Een lijst van landen, streken, steden en dorpen waar ik naar toe geweest ben, daar zou ik aan kunnen beginnen, maar dan is het einde zoek. Ook niet echt iets waar ik op zit te wachten, want het waren leuke reizen, of bijzondere. Niet belangrijk genoeg om daar een etiket van 'de belangrijkste' aan toe te kennen. Zo kan een reis wel een ommekeer geven. Een kruispunt in mijn leven, al ware het dat ik bewust of onbewust een andere weg insloeg, waar ik na jaren nog aan terug kan denken, met alle gevoelens die daar bij horen. En zo'n 'reis' was een lang Hemelvaartsweekend in 1995 in Havelte, Drenthe. In de bossen, op de rand van de hei.
Een groepsvakantie waarvan ik niet een goed idee had wat ik zou kunnen verwachten. Op zich was dat al een geweldige onderneming. Ikzelf ben niet zo'n groepsdier. Collega M. adviseerde mij me daarvoor in te schrijven - 't is zeker iets voor jou - en ook zij zou daar aanwezig zijn.
Tijdens die 4 dagen waren er verschillende momenten die ik de rest van mijn leven koester. Voor een wandeling door het bos en over de hei was de opdracht iets mee terug te brengen. Een steen, denneappel, een tak. Een voorwerp waarvan je weet, die is er voor mij.
Ik herinner me dat ik de tuin doorliep en het bos inging. Ik keek om mij heen en vroeg me af wat ik mee terug zou kunnen nemen. Ik volgde het pad en zag in een klein zonnig hoekje een plant staan, die ik - als stadse - nog niet eerder gezien had. Er stond er maar één. Als ik die zou meenemen, zou ik eraan meehelpen de plant op deze plek uit te roeien. Dat leek mij niet de bedoeling. Ik liep verder, stak een weg over, stapte over een wildrooster heen en koos het rechterpad richting hei, omdat het bos aan de linkerkant een heel groot en donker bos was. Wie weet welke wilde dieren ik daar tegen zou kunnen komen. Ik keek en keek, zocht en zocht, maar niets kon tippen aan die ene plant. Na verloop van tijd besloot ik terug te gaan naar de plant, mijn plant. Ik liet zowel het grote donkere bos als de hei achter mij, liep over het wildrooster en stak de weg over. In geval van nood zou ik het ook kunnen tekenen. Ik bedacht een plan: ik zou de plant bestuderen, en zodra ik thuis was aangekomen zou ik het tekenen.
Als ik het nu niet kan vinden? Dan heb ik helemaal niets.... Een lichte paniek overviel me. Ik kwam in het eerste stukje bos en probeerde het pad te vinden, dat ik als eerste afliep. De zon bescheen een veel groter stuk en ineens zag ik het. Niet één plant, maar wel tientallen, honderden. Ik nam een stuk van een tak en droeg het mee naar huis.
Daar hoorde ik hoe de plant heet: Salomonszegel.
Vanaf dat jaar staat er in mijn tuin een plant, waarvan elke herfst de stengels afsterven en nagenoeg niet meer te vinden is. Ondergronds groeit de wortelstok, die op korte afstand van elkaar knopen vormt, waar het volgende voorjaar de nieuwe stengels uit voortkomen. Aan de stengels vormen zich kleine witte klokjes. En ieder jaar zijn er meer. Binnenkort mijn hele tuin vol?
Havelte? Ik ben daar verschillende malen geweest. Logeerde in het NIVON huis en herken de omgeving zoals je het beschrijft. Prachtige plant het 'Salomonszegel' en spannend zoals je je zoektocht omschrijft!
BeantwoordenVerwijderenHé wat raar? Ik heb hier een reactie onder geplaatst maar die is kennelijk niet aangekomen! In iedergeval een mooi en herkenbaar stuk!
BeantwoordenVerwijderen