. Londen was zeker de moeite waard. Daarna naar Stonehenge waar we nog 'gewoon' langs de kolossale stenen liepen. We keken het meest uit naar de zuidkust richting Land's End, het meest zuid-westelijkste puntje van Engeland. Daarna naar Bath, Southampton en Canterbury. Zowat iedere begraafplaats onderweg moest bezocht worden, want daar waren immers de geesten, de spoken, de gedrochten te vinden. Dachten we. Bij iedere man die we tegenkwamen vroegen we ons af of hij the-man-with-the-child-in-his-eyes was. Wisten wij veel. Ook een leuke ontdekking nu: geen cassettespeler in de auto en uiteraard geen MP3-speler. Toch reisde Kate Bush met ons mee. Net als Lene Lovich. Nog niet met 'Number One' (met dat rare gilletje) die zou pas in de jaren daarna uitgebracht worden. Hoe heette dat nummer ook alweer, waar ze in 1978 op de piratenzenders te horen was?
Al heel lang heb ik mij afgevraagd, wat ik nou zo bijzonder vond aan die zangeressen... Nu denk ik dat het kwam omdat ze durfden er anders uit te zien, dan in die tijd als 'gewoon' werd bestemmeld. En toch draai ik nog regelmatig Kate Bush en bewonder niet alleen de melodieën, maar ook de teksten, het stemgeluid, de sfeer. Helemaal bijzonder maakt het dat Kate niet meer optreedt, geen theaters afreist. Ze heeft duidelijk gekozen voor de anonimiteit en gaat helemaal op in haar creatieve proces. Procesgericht ipv productgericht. Kate heeft bewezen dat dat kan. Nog steeds worden haar CD's verkocht, er is nog steeds vraag naar. Onlangs zag ik in een aflevering van Uur van de Wolf de documentaire "Come back Kate" op televisie; zijzelf kwam geen moment in beeld. Een look-a-like' playbackte een Kate Bush nummer, gekleed in dezelfde soort kleding als Kate in haar video-clips droeg, in een landschap dat zo uit Wuthering Heights zou kunnen zijn. Mannen die zelfs op middelbare leeftijd nog in de ban waren van haar. Een stalker kwam in beeld en deed zijn verhaal. Onbegrijpelijk. Maar geen van deze mensen was 'The man with the child in his eyes'...
woensdag 7 december 2011
311 Eva Cassidy
Fields of Gold
Pas geleden maakte ik - via een berichtje op Facebook - kennis met dit wonderschone nummer. Eva Cassidy? Is dat er eentje van de Partridge Family (TV-serie, begin jaren 70), vroeg ik me nog af. Ik klikte op de link en ik hoorde deze zuivere stem, die me meteen diep raakte. Wie is Eva Cassidy en waarom heb ik nog noit van haar gehoord?
Een dag later had ik de CD 'Songbird' had ik dag later in mijn bezit, met bekende (covers) en onbekende nummers en natuurlijk ook 'Fields of Gold'
Ik speurde het internet af en kwam er al snel achter dat dit een 'oud' nummer is, omdat de zangeres in 1996 al was overleden. Sting blijkt de songwriter te zijn en hij nam het op op zijn album 'The Summoner's Tales'. En ook dat is een prachtige uitvoering. Dit nummer van Sting uit 1993 staat overigens op 227. Volgens mij omdat hij bekender is dan Eva. En daar zou naar mijn idee verandering moeten komen.
Het moet duidelijk zijn dat de uitvoering van Eva mijn voorkeur heeft. Alleen haar heldere stem, met haar gitaar. Zonder band achter haar met allerlei extra ritmegeluiden, melodietjes, nee, de versie van Eva staat in mijn Top2000 veel hoger...
Pas geleden maakte ik - via een berichtje op Facebook - kennis met dit wonderschone nummer. Eva Cassidy? Is dat er eentje van de Partridge Family (TV-serie, begin jaren 70), vroeg ik me nog af. Ik klikte op de link en ik hoorde deze zuivere stem, die me meteen diep raakte. Wie is Eva Cassidy en waarom heb ik nog noit van haar gehoord?
Een dag later had ik de CD 'Songbird' had ik dag later in mijn bezit, met bekende (covers) en onbekende nummers en natuurlijk ook 'Fields of Gold'
Ik speurde het internet af en kwam er al snel achter dat dit een 'oud' nummer is, omdat de zangeres in 1996 al was overleden. Sting blijkt de songwriter te zijn en hij nam het op op zijn album 'The Summoner's Tales'. En ook dat is een prachtige uitvoering. Dit nummer van Sting uit 1993 staat overigens op 227. Volgens mij omdat hij bekender is dan Eva. En daar zou naar mijn idee verandering moeten komen.
Het moet duidelijk zijn dat de uitvoering van Eva mijn voorkeur heeft. Alleen haar heldere stem, met haar gitaar. Zonder band achter haar met allerlei extra ritmegeluiden, melodietjes, nee, de versie van Eva staat in mijn Top2000 veel hoger...
dinsdag 6 december 2011
1578 Chi Coltrane
You were my friend
In 1973, in de tijd van mijn laatste periode op de Havo was de hele klas in de ban van een ander nummer van Chi: 'Go like Elijah'. Dit klonk met grote regelmaat door de gangen, in de toiletruimten en de aula. Zelfs in de pauze op het schoolplein kon je de melodie horen. Er was altijd wel iemand die het zong. Het grappige was, dat het een Christelijke school betrof en juist in die tijd wij ons allemaal afzette tegen kerk en geloof. 'Go like Elijah' zingen was dan ook erg tegenstrijdig.
Iemand uit mijn klas had de single gekocht met aan de A-kant 'Go like Elijah', dus trokken wij, de klasgenoten, naar haar huis waar wij de plaat 'grijs' draaiden. Ik ontdekte aan de B-kant het voor mij veel betere 'You were my friend'.
You came in my home and took from me
All that I had to give
I thought that we would be good friends
For as long as we should live
De tekst lag mij beter, sloot meer aan bij mijn ervaringen. Vriendschappen duurden nooit echt lang bij mij. Ik kon met bijna iedereen goed opschieten, maar een echte vriendschap, een hartsvriendin, nee dat was in die tijd blijkbaar niet voor mij weggelegd.
Vooral de laatste zin van het nummer, die was echt voor mij geschreven, alleen voor mij:
..Well, I guess that friendships
All come to an end.
28 jaar later, eind 2009 was Chi Coltrane (toen 61 jaar oud!) in Nederland. Van een optreden in Vrije Geluiden zijn de volgende live-beelden:
Een meer doorleefde stem, gelouterd door de jaren, maar ik herkende toch de kern van het verhaal: You were my friend.
In 1973, in de tijd van mijn laatste periode op de Havo was de hele klas in de ban van een ander nummer van Chi: 'Go like Elijah'. Dit klonk met grote regelmaat door de gangen, in de toiletruimten en de aula. Zelfs in de pauze op het schoolplein kon je de melodie horen. Er was altijd wel iemand die het zong. Het grappige was, dat het een Christelijke school betrof en juist in die tijd wij ons allemaal afzette tegen kerk en geloof. 'Go like Elijah' zingen was dan ook erg tegenstrijdig.
Iemand uit mijn klas had de single gekocht met aan de A-kant 'Go like Elijah', dus trokken wij, de klasgenoten, naar haar huis waar wij de plaat 'grijs' draaiden. Ik ontdekte aan de B-kant het voor mij veel betere 'You were my friend'.
You came in my home and took from me
All that I had to give
I thought that we would be good friends
For as long as we should live
De tekst lag mij beter, sloot meer aan bij mijn ervaringen. Vriendschappen duurden nooit echt lang bij mij. Ik kon met bijna iedereen goed opschieten, maar een echte vriendschap, een hartsvriendin, nee dat was in die tijd blijkbaar niet voor mij weggelegd.
Vooral de laatste zin van het nummer, die was echt voor mij geschreven, alleen voor mij:
..Well, I guess that friendships
All come to an end.
28 jaar later, eind 2009 was Chi Coltrane (toen 61 jaar oud!) in Nederland. Van een optreden in Vrije Geluiden zijn de volgende live-beelden:
Een meer doorleefde stem, gelouterd door de jaren, maar ik herkende toch de kern van het verhaal: You were my friend.
maandag 5 december 2011
1102 Spandau Ballet
Gold
Dit keer geen herinnering. Dit keer een beleving.
Gold
Always believe in your soul
You've got the power to know
You're indestructible
Always believe in, because you are
Gold
Glad that you're bound to return
There's something I could've learned
You're indestructible
Always believe in
Dit zingt zo heerlijk mee. Niet alleen door de geweldige muziek, de stem van Tony Hadley, maar de tekst van Gary Kemp. 'You've got the power to know'. 'Always believe in your soul'.
Als ik het even niet meer weet, leg ik de elpee (jaha..) op de pickup en draai dit nummer op volle kracht. De buren weten het: 'Veer is zichzelf weer even bij elkaar aan het rapen.'
Dit keer geen herinnering. Dit keer een beleving.
Gold
Always believe in your soul
You've got the power to know
You're indestructible
Always believe in, because you are
Gold
Glad that you're bound to return
There's something I could've learned
You're indestructible
Always believe in
Dit zingt zo heerlijk mee. Niet alleen door de geweldige muziek, de stem van Tony Hadley, maar de tekst van Gary Kemp. 'You've got the power to know'. 'Always believe in your soul'.
Als ik het even niet meer weet, leg ik de elpee (jaha..) op de pickup en draai dit nummer op volle kracht. De buren weten het: 'Veer is zichzelf weer even bij elkaar aan het rapen.'
zondag 4 december 2011
363 Michel Fugain
Une belle histoire
De eerste keer dat ik dit nummer hoorde moet ergens halverwege de jaren zeventig geweest zijn. Ik studeerde in die tijd naast mijn werk. Samen met collega R. volgde ik de lessen en regelmatig hadden we wat tijd 'over' tussen les en werk. Wij reisden samen en aten onderweg een broodje of een kop soep in een cafetaria en-route. Maar het kwam ook voor dat we even tijd namen om een kop koffie te drinken bij hem thuis. Daar lag Michel Fugain op de pick-up en zong dit lied. In de tussentijd fantaseerden wij over vakanties in Frankrijk. Zonovergoten dagen, met de lelijk eend - 2CV - langs velden vol koren of zonnebloemen. Wijn zou het enige zijn dat we dronken en natuurlijk aten we alleen stokbrood met verse kaas of paté. Het hele land doorcrossen onder begeleiding van alleen deze muziek. Van camping naar camping. De hele zomer lang...
En nu ik dit allemaal beschrijf, heb ik heimwee naar die tijd. Begin 20 waren we en de wereld lag aan onze voeten. Alles was nog mogelijk.
Het is er nooit van gekomen.
Vele jaren later wandelt Une belle histoire nog regelmatig mijn omgeving binnen. Het liefst hoor ik Michel Fugain, maar Alderliefste mag er ook wezen, samen met Paul de Leeuw. Geen 1 op 1 vertaling, maar Franse teksten gelardeerd door Nederlandse.
Wat een mooi moment
Een ademloos gesprek
Met alleen maar vlinders om ons heen
´k Weet niet wat je doet, ik weet niet wie je bent
Maar ik voel me even niet alleen, niet alleen
Wat een goed gevoel die speling van het lot
Ook al weet na een dag de regen
Alle sporen uit te vegen
Het heeft toch een doel, mijn dag kan niet kapot
Door de lach die ik heb gekregen
Een moment ben je even deel van mij
...
Deze dag kan niet kapot
Zelfs wanneer het nooit iets wordt
...
En misschien zie ik je ooit nog terug
Deze Nederlandse tekst geeft exact weer wat ik voel als ik Michel Fugain zijn Une belle histoire hoor zingen. Dat moment van toen komt even terug en tovert een glimlach op mijn gezicht.
Het is nooit iets geworden, maar het blijft Une belle histoire.
De eerste keer dat ik dit nummer hoorde moet ergens halverwege de jaren zeventig geweest zijn. Ik studeerde in die tijd naast mijn werk. Samen met collega R. volgde ik de lessen en regelmatig hadden we wat tijd 'over' tussen les en werk. Wij reisden samen en aten onderweg een broodje of een kop soep in een cafetaria en-route. Maar het kwam ook voor dat we even tijd namen om een kop koffie te drinken bij hem thuis. Daar lag Michel Fugain op de pick-up en zong dit lied. In de tussentijd fantaseerden wij over vakanties in Frankrijk. Zonovergoten dagen, met de lelijk eend - 2CV - langs velden vol koren of zonnebloemen. Wijn zou het enige zijn dat we dronken en natuurlijk aten we alleen stokbrood met verse kaas of paté. Het hele land doorcrossen onder begeleiding van alleen deze muziek. Van camping naar camping. De hele zomer lang...
En nu ik dit allemaal beschrijf, heb ik heimwee naar die tijd. Begin 20 waren we en de wereld lag aan onze voeten. Alles was nog mogelijk.
Het is er nooit van gekomen.
Vele jaren later wandelt Une belle histoire nog regelmatig mijn omgeving binnen. Het liefst hoor ik Michel Fugain, maar Alderliefste mag er ook wezen, samen met Paul de Leeuw. Geen 1 op 1 vertaling, maar Franse teksten gelardeerd door Nederlandse.
Wat een mooi moment
Een ademloos gesprek
Met alleen maar vlinders om ons heen
´k Weet niet wat je doet, ik weet niet wie je bent
Maar ik voel me even niet alleen, niet alleen
Wat een goed gevoel die speling van het lot
Ook al weet na een dag de regen
Alle sporen uit te vegen
Het heeft toch een doel, mijn dag kan niet kapot
Door de lach die ik heb gekregen
Een moment ben je even deel van mij
...
Deze dag kan niet kapot
Zelfs wanneer het nooit iets wordt
...
En misschien zie ik je ooit nog terug
Deze Nederlandse tekst geeft exact weer wat ik voel als ik Michel Fugain zijn Une belle histoire hoor zingen. Dat moment van toen komt even terug en tovert een glimlach op mijn gezicht.
Het is nooit iets geworden, maar het blijft Une belle histoire.
zaterdag 3 december 2011
108 Jackson Browne
The load out / Stay
Oh won't you stay just a little bit longer
Oh please, please stay just a little bit more
Als ik deze muziek hoor waan ik mij weer in Italië, zomer 1979 én 1980. Discotheek Skylab, ergens tussen Rome en Napels. Met deze song werd iedere avond, eh nacht, afgesloten. Met vriendin J. was ik iedere avond in de discotheek in de kelder van ons hotel. Hier in Nederland heb ik nog nooit een discotheek van binnen gezien, maar daar gingen we iedere avond 'los'. Puur alleen voor de muziek.
Deze muziek maakt veel herinneringen los. Eén van de eerste keren (misschien wel de eerste keer) alleen met vakantie, het heerlijke weer, de fietstochtjes, de wijn, het ijs, het eten, de hele dag buiten, de zee, het uitzicht vanuit onze kamer mét balkon, de kennismaking met de geschiedenis van de Romeinen, Pompeï, Rome, Amalfi.
De mooiste herinneringen gieren door mijn hoofd. Met een glimlach schrijf ik deze blog. Dat doet het met mij. Op een regenachtige zaterdagmiddag, laptopje op m'n schoot op de bank, de Top 2000 2011-lijst naast me, youtube afspeuren naar beelden, de bijhorende lyrics zoeken.
Oh won't you stay just a little bit longer
Oh please, please stay just a little bit more
Deze tekst past helemaal bij mij. Als ik het goed heb, wil ik langer de sfeer vasthouden, de mensen bij me houden. Maar ik weet ook dat aan alles een eind komt. Ook aan die heerlijke uurtjes samen met de vrienden. Langer blijven heeft als risico dat het over-the-top raakt. Dat de wijn een -vervelende- rol gaat spelen en alles wat er opgebouwd is, aantast en vernietigt.
Steevast eindig ik met de woorden:
Dit moeten we vaker doen....
Oh won't you stay just a little bit longer
Oh please, please stay just a little bit more
Als ik deze muziek hoor waan ik mij weer in Italië, zomer 1979 én 1980. Discotheek Skylab, ergens tussen Rome en Napels. Met deze song werd iedere avond, eh nacht, afgesloten. Met vriendin J. was ik iedere avond in de discotheek in de kelder van ons hotel. Hier in Nederland heb ik nog nooit een discotheek van binnen gezien, maar daar gingen we iedere avond 'los'. Puur alleen voor de muziek.
Deze muziek maakt veel herinneringen los. Eén van de eerste keren (misschien wel de eerste keer) alleen met vakantie, het heerlijke weer, de fietstochtjes, de wijn, het ijs, het eten, de hele dag buiten, de zee, het uitzicht vanuit onze kamer mét balkon, de kennismaking met de geschiedenis van de Romeinen, Pompeï, Rome, Amalfi.
De mooiste herinneringen gieren door mijn hoofd. Met een glimlach schrijf ik deze blog. Dat doet het met mij. Op een regenachtige zaterdagmiddag, laptopje op m'n schoot op de bank, de Top 2000 2011-lijst naast me, youtube afspeuren naar beelden, de bijhorende lyrics zoeken.
Oh won't you stay just a little bit longer
Oh please, please stay just a little bit more
Deze tekst past helemaal bij mij. Als ik het goed heb, wil ik langer de sfeer vasthouden, de mensen bij me houden. Maar ik weet ook dat aan alles een eind komt. Ook aan die heerlijke uurtjes samen met de vrienden. Langer blijven heeft als risico dat het over-the-top raakt. Dat de wijn een -vervelende- rol gaat spelen en alles wat er opgebouwd is, aantast en vernietigt.
Steevast eindig ik met de woorden:
Dit moeten we vaker doen....
vrijdag 2 december 2011
867 James Taylor
Fire and Rain
Op 14 juni 2006 overleed op 49-jarige leeftijd Bert Klunder.
Een man die ik een paar keer op televisie had gezien, ondermeer tijdens de registraties van de theatervoorstelling, "Mannen voor Vrouwen", waar hij samen met een aantal prominente cabaretiers vrouwen probeerde uit te leggen, hoe mannen in elkaar steken. Wat ik me daar nog van herinner is dat ik erg heb moeten lachen om hoe Bert, maar ook Hans Dorrestein, vreselijk depressief zaten te zijn.
In de week na zijn overlijden zag ik een annonce in de Volkskrant met een strofe uit, wat later bleek, Fire and Rain:
I've seen fire and I've seen rain
I've seen sunny days that I thought would never end
I've seen lonely times when I could not find a friend
But I always thought that I'd see you again
De tekst greep me enorm aan die ochtend aan de ontbijttafel, alsof ik hierin Bert herkende en het verlies voelde. Maar Bert heb ik echter nooit ontmoet. Nooit in levende lijve gezien of gesproken.
Vanaf dat moment staat deze song vast op mijn Top2000-lijstje, dat ik ieder jaar instuur met de hoop dat én James Taylor én Fire and Rain hoog in de Top2000 zou verschijnen. Niets is minder waar. Langzaam maar zeker zakt deze song weg. De vergetelheid in. Een cd van James Taylor, met onder andere dit nummer, steekt met grote regelmaat in mijn CD-speler in de auto. En als ik door de Beemster en de Schermer zoef, opweg naar mijn ouders, of weer terug naar mijn huis, dan zingt James voor mij. Hij moet moeite doen, want ik zing er erg dwars doorheen. En bijna iedere keer denk ik ook aan Bert.
Nog even, ik kan het niet laten: de hele tekst, zodat als straks tijdens de laatste dagen van dit jaar dit nummer uit jouw radio klinkt, je mee kunt zingen met dit prachtige nummer:
Just yesterday morning they let me know you were gone
Susanne the plans they made put an end to you
I walked out this morning and I wrote down this song
I just can't remember who to send it to
I've seen fire and I've seen rain
I've seen sunny days that I thought would never end
I've seen lonely times when I could not find a friend
But I always thought that I'd see you again
Won't you look down upon me, jesus
You've got to help me make a stand
You've just got to see me through another day
My body's aching and my time is at hand
And I won't make it any other way
Oh, I've seen fire and I've seen rain
I've seen sunny days that I thought would never end
I've seen lonely times when I could not find a friend
But I always thought that I'd see you again
Been walking my mind to an easy time my back turned towards the sun
Lord knows when the cold wind blows it'll turn your head around
Well, there's hours of time on the telephone line to talk about things to come
Sweet dreams and flying machines in pieces on the ground
Oh, I've seen fire and I've seen rain
I've seen sunny days that I thought would never end
I've seen lonely times when I could not find a friend
But I always thought that I'd see you, baby, one more time again, now
Thought I'd see you one more time again
There's just a few things coming my way this time around, now
Thought I'd see you, thought I'd see you fire and rain, now
Op 14 juni 2006 overleed op 49-jarige leeftijd Bert Klunder.
Een man die ik een paar keer op televisie had gezien, ondermeer tijdens de registraties van de theatervoorstelling, "Mannen voor Vrouwen", waar hij samen met een aantal prominente cabaretiers vrouwen probeerde uit te leggen, hoe mannen in elkaar steken. Wat ik me daar nog van herinner is dat ik erg heb moeten lachen om hoe Bert, maar ook Hans Dorrestein, vreselijk depressief zaten te zijn.
In de week na zijn overlijden zag ik een annonce in de Volkskrant met een strofe uit, wat later bleek, Fire and Rain:
I've seen fire and I've seen rain
I've seen sunny days that I thought would never end
I've seen lonely times when I could not find a friend
But I always thought that I'd see you again
De tekst greep me enorm aan die ochtend aan de ontbijttafel, alsof ik hierin Bert herkende en het verlies voelde. Maar Bert heb ik echter nooit ontmoet. Nooit in levende lijve gezien of gesproken.
Vanaf dat moment staat deze song vast op mijn Top2000-lijstje, dat ik ieder jaar instuur met de hoop dat én James Taylor én Fire and Rain hoog in de Top2000 zou verschijnen. Niets is minder waar. Langzaam maar zeker zakt deze song weg. De vergetelheid in. Een cd van James Taylor, met onder andere dit nummer, steekt met grote regelmaat in mijn CD-speler in de auto. En als ik door de Beemster en de Schermer zoef, opweg naar mijn ouders, of weer terug naar mijn huis, dan zingt James voor mij. Hij moet moeite doen, want ik zing er erg dwars doorheen. En bijna iedere keer denk ik ook aan Bert.
Nog even, ik kan het niet laten: de hele tekst, zodat als straks tijdens de laatste dagen van dit jaar dit nummer uit jouw radio klinkt, je mee kunt zingen met dit prachtige nummer:
Just yesterday morning they let me know you were gone
Susanne the plans they made put an end to you
I walked out this morning and I wrote down this song
I just can't remember who to send it to
I've seen fire and I've seen rain
I've seen sunny days that I thought would never end
I've seen lonely times when I could not find a friend
But I always thought that I'd see you again
Won't you look down upon me, jesus
You've got to help me make a stand
You've just got to see me through another day
My body's aching and my time is at hand
And I won't make it any other way
Oh, I've seen fire and I've seen rain
I've seen sunny days that I thought would never end
I've seen lonely times when I could not find a friend
But I always thought that I'd see you again
Been walking my mind to an easy time my back turned towards the sun
Lord knows when the cold wind blows it'll turn your head around
Well, there's hours of time on the telephone line to talk about things to come
Sweet dreams and flying machines in pieces on the ground
Oh, I've seen fire and I've seen rain
I've seen sunny days that I thought would never end
I've seen lonely times when I could not find a friend
But I always thought that I'd see you, baby, one more time again, now
Thought I'd see you one more time again
There's just a few things coming my way this time around, now
Thought I'd see you, thought I'd see you fire and rain, now
Abonneren op:
Posts (Atom)