Ik zie jou

Ineens kom ik iemand tegen; een man of een vrouw, soms is het een kind, waar ik een klik mee heb. Ik hoef die persoon niet eerder gezien te hebben, of later nog eens tegen te komen. In de bus, de tram, in de rij voor de kassa. Terwijl ik wacht, kijk ik wat om mij heen. Gewoon om de tijd zinniger te gebruiken en de omgeving wat te ontdekken. Ineens blijft mijn blik rusten op een handeling of een beweging. Soms direct naast me of voor me, maar vaak juist wat verder weg. Dan kijkt die persoon mij aan. Een kort moment van herkenning: 'Ik zie jou, heel even zie ik jou.' Even die blik, even een fractie van een moment, alsof er niemand tussen ons staat. Later, als wij beiden klaar zijn met dat wat we stonden te doen, dan komt er het moment van afscheid. Wij groeten elkaar, wensen elkaar een prettige dag of weekend. En daar blijft het dan bij.

Gezien worden kan ook in een oppervlakkige relatie tussen twee mensen plaatsvinden. Zo heb ik ooit - zeker 15 jaar geleden - een bijzondere cursus gevolgd. 4 dagen met volslagen vreemden op een mooie lokatie ergens in Drenthe. Daar ontmoette ik - onder andere - A. Het bracht ons een langdurige vriendschap, die tot de dag van vandaag stand houdt. Met ups en downs. Er zijn periodes dat we elkaar wekelijks zien; dan is het even stil en zien wij elkaar veel minder. Ieder een eigen pad lopend. Als ik M. op de markt was tegengekomen of in de rij voor de kassa, dan had ik met haar misschien zo'n waardevol ik-zie-jou-momentje gehad en daarna waren we ieder weer een kant opgaan om elkaar nooit meer tegen te komen.
Maar daar in de bossen van Drenthe heb ik haar gezien en zij mij. Op zielsniveau hebben wij elkaar herkend. En besloten wij elkaar vaker te ontmoeten en te zien.
Vriendschap betekent niet dat je elkaar dagelijks moet spreken of zien. Wij weten van elkaar dat de deur altijd openstaat, in leuke en minder leuke tijden. Wij hebben elkaar gezien.