vrijdag 13 mei 2011

Koningin in het mooiste land van de wereld #2

De koffie werd geserveerd op het voorbalkon. De zon scheen volop en het licht werd gefilterd door de bladeren van de bomen die in de voortuin stonden. Schaduw en zonlicht wisselden elkaar af. De sfeer was bijna dromerig. De koningin dacht: 'Zit ik nu hier of ben ik elders, het lijkt wel alsof ik mijzelf optil en zachtjes heen en weer wieg op de wind die de bladeren laat zachtjes laat ruisen en mij in slaap sust. Terwijl ik zo heerlijk heb geslapen.' Mijmerend keek de koningin over de rand van haar koffiekopje en liet haar gedachten de vrije loop. De ene na de andere gedachte kwam op en verwaaide, zonder iets achter te laten. Zij keek opzij en zag haar man zitten. Ook hij keek naar 'niets'. Zijn hand bleef het koffielepeltje de koffie roeren, op een bijna monotone wijze. 'Nog even en de bodem wordt langzaam losgeroerd en dan loopt de koffie over het tafeltje.' De koningin vroeg zich af of zij het zal zeggen, dat van de beweging die de bodem losroert. Een glimlach gleed over haar gezicht. 'Liever niet,' scheen ze te denken, 'dan moet ik het weer uitleggen en dat grapje begrijpt hij waarschijnlijk niet. Verspilde moeite.' De koning kwam uit een heel serieus gezin. Van huis uit werd alleen het hoognodige gezegd. Beter was het niets te zeggen dan om loze woorden te verliezen. Anders, zo anders was het gezin waaruit de koningin kwam. In dat gezin werd veel gelachen en gepraat. Het hoogste lied werd er gezongen; voor elke situatie was er wel een passend lied. En mocht het er niet zijn, dan werd er opnieuw gecomponeerd. Verhalen werden er verteld en niet alleen voor het slapen. Hele dagen werden gevuld met het verzinnen van nog niet vertelde of beschreven verhalen. Het hele gezin deed mee. En als een verhaal begon te ontstaan, werd er door iedereen binnen het gezin meegedacht, gefantaseerd, opnieuw geschreven, tot er geen woord teveel was, geen woord te weinig. Precies genoeg om de situatie duidelijk neer te zetten en genoeg ruimte over te laten om de toehoorders tijdens de vertelling of het voorlezen mee te laten fantaseren. Oh, wat verlangde de koningin naar vroeger. Naar de winteravonden die op die wijze gevuld en welbesteed werden. In het paleis waar de koning en de koningin woonden was weinig ruimte voor humor en fantasie. 'En daar moest maar eens verandering in komen', dacht de koningin en een plan begon zich te vormen in haar hoofd.

donderdag 12 mei 2011

De belangrijkste reis die ik ooit heb gemaakt...

Het is tijd voor een schrijfveer en die van vandaag luidt: De belangrijkste reis die je ooit hebt gemaakt.

Een lijst van landen, streken, steden en dorpen waar ik naar toe geweest ben, daar zou ik aan kunnen beginnen, maar dan is het einde zoek. Ook niet echt iets waar ik op zit te wachten, want het waren leuke reizen, of bijzondere. Niet belangrijk genoeg om daar een etiket van 'de belangrijkste' aan toe te kennen. Zo kan een reis wel een ommekeer geven. Een kruispunt in mijn leven, al ware het dat ik bewust of onbewust een andere weg insloeg, waar ik na jaren nog aan terug kan denken, met alle gevoelens die daar bij horen. En zo'n 'reis' was een lang Hemelvaartsweekend in 1995 in Havelte, Drenthe. In de bossen, op de rand van de hei.

Een groepsvakantie waarvan ik niet een goed idee had wat ik zou kunnen verwachten. Op zich was dat al een geweldige onderneming. Ikzelf ben niet zo'n groepsdier. Collega M. adviseerde mij me daarvoor in te schrijven - 't is zeker iets voor jou - en ook zij zou daar aanwezig zijn.

Tijdens die 4 dagen waren er verschillende momenten die ik de rest van mijn leven koester. Voor een wandeling door het bos en over de hei was de opdracht iets mee terug te brengen. Een steen, denneappel, een tak. Een voorwerp waarvan je weet, die is er voor mij.
Ik herinner me dat ik de tuin doorliep en het bos inging. Ik keek om mij heen en vroeg me af wat ik mee terug zou kunnen nemen. Ik volgde het pad en zag in een klein zonnig hoekje een plant staan, die ik - als stadse - nog niet eerder gezien had. Er stond er maar één. Als ik die zou meenemen, zou ik eraan meehelpen de plant op deze plek uit te roeien. Dat leek mij niet de bedoeling. Ik liep verder, stak een weg over, stapte over een wildrooster heen en koos het rechterpad richting hei, omdat het bos aan de linkerkant een heel groot en donker bos was. Wie weet welke wilde dieren ik daar tegen zou kunnen komen. Ik keek en keek, zocht en zocht, maar niets kon tippen aan die ene plant. Na verloop van tijd besloot ik terug te gaan naar de plant, mijn plant. Ik liet zowel het grote donkere bos als de hei achter mij, liep over het wildrooster en stak de weg over. In geval van nood zou ik het ook kunnen tekenen. Ik bedacht een plan: ik zou de plant bestuderen, en zodra ik thuis was aangekomen zou ik het tekenen.

Als ik het nu niet kan vinden? Dan heb ik helemaal niets.... Een lichte paniek overviel me. Ik kwam in het eerste stukje bos en probeerde het pad te vinden, dat ik als eerste afliep. De zon bescheen een veel groter stuk en ineens zag ik het. Niet één plant, maar wel tientallen, honderden. Ik nam een stuk van een tak en droeg het mee naar huis.



Daar hoorde ik hoe de plant heet: Salomonszegel.
Vanaf dat jaar staat er in mijn tuin een plant, waarvan elke herfst de stengels afsterven en nagenoeg niet meer te vinden is. Ondergronds groeit de wortelstok, die op korte afstand van elkaar knopen vormt, waar het volgende voorjaar de nieuwe stengels uit voortkomen. Aan de stengels vormen zich kleine witte klokjes. En ieder jaar zijn er meer. Binnenkort mijn hele tuin vol?

zaterdag 7 mei 2011

Afscheid #5



Afgelopen nacht overleed schoonbroer Adriaan, na een kort maar hevig ziekbed. 't Wordt zo stil...

dinsdag 3 mei 2011

Koningin in het mooiste land van de wereld #1

In een land, niet zo heel ver hier vandaan, leefde eens een koningin. Iedere ochtend na het opstaan, maar voor het ontbijt, keek zij tevreden over de landerijen, die zich rondom het kasteel bevonden en beschenen werden door de opgaande zon. Zoals vandaag. De zon piepte net over de horizon, langs de wuivende bomen en de koningin voelde zich begroet door de dageraad, de toppen van de bomen en de ontwakende wereld. Lange schaduwen gleden over het pad en het gazon. Vogels streken na een rustige nacht hun veren glad en probeerden hun stemgeluid uit. Het eerste geluid dat de koningin kon horen was het gekoer van een tortelduif die in de zinken dakgoot, net onder het torenkamertje, contact probeerde te maken met een andere tortelduif die op een dakrand lager onder de indruk was van de opkomende zon. De duif hoorde het gekoer van de eersteling en sloot aan met een echolied. Een vroege bij zoemde in sierlijke cirkels langs het venster waarachter de koningin zich langzaam uitrekte en de zonnestralen haar aura inzoog. Daardoor begon de koningin nog meer te stralen dan dat zij al deed en schudde haar lange, reeds op jonge leeftijd verkregen, grijze lokken los, die daardoor over haar schouders uitwaaierden.

‘Wat staat er voor vandaag op het programma?’, vroeg zij zich af, toen de grote koi vissen in de vijver stuk voor stuk met hun zoenende lippen aan de oppervlakte verschenen om maar iets van het licht-schouwspel mee te kunnen krijgen.
‘Eerst een lekkere verfrissende douche...’ en de koningin stapte uit haar nachtjapon, greep de handdoek die daar de vorige avond was neergelegd, liep naar de doucheruimte en draaide de kraan open. Met stevige stralen spoot het water uit de douchekop. ‘Als het aan mij ligt, zou ik hier wel de hele dag kunnen blijven staan, maar dat kan natuurlijk niet. Er wordt op mij gewacht. Ik heb me te houden aan het protocol.’, dacht zij en glimlachte. Zij stapte de douche uit, droogde zich af en stond even later voor haar kledingkast en keek in een vloeide beweging langs de rekken en de planken.
‘Wat ben ik toch bevoorrecht,’ schoot het door haar heen, ‘ik kan zelf mijn kleding uitkiezen. Ik hoef me niet te houden aan hofdames die mij hun wil opleggen onder het mom van ‘Het Protocol eist...’ of ‘Het Protocol verlangt...’..’.
Eén bloes trok haar aandacht. Die had zij nog niet zo lang en bijna niet aangehad. ‘Ja, ik ben vandaag in de stemming voor rood. Een rode bloes op mijn nieuwe zwarte broek. Dat voelt goed voor vandaag.’

Het ontbijt bestond ook deze ochtend uit versgeperst fruit, beschuit met honing, een glas koele melk en hete thee. De koningin zat niet alleen aan de ontbijttafel. Haar gemaal vergezelde haar. De koning las de ochtendkrant en had alleen oog voor het geschrevene. Zonder met aandacht aanwezig te zijn, reikte hij met zijn hand op de tast naar zijn glas melk en bracht het naar zijn mond.
De koningin glimlachte en stelde vast dat het een hele klus is om op deze manier én te ontbijten én de krant te lezen. Zij liet het voor wat het is en haar gedachten gleden over de mogelijk geplande afspraken van die dag.
Na de koffie zou zij een wandeling maken door de tuin om te inspecteren of alles in orde is of dat er enige acties ondernomen zouden moeten worden. Hoewel het vroeg was in de lente en de tuin volledig onderhouden werd, was het noodzaak te controleren of er geen gewassen de overhand namen en andere overwoekerden.

De lege glazen en de gebruikte ontbijtborden werden afgeruimd, naar de keuken gebracht en afgewassen. Ondertussen stond daar de koffie al te pruttelen. De geur verspreidde zich door de ruimte. De koekjes waren al op een schaaltje gelegd en de kopjes stonden klaar.
Het volgende ritueel kon beginnen.