Stil en alweer een afscheid

Het is even stil geweest op mijn blog. Niet dat ik niets te melden had, nee ik mocht een paar weken genieten in Frankrijk aan de Garonne. Onze vaste stek, waar ik een haat-liefde-verhouding mee heb. Erg afgelegen, geen internet - ja, dat bestaat nog - maar wel heerlijk aan de Garonne.

Ieder jaar in januari begint het te kriebelen en dan 'moeten' we weer. Het is de meest favoriete vakantiebestemming van manlief. Dit jaar is het zelfs 40 jaar zijn meest favoriete vakantiebestemming. Met moeite krijg ik hem enthousiast voor andere plaatsen. 1 à 2 keer per jaar vertrekken we naar het Zuidwesten van Frankrijk. En eerlijk gezegd: het is er heerlijk. Op het platteland, aan de Garonne, tussen de maïs, zonnebloemen, prei, graan, aardappels en tabak. Het huis is een eenvoudig arbeidershuis dat buitendijks staat en daardoor het risico loopt afgesloten te worden van de buitenwereld als de Garonne meer dan 8 meter stijgt. Dat gebeurt het meest in het najaar (stormen die het water landinwaarts opstuwen) en in het vroege voorjaar (smeltwater vanuit de Pyreneeën). Soms stijgt het water midden in de zomer; gelukkig heb ik dat nog niet meegemaakt.

Deze keer werden we verrast op een volle maan, boven een spiegelgladde rivier.





3 weken aanééngesloten is genoeg voor mij; de derde week word ik er onrustig en verlang ik naar reuring om mij heen, dan wil ik weer naar huis. En naar mate het einde van de vakantie nadert, roep ik steeds vaker: 'Ik ga hier noooooit meer naar toe. Ik ben er helemaal klaar mee.'

En dan wordt het weer januari en begint het weer te kriebelen. Dan kijk ik weer uit naar de stilte, de zonsondergangen met bijhorend ritueel - samen kijken hoe de zon ondergaat, de ragondins (beverratten) die iedere avond de oversteek aandurven om onze kant van de Garonne op te zoeken, de markten in de buurt, de mensen die we door de jaren heen hebben leren kennen, het licht van de opkomende zon dat al stiekem onze slaapkamer inpiept, de drijvende 'diamantjes' op de lila-gekleurde rivier, noem maar op.

Nu is het weer klaar. Voor nu. Maar straks...

-o-o-o-

In het begin van dit jaar heb ik het idee gekregen om aandacht te besteden aan hen die zijn overleden. Ik heb niet kunnen vermoeden dat het er zoveel zouden zijn. De eerste helft van het jaar zit erop en ik heb al van veel mensen afscheid moeten nemen.
Zo hebben we afgelopen zaterdag afscheid genomen van Rinus. Rinus heb ik zo'n 20 jaar geleden ontmoet via dorpsgenote T. Een geweldige man. Vriendelijk, integer, geïnteresseerd. Een paar jaar na hun huwelijk zijn ze verhuisd naar Purmerend, om dichter in de buurt van de kinderen te zijn; het contact bleef, hoewel iets minder frequent.
Eind juni overleed Rinus.