maandag 3 december 2012

Over het huwelijk

Het boterbriefje heeft mij nooit geboeid. Het was nodig om een woning te krijgen, om samen te wonen, om kinderen te krijgen. Maar vooral omdat het hoorde. Iedere wijziging in deze volgorde, was not done, maakte dat men buiten de (welke dan ook) orde viel. Dan kreeg je een stempel mee. Een 'moetje'; de alleenstaande vrijgezel werd 'n oude vrijster, of een man-alleen. In diezelfde tijd ging je bij iemand op kamers, in huis bij een hospita die toezicht hield. Dan kreeg de inwonende het etiket 'commensaal' (kostganger) en had je te maken met strenge regels: geen mannen / vrouwen bezoek, 's avonds voor 10 uur binnen, op tijd thuis voor het eten. En het liefst in het weekend naar huis. Naar Vader en Moeder.
Huwelijken werden gesloten en niet veel later weer ontbonden, omdat het niet ging. Zoals later het samenwonen (hokken) heel gewoon werd. Kinderen die na de jaren 70 buiten een huwelijk geboren werden, werden geen bastaards meer genoemd, maar 'een bewuste keuze'.

Ik herinner mij mijn aanwezigheid bij een huwelijk, mijn eerste. Ik was net 4 toen onze melkboer in Amsterdam-Zuid ging trouwen. Er was een kerkdienst waar ik naar toe mocht. Vanaf de galerij sloeg ik het schouwspel gade. De bruid zag er prachtig uit. Zij trouwde in het blauw. Mijn moeder had me laten beloven niets te zeggen over de kleur van de trouwjurk. Het betrof een weduwe die opnieuw in het huwelijk trad. Ik begreep niet waarom er gehuild werd tijdens de dienst. Trouwen is toch een feest?

Het leek me geweldig zo'n jurk te mogen dragen in welke kleur dan ook. Liefst niet in het wit en ook niet met een sluier. Dat was zo gewoontjes. Liever wilde ik een hele mooie jurk, de mooiste die ik me kon bedenken, in mijn lievelingskleur. Maar trouwen wilde ik niet. Ik speelde geen trouwerijtje, ik was een koninginne-kind. Ik zou koningin worden. Bij verschillende kinderfeestjes verscheen ik als prinses of zelfs als koningin mét gouden kroon.

Inmiddels ben ik getrouwd. Ik moest 50 worden om in het huwelijksbootje te willen stappen, na eerst 20 jaar te hebben samengewoond. En daar heb ik geen moment spijt van gehad. Het speciale gevoel kan je alleen ervaren, als je getrouwd bent met de liefde van je leven.

Ons huis is de mooiste plek op aarde. Rijtjeshuis in een dorp. Niets bijzonders, alleen wel óns huis. Iedere avond rond een uur of vijf is het bij ons theetijd. Met pinda's of andere nootjes. Dan nemen we samen de dag door, de post of lezen de krant. In de winter brandt er hout in de openhaard. Ons ritueel.

602 Our House - Crosby, Stills, Nash & Young



Voor meer verhalen "over het huwelijk" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

3 opmerkingen: