Vanmiddag heb ik ervaren dat dat kan.
Een paar maanden geleden pakte ik mijn levenswerk-bij-tijd-en-wijle weer eens op. Een werk waar ik al jaren mee bezig ben, maar waar ik niet altijd mee aan de gang ben. Afgelopen augustus kwam ik via een social network in contact met achternaamgenoot E. Ik vroeg hem 'familie'-gegevens uit te wisselen. E. bracht mij al snel in contact met zijn vader H. En met H. kon ik aan de slag. Hij stuurde mij gegevens door, die hij zelf ooit toegestuurd had gekregen. Waardevolle - nog ontbrekende - gegevens welke ik kon inkloppen in mijn steeds groeiende database. Ik ben zo ver mogelijk teruggegaan in de tijd en vandaar uit, zoek ik alle nazaten. Mijn overtuiging is: wij zijn één grote familie, ook al kennen wij elkaar niet.
Ik puzzelde een tijdje, plakte kinderen aan ouders, vulde kinderscharen aan bij gevonden ouders, ontdekte familiaire linken; kortom ik was heerlijk bezig. Ik genereerde een enorme hoeveelheid tekst en mailde H., dat ik als ik in de buurt zou zijn, ik hem graag wilde ontmoeten en hem mijn gegevens zou geven. "Je bent altijd welkom", mailde hij mij nog.
Helaas werd mijn aandacht opgeslokt door werk, ouders, kinderen en kleinkinderen en dat maakte dat ik hem de enveloppe over de post toestuurde. Met de opmerking dat ik, als H. zich door alle tekst had heen gewerkt, ik hem alsnog zou opzoeken en bij een kop koffie kennis met hem zou maken.
Eergisteren viel er een rouwkaart in mijn brievenbus. H. is vorige week plotseling overleden en volgens de kaart zou het afscheid vanmiddag plaatsvinden.
Vanmiddag kon ik de laatste eer bewijzen aan H., terwijl ik hem nog nooit ontmoet had. Mijn gevoelens waren dubbel. Had ik er iets te zoeken? Wat is mijn - achterliggende - reden om te gaan? Ik merkte dat hoofd en hart in een geschil terecht waren gekomen. Ik luisterde naar mijn hart en ik ging. Mijn hoofd ging pruttelend mee. In de aula nam ik plaats, luisterend naar de woorden die gesproken werden en de muziek die aangeboden werd. Bij 'Ne me quitte pas' van Jacques Brel liepen bij mij de tranen over de wangen.
Achter mij hoorde ik iemand zeggen: "Zij komen oorspronkelijk uit Betondorp." En dat was vroeger bij mij in de buurt. Wat is de wereld klein! Ik dacht aan een vorig postje over een parallel universum. Ik had H. zomaar tegen het lijf kunnen lopen.
Ik sloot achteraan de lange rij wachtenden. Het duurde even voor ik E. en zijn moeder M. kon condoleren en ik stelde mij voor. Herkenning! Ik stelde de vraag en gaf gelijk het antwoord: "Kan je afscheid nemen van iemand die je nog nooit hebt ontmoet? Jazeker." Ik vertelde dat ik het erg op prijs stel een kaart te hebben mogen ontvangen.
Kleinzoon B. legde mij uit dat hij de zoon van de dochter van zijn Opa is. Ik vertelde hem dat ook wij familie zijn, heel ver weg, en dat ik dat een andere keer wellicht hem zou uitleggen hoe dat in elkaar zit. M. nodigde me uit om de kop koffie te komen drinken: ik blijf welkom.
dat hij niet anoniem hoeft te zijn
BeantwoordenVerwijderen________________________________________________
Soms huilen mensen al doordat ze zich vereenzelvigen met iemand uit een droeve film.
Dat heeft te maken met gevoelens en het inleven in de treurnis van de ander.
Alhoewel je vader H nooit hebt gezien, waren jullie elkaar echter sympathiek. Dat moet wel, want anders had hij jouw belangstelling niet gedeeld met betrekking tot het stamboom. Je deelde een naam, je deelde een belangstelling er was een duidelijk sympathie, anders had hij je immers nooit geholpen.
Doordat je contact met hem heb gehad, heb je je bovendien een beeld gevormd van een man die je zo graag echt had willen leren kennen. Er is genegenheid ontstaan tussen jullie, want telkens als je aan hem dacht, zag jij het zelfgecreëerde beeld, dat ook een betekenis voor je kreeg, dat je een goed gevoel gaf. Het beeld van een man waarmee je je verwant wist en die je ter wille was bij de zoektocht naar je stamboom.
Is het dan verwonderlijk dat een plotselinge rouwkaart jou zo heftig raakt? De rouwkaart van een man waarom jij geeft en die je graag had willen ontmoeten; die je met allerlei vragen achterlaat: Hoe zou hij zijn? Wat kan hij me nog vertellen over mijn familie? Welke oorsprong delen we?
Vragen die ook bij de kern van jou bestaan horen en waarop je plotseling begrijpt, dat dit altijd vragen zullen blijven.
Zonder hem ontmoet te hebben, heb je gevoelens voor hem gehad en daarvan moet je nu noodgedwongen afscheid nemen. Afscheid van iemand waarom je gaf en die - zij het niet fysiek - toch jouw levenspad heeft gekruist. Mag jij dan een traantje plengen? Wie doet dat dan niet.
Ik wens je sterkte.
Co
@Breinspiegelaar
(ik vul dit als anoniem in omdat mij technische kennis voor de andere mogelijkheden te kort schiet)