Over godsdienst

Ergens begin van deze Top2000-maand schreef ik over mijn langdurig verblijf in een kinderziekenhuis. Hier is daarover te lezen.

In die tijd kwamen mijn ouders enkele keren per week op bezoek. Meer was niet toegestaan. Ik weet dat het tegenwoordig anders gaat. Nu wordt één van de ouders mee-opgenomen en blijf de hele dag in de buurt van de patiënt. Eerlijk gezegd heb ik ze nooit gemist. Ik was kennelijk te klein om te beseffen dat ik een vader of een moeder zou moeten kunnen missen. Voor mijn ouders was het een heel ander verhaal. Zeker als je enig kind, want dat was ik, voor onbepaalde tijd in het ziekenhuis werd opgenomen. Vanwege mijn geboorte had mijn moeder haar werk opgezegd om volledig voor mij te kunnen zorgen. Ineens was haar huis en haar leven een stuk leger; ze kon maar een paar keer per week een uurtje naar mij toe, naar het ziekenhuis ver van de grote stad. Met de bus en dan ook nog een heel stuk lopen.

Zondag was bezoekdag. Dan zaten mijn beide ouders naast mijn bed en vertelden dat ze naar de kerk waren geweest. Ik was 3 jaar, nog net geen 4 en had geen idee wat een kerk was. Snel legden zij uit: "Je trekt je mooie kleren aan en gaat op zondagochtend naar een groot gebouw, waar nog meer mensen komen. Er zijn ook kinderen. Dan zingen we samen liedjes en de dominee leest voor uit een heel dik boek."
Hoe simpel kan het zijn? Samen zingen, voorgelezen worden: dat leek mij wel wat. Maar ja, ik lag in het ziekenhuis. Hoe kon ik naar de kerk gaan? Tegen de tijd dat ik 'voorgoed' naar huis mocht, vertelde mijn ouders dat ik een broertje of zusje zou krijgen. Dan had ik iemand om mee te spelen als ik weer thuis kwam wonen. Dan mocht ik mee naar de kerk als het broertje of zusje gedoopt ging worden.  Mijn allereerste keer dat ik bewust mee mocht naar de kerk. Ik kon niet wachten...

Een week of 6 voor mijn vierde verjaardag was het zover. Ik mocht naar huis. En precies op dat moment zette bij mijn moeder de bevalling in. Ik mocht gelijk naar mijn oma om daar te logeren. Als het kindje geboren was, zou pappa mij weer ophalen. Ineens hadden mijn ouders 2 kinderen. Mijn vader haalde mij als - zo als afgesproken - op en ik ging meteen naar mijn moeder, die in bed lag.
"Bent u ziek?"
"Nee, alleen een beetje moe."
Ik liep naar de wieg. Leeg. Mijn moeder sloeg de dekens weg en daar lag een baby. Geen broertje of zusje, maar een baby. Wat moest ik daar nou mee? Teleurstelling!
"Is ie al gedoopt?"
Dat bleek nog niet gebeurd te zijn. Gelukkig, die kans was nog niet verkeken: ik mocht mee naar de kerk.

Op een zondag gingen we. Mijn moeder, mijn vader, baby-broertje in een kinderwagen en ik. Mijn vader droeg mij. Onderweg zag ik dat mijn moeder een ladder in haar kous had. Mooie kleren en dan een ladder in je kous... Op de doopdag!
In de kerk was het alles behalve gezellig. Niemand praatte met andere mensen, Iedereen in een rechte kerkbank, keek stuurs voor zich uit en las woorden die gezongen werden, ieder uit hun eigen boek. Zonder plaatjes. Liedjes die ik niet kende...

Wel heb ik nog een tijdje tegen mijn ouders gezegd: "We moeten 's avonds ook naar de kerk, anders is het zo zielig voor de dominee. Misschien is ie dan helemaal alleen."
Ergens een stille hoop dat het toch nog gezellig zou worden...

Al heel snel kwam ik er achter dat geloven niets met godsdienst en het instituut kerk te maken heeft. Regels die opgelegd zijn, die me vertellen hoe het hoort.

Laat maar. Ik doe het op mijn manier.

52 Let it be - The Beatles



Voor meer verhalen "over godsdienst" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.