Als ik meer tijd had, zou ik ...

... meer willen schrijven. Mijn zielenroerselen blootleggen en blootgeven. Blootleggen, zodat het mij duidelijk wordt wat er in mij speelt en omgaat, blootgeven zie ik als het doorgeven aan anderen van dit mooie verschijnsel. Ik vermaak mij uitstekend met het schrijven. Elke dag wat schrijfsels op de pagina's in mijn papieren dagboek, soms een twitterkreet en nu dit blog. Er is altijd genoeg om over te schrijven. De ene keer ga ik zitten en vraag me af wat er gaat komen, de andere keer zit er al een onderwerp in mijn hoofd als ik mijn boek op tafel leg, met mijn vulpen ernaast en ik water kook voor een kop thee dat mij gaat vergezellen tijdens het schrijven. Thuis aan de keukentafel of boven in mijn werkkamer zijn de twee plekken waar ik veel schrijf. Zodra de zon wat meer kracht krijgt, het voorbalkon, dat ik mijn zomerkantoor noem, zelfs in de vroegste lente. Juist de ongewone plekken die ik gebruik om te schrijven prikkelen mij enorm. In de wachtkamer bij de huisarts of in het ziekenhuis. Of het terras in datzelfde ziekenhuis, als ik eerder ben en geluk had bij het vinden van een parkeerplaatsje dichtbij en dan ineens veel meer tijd blijk te krijgen om mijn gedachten te vangen in woorden op lege baldzijden in mijn boek. Er komt iemand langs, ik hoor een woord, of er wordt wat omgeroepen en gelijk ga ik los. Helemaal los. Tot het moment dat iemand mij stoort en mij vertelt dat het tijd is voor mijn afspraak. 'Oja, ik ben hier met een reden...'
Tot voor kort schreef ik dat wat er uit mijn pen rolde. Een mooie zin, een foto, een lied. Ik gebruik zowat alles om maar te kunnen beginnen.

Daar is nu een beetje verandering in gekomen: ik schrijf een Boek.
Fictie, fantasie, onwaarheden, drama, maar ook herinneringen. Alles met elkaar verweven.
Een jaar geleden, als voorbereiding op onze vakantie naar Napels en Rome, zocht ik naar mijn dagboek van toen. Behalve allerlei bezienswaardigheden beschreef ik wat vriendin J. en ik beleefden aan het eind van de jaren 70, begin de jaren 80. Ik zocht eerlijkgezegd de bezienswaardigheden op, maar als je een oud - ver weggestopt - dagboek openslaat en gaat lezen, ontvouwt zich een wereld waar je zelf de hoofdrol in speelde, maar zo een ander leven was. Beelden - foto's en filmbeelden - verschenen, ineens 'hoorde' ik muziek uit die tijd. Ik scande de pagina's van het dagboek om mee te nemen naar Italië. H adviseerde mij het hele dagboek mee te nemen, even twijfelde ik. Ik stelde me voor hoe het dat zou kunnen gaan, als ik mijn dagboek verlies. Dat het boek in 'verkeerde' handen zou komen. En dat ... dat was het begin.

Afbeeldingen van personen van het internet vormden een moodboard, net als woningen, dat ene mooie uitzicht. Ik ontwikkelde samen met Google Maps stratenplannen. Eentje van een fictief stadje in Italië, en eentje hier in Nederland van een vinexwijk (dat nog gebouwd zou kunnen worden).
Ineens had ik een plot, een begin, een midden en een eind, een foto voor de cover, een titel. Het is nog niet klaar, want het lijkt wel alsof er steeds meer voorvallen geschreven moeten worden. Alsof er steeds meer bij komt.

A classic is a book that has never finished saying what it has to say.
~Italo Calvino, The Literature Machine

Als ik meer tijd had, zou ik ... mijn boek afschrijven.