Sinds maart 2008 verplaats ik mij - voor afstanden - met behulp van een rolstoel. Eerlijk gezegd: dat had ik jaren eerder moeten doen. Dat advies kreeg ik veel eerder; sterker nog: de stoel stond zelfs al in de hal op mij te wachten, maar die drempel, he? Die onmogelijk te nemen drempel, die in mijn hoofd een plek had gevonden en vastgeroest zat. Ik wilde nog niet - voor altijd - in een rolstoel. Maar ineens was daar het moment dat ik geen smoesjes meer had. De ergotherapeute stelde voor om samen door de gangen in het AMC te rijden en te ontdekken wat mij tegen hield. Zo hielp zij mij van mijn koudwatervrees af.
Diezelfde dag reed ik op mijn werk door de gangen naar mijn werkplek. Eerder was ik bang voor de reacties van mijn collega's: 'Gaat het ineens zo slecht met je dat je nu al in een rolstoel moet?' Ik antwoordde: 'Het gaat zelfs beter, ik behoud nu mijn energie voor leukere dingen!'
50 jaar lang riep ik naar iedereen: 'Wacht op mij!' Na al die moeite iedereen proberen bij te houden, is het nu mijn beurt. 'Aan de kant, opzij, daar kom ik aan!' Ik kan gelukkig nog kiezen; de ene keer rol ik, een andere keer loop ik.
In mijn hoofd zat de opvatting dat als je in een rolstoel zit, zit je de rest van je leven. Niets is minder waar. Ik maakte het mezelf zo moeilijk! Vooroordelen, vast, in mijn eigen hoofd.
Write On Wednesday. Wil je ook mee doen? Lees hier de spelregels.
Dus het rolt inmiddels de goede kant op bij jou... erg he zo'n vooroordeel, het zou het zo makkelijk hebben kunnen maken... nu heb je jezelf behoorlijk beperkt...
BeantwoordenVerwijderenSoms is zo'n drempel zo hoog als de Mount Everest. Een ander ziet dat niet zo, maar jij wel. Want voor jou was het een erkenning dat je niet meer bent wat je graag wil zijn. En dan die stap, weg berg, maar een mooi dal in het vooruitzicht, vol bloemen.
BeantwoordenVerwijderenMooi stuk, dank je dat je dit met ons wilde delen.
Groetjes van Alie
Dit is wel heel herkenbaar, godzijdank ben ik in 2009 dankzij intensieve ziekenhuisopname en therapie uit de rolstoel gehaald.
BeantwoordenVerwijderenMaar.... als je niets meer kunt is een rolstoel een uitkomst, en gelukkig zie jij de positieve dingen er van in, energie houden voor leuke dingen, en dat is gaaf, alleszins gaaf!
Moooiiiee wow!!
Mooi beschreven Veer!
BeantwoordenVerwijderenIk ben onder de indruk van hoe jij met weinig woorden jouw verhaal kunt vertellen. dat je nu blij bent met de rolstoel las ik in de zin: "aan de kant, opzij......
BeantwoordenVerwijderenIk dank jullie allen voor jullie warme reacties. Dat geeft me moed om door te gaan met WoW-schrijven. Ik ben blij dat ik deze manier van schrijven en delen ontdekt heb.
BeantwoordenVerwijderenDenk dat het een hele stap moet zijn geweest, je wilt toch zo lang mogelijk zelf lopen denk ik. Mijn zoon moest een keer voor een project voor zijn studie de toegankelijkheid van rolstoelen onderzoeken. Ze gingen zelf met rolstoelen Rotterdam in. Dramatisch slecht allemaal. Als presentatie hadden ze een act ingestudeerd terwijl ze allemaal in rolstoelen zaten en de muziek van Michael Jackson. Ik vond het heel confronterend en was blij dat hij weer uit die rolstoel opstond. Maar het opent wel je ogen.
BeantwoordenVerwijderenFijn dat je die stap hebt durven zetten. Het is niet altijd gemakkelijk, dat geloof ik meteen!
BeantwoordenVerwijderenMaar nu hou je energie over voor andere en meer leukere dingen!
Fijn weekend!
Liefs
wat een mooie positieve Wow.getuigd van doorzettingsvermogen en flexibel in het leven staan.
BeantwoordenVerwijderenJa het is moeilijk om je over te geven aan de beperkingen van je lichaam. Maar als je dat doet, komt er veel enerige vrij voor leukere dingen dan vechten tegen de bierkaai. Prachtig beschreven zoals jij uit dat gevecht bent gekomen. Mooie WOW
BeantwoordenVerwijderenWat moedig om toe te geven aan je beperkingen.
BeantwoordenVerwijderenEn gelukkkig kijk je naar de dingen die het je oplevert en niet naar wat je kwijtraakt.
Dit herken ik van mijn schoonmoeder. Wilde niet aan de rollator. Nu ze 'm heeft roept ze ook "Had ik veel eerder moeten doen!" ;-)
BeantwoordenVerwijderen