In een land, niet zo heel ver hier vandaan, leefde eens een koningin. Iedere ochtend na het opstaan, maar voor het ontbijt, keek zij tevreden over de landerijen, die zich rondom het kasteel bevonden en beschenen werden door de opgaande zon. Zoals vandaag. De zon piepte net over de horizon, langs de wuivende bomen en de koningin voelde zich begroet door de dageraad, de toppen van de bomen en de ontwakende wereld. Lange schaduwen gleden over het pad en het gazon. Vogels streken na een rustige nacht hun veren glad en probeerden hun stemgeluid uit. Het eerste geluid dat de koningin kon horen was het gekoer van een tortelduif die in de zinken dakgoot, net onder het torenkamertje, contact probeerde te maken met een andere tortelduif die op een dakrand lager onder de indruk was van de opkomende zon. De duif hoorde het gekoer van de eersteling en sloot aan met een echolied. Een vroege bij zoemde in sierlijke cirkels langs het venster waarachter de koningin zich langzaam uitrekte en de zonnestralen haar aura inzoog. Daardoor begon de koningin nog meer te stralen dan dat zij al deed en schudde haar lange, reeds op jonge leeftijd verkregen, grijze lokken los, die daardoor over haar schouders uitwaaierden.
‘Wat staat er voor vandaag op het programma?’, vroeg zij zich af, toen de grote koi vissen in de vijver stuk voor stuk met hun zoenende lippen aan de oppervlakte verschenen om maar iets van het licht-schouwspel mee te kunnen krijgen.
‘Eerst een lekkere verfrissende douche...’ en de koningin stapte uit haar nachtjapon, greep de handdoek die daar de vorige avond was neergelegd, liep naar de doucheruimte en draaide de kraan open. Met stevige stralen spoot het water uit de douchekop. ‘Als het aan mij ligt, zou ik hier wel de hele dag kunnen blijven staan, maar dat kan natuurlijk niet. Er wordt op mij gewacht. Ik heb me te houden aan het protocol.’, dacht zij en glimlachte. Zij stapte de douche uit, droogde zich af en stond even later voor haar kledingkast en keek in een vloeide beweging langs de rekken en de planken.
‘Wat ben ik toch bevoorrecht,’ schoot het door haar heen, ‘ik kan zelf mijn kleding uitkiezen. Ik hoef me niet te houden aan hofdames die mij hun wil opleggen onder het mom van ‘Het Protocol eist...’ of ‘Het Protocol verlangt...’..’.
Eén bloes trok haar aandacht. Die had zij nog niet zo lang en bijna niet aangehad. ‘Ja, ik ben vandaag in de stemming voor rood. Een rode bloes op mijn nieuwe zwarte broek. Dat voelt goed voor vandaag.’
Het ontbijt bestond ook deze ochtend uit versgeperst fruit, beschuit met honing, een glas koele melk en hete thee. De koningin zat niet alleen aan de ontbijttafel. Haar gemaal vergezelde haar. De koning las de ochtendkrant en had alleen oog voor het geschrevene. Zonder met aandacht aanwezig te zijn, reikte hij met zijn hand op de tast naar zijn glas melk en bracht het naar zijn mond.
De koningin glimlachte en stelde vast dat het een hele klus is om op deze manier én te ontbijten én de krant te lezen. Zij liet het voor wat het is en haar gedachten gleden over de mogelijk geplande afspraken van die dag.
Na de koffie zou zij een wandeling maken door de tuin om te inspecteren of alles in orde is of dat er enige acties ondernomen zouden moeten worden. Hoewel het vroeg was in de lente en de tuin volledig onderhouden werd, was het noodzaak te controleren of er geen gewassen de overhand namen en andere overwoekerden.
De lege glazen en de gebruikte ontbijtborden werden afgeruimd, naar de keuken gebracht en afgewassen. Ondertussen stond daar de koffie al te pruttelen. De geur verspreidde zich door de ruimte. De koekjes waren al op een schaaltje gelegd en de kopjes stonden klaar.
Het volgende ritueel kon beginnen.
Ja.... een nachtjapon past een koningin natuurlijk beter dan een pyjama.
BeantwoordenVerwijderen