vrijdag 31 december 2010

Sneeuw

De ‘witte’ sneeuwlaag dooit langzaam weg van ons hof. Waar zijn die spontane sneeuwbalgevechten gebleven? Via de media hoor ik van geweldplegingen na het gooien van een sneeuwbal. Zeker mensen die nog nooit zelf een sneeuwbal hebben gegooid. Twee weken geleden, op zwarte – witte – vrijdag en wij allen overvallen werden door sneeuwval, stond ik in 020-zuid te wachten voor een stoplicht, toen een fietster ontdekte dat fietsen niet meer lukte. Zij parkeerde haar fiets tegen de gevel, dook naar beneden om sneeuw te graaien, vormde met haar handen een sneeuwbal en keek hoopvol in de richting van mijn auto. Zij mime-de: Mag het? Ja? Echt? Mag het echt? Haar sneeuwbal raakte mijn zijraam vol. Ik keek naar haar reactie, maar zij was al weer in oog-contact met een volgende automobilist. Van hem mocht het niet. Stel je voor. De man was het kind-in-hem kennelijk verloren in één van de sneeuwbalgevechten in zijn jeugd. Ik herinner mij een sneeuwbalgevecht in ons straatje begin jaren 60. Hoe ontstaat zoiets? Niets gepland, geen afspraken, wel heeeeel veel sneeuw. Ineens was daar het magische moment en kwamen bijna alle bewoners – jong en oud – naar buiten, dik ingepakt, om sneeuwballen naar elkaar te gooien. Ik nam er geen deel aan, maar genoot met volle teugen vanachter het raam in de woonkamer. Verschillende groepen vormden zich. Ineens was het voorbij: zo snel het begon, zo snel was het weer voorbij. En ik? Ik wachtte op het volgende gevecht. Ik wachtte en wachtte en ik wacht nog steeds.

Sneeuw
1 witvlokkige bevrozen waterdamp
2 zwarte sneeuw; zien armoe lijden
3 cocaïne
4 bevroren water
5 natuurverschijnsel
6 witte vlekjes op het beeldscherm van een tv

Write On Wednesday, wil je ook mee doen? Lees hier de spelregels.

donderdag 30 december 2010

Klik klik


Ergens op het www - hier - las ik de volgende woorden, die geschreven werden op 24 april 2009, 2 dagen na de dood van Martin Bril:

‘De flow hapert nog maar de zin groeit. Vanmiddag, op m’n rug liggend tussen de paardebloemen, keek ik naar de wolken en schoot een gebedje. Lieve meneer Bril, bent u al in de hemel? Vast wel. U heeft me leren kijken. Dankzij u kan ik kleine dingen groot schrijven  en grote dingen klein. Zodat alles lekker in balans is. Geef mijn broertje een kus van me, knuffel hem even en fluister af en toe een mooi zinnetje in mijn oor.

Dank u wel, meneer Bril.’

Het zijn de woorden van C - klik - die ik de laatste weken volg en waarvan ik oude postjes lees. Het zouden zomaar mijn woorden kunnen zijn; ik praat af en toe met hem: ‘Martin, regelmatig lees ik de column over “De poes die alles ziet.” Die tekst – Volkskrant, 24 september 2008 – hangt thuis in mijn lift en vraag me af of je jouw poes nog regelmatig ziet. Of is de poes inmiddels bij jou “thuis” aangeschoven en zijn jullie voor altijd samen?’

Als ik verder kijk - klik -, zijn er meer mensen die hun gedachten hierover hebben achtergelaten. Gedachten van anderen, omgezet in schrijfsels, die ik, zonder veel moeite, op mijn scherm tover en lees en herlees… Ondanks de leegte van het gemis, ervaar ik geluk. Zucht.

Dank u wel, mevrouw C.

PS: laat nu Sylvia Witteman vandaag in haar Volkskrant-column Martin ook nog even citeren. 'Tsja'.

woensdag 29 december 2010

2011

Ondanks dat Veer en Sneeuw geen goede match is, zie ik er wel schoonheid in.



Vera van der Hilst
- Inkt en Veer -
wenst je een creatief 2011 toe
met vele inspiratievolle momenten

vrijdag 24 december 2010

Miracle

Vanaf het eerste moment, de allereerste keer dat ik dit hoorde, greep het mij aan. Dat was in de bioscoop The Movies en tijdens de credits van Bright Flight. Nog niet eerder verdiepte ik mij in de tekst; ik neuriede wat mee als ik het hoorde op de radio. Vanavond was dat anders. Vraag me niet waarom; het is zoals het is: een wonder - a miracle:

Miracle

Someone put a lock on this old door
It's been beaten up and used and more
It's been kicked a hundred thousand times
Keeping all the memories behind

If you read the lines between the paint
Look beyond the cracks that store away
It's hidden in the windows of the walls
Right behind the eyes that saw it all

Given all the facts of circumstance
I did not believe that a romance
Would show itself in all this dark and blue
That's the only place I ever knew

You put me outside my safety-zone
Outside all the lines that made my home
To find out that no one really lives
Without giving what it is you give

A miracle looking in my life
A mirror-ball showing me all these faces
A miracle looking in my life, after all
A miracle looking in my life
A mirror-ball showing me all these faces
A miracle A miracle A miracle

I've been living underneath my skin
Everything I felt I kept it in
It carried all the words without a sound
It got me, it almost got too loud

But now that my arms are holding on
To someone as sacred as a song
To the one who wants to be my own
I have found that blood can come from stone

A miracle looking in my life
A mirror-ball showing me all these faces
A miracle looking in my life, after all
A miracle looking in my life
A mirror-ball showing me all these faces
A miracle A miracle A miracle

A miracle looking in my life
A mirror-ball showing me all these faces
A miracle looking in my life, after all
A miracle looking in my life
A mirror-ball showing me all these faces
A miracle looking in my life, after all
A miracle looking in my life
A mirror-ball showing me all these faces
A miracle A miracle A miracle

Someone put a lock on this old door
It's been beaten up and used and more
It's been kicked a hundred thousand times
Keeping all the memories behind

©opyrights Ilse Delange


Heb het goed deze laatste week van 2010.

woensdag 22 december 2010

Een kleine dom van Keulen

"The act of writing is what moves things forward" - Seth Godin

Een kleine dom van Keulen stond er op de radio in de huiskamer van mijn opa en oma. Geen moment haalde ik het in mijn hoofd om te vragen of ik daar mee mocht spelen. Het was een beeldje dat op de radio hoorde, alsof het ons in de gaten hield. Ik vraag me nu af wie dat beeldje meegenomen heeft, een cadeau voor mijn grootouders. Mijn opa is nooit over de grenzen van ons land geweest; mijn oma is na zijn overlijden met mijn moeder en haar zusters met een boot over de Rijn gevaren. Daar zijn foto's van, dus dan geloof ik dat. Mijn opa heeft vlak voor zijn overlijden van mij een boek geleend, met korte impressies en foto's van Canada, waar ik het jaar daarvoor was geweest. Hij vertelde mij van zijn broer Henk, die in Canada woonde, en dat hij die zo graag nog een keer wilde zien. Opa wist dat dat er niet meer van zou komen, zijn tijd zat er bijna op. Ik genoot van het kijken naar opa, terwijl hij met zijn oude dikke knuisten het boek liefdevol doorbladerde in de hoop op één van de vele foto's ineens zijn broer tegen te komen. Niagarawatervallen, Toronto, Québec, Montreal, Edmonton, Winnipeg ... "Ben jij hier geweest? Heb jij dit ook gezien?", vroeg hij meerdere malen als een foto zijn aandacht wat langer trok. "Nee opa, ik was daar maar 3 weken en dat land is zooo groot!", antwoordde ik dan.
Bijzonder dat in het leven van mijn opa nooit een kans is geweest om de grens over te reizen. Er was nauwelijks gelegenheid om op vakantie te gaan. Mijn grootouders gingen later - in de jaren 60 - met ons gezin mee naar Ommen, waar we een paar jaar lang in de zomervakantie naar toe gingen om daar te logeren op een boerderij. Daar haalde hij zijn hart op. Vissen, wandelen met mijn broertje, met z'n allen naar de markt, 's nachts kijken bij het geboren worden van zoveel biggetjes, de watergevechten. De dagen waren niet lang genoeg om alles wat wij wilden te laten gebeuren. En dan toch nog nooit de grens over geweest. Zelfs niet naar Keulen om daar de Dom te bekijken en er een miniatuurbeeldje van mee te nemen.

dinsdag 21 december 2010

Je eigen plaats vinden en bewaken

Is het lastig een eigen plaats te vinden? Het vinden hoeft niet zo'n klus te zijn. Het komt op je pad: een nieuwe baan, een vriendengroepje, of sportvereniging. Er is altijd wel een kiertje waar je doorheen kunt en dan is een aansluiting vinden niet moeilijk. Jezelf zijn in een nieuwe groep is het enige wat je kunt doen. Een plaats behouden is een moeilijke kwestie. Dat heeft allles te maken met verwachtingen. De eerste indruk geeft vaak iets te verwachten. Van beide kanten. Die verwachting waarmaken kan alleen als van beide kanten bekend is, wat men van elkaar verwacht. En daar zit hem de crux. De nieuwkomer moet direct de grenzen aangeven en die bewaken. Geen water in de wijn doen, geen concessies; dat is een veel gemaakte fout, die binnen no-time problemen kan geven. Als je ervoor gekozen hebt - bewust of onbewust - niet jezelf te zijn, maar jezelf een houding of een gedrag aanmeet, dan is het een toneelspel, tot jouw masker afvalt. En dan heb je de poppen aan het dansen.

zondag 19 december 2010

Schrijfveer

Vanmorgen las ik de Schrijfveer 'Een klein schaartje' en direct plokte er bij mij een herinneringsluikje open:
In onze familie waren er ook gebeurtenissen als deze. Zo herinner ik me nog 'als de dag van gisteren' de Sinterklaasavonden bij mijn opa en oma. Vooral mijn opa (hij is dit jaar 35 jaar geleden overleden) speelde ieder jaar een hoofdrol. Zijn cadeautjes en surprises werden niet uitgepakt, nee, dat was een heel ritueel: er kwam een klein zakmes (niet inklapbaar) tevoorschijn en elk touwtje werd losgeknoopt, ieder plakbandje vakkundig losgesneden en elastiekjes moesten eerst om zijn pols. Het cadeaupapier werd keurig gladgestreken en netje opgevouwen of om een stok gewikkeld, 'voor later' of 'altijd handig'. Een uur lang uitpakken was hem niet vreemd. Een tante van mij maakte eens een schortje voor hem, als surprise, met een speciaal vakje op de buik voor het zakmes en meerdere zakjes voor de touwtjes, elastiekjes e.d. Vanaf dat jaar droeg hij dat schortje tijdens de pakjesavonden. 'n Dierbare herinnering, dankzij de schrijfveer 'Een klein schaartje'.

Auto


In mijn omgeving is het ‘hot’ geen auto te gebruiken. Alles op de fiets en als het niet anders kan: dan is er het openbaar vervoer. Kinderen worden op de fiets naar school gebracht – een enkel kind fietst zelf op een onwaarschijnlijk klein fietsje met vlaggetje - en daarna worden de boodschappen gedaan. Met overvolle tassen, het liefst aan het stuur, banen hun berijders zich een weg dwars door de drukke stad, verkeerslichten worden genegeerd, bij voorkeur over de stoep en tegen het verkeer in rijdend. Het lijkt wel een parallel universum dat bij tijd en wijle het mijne kruist. Autorijden levert in sommige gezelschappen direct heftige discussies op. Automobilisten begrijpen fietsers niet en omgekeerd. Af en toe lijkt het wel, alsof ik mij moet verdedigen. Als ik een fietser in de stromende regen tegenkom, of zoals gisteren tijdens een sneeuwbui, capuchon op en midden op de weg, dan lijkt het wel alsof de fietser denkt: ‘Weer zo’n automobilist die lekker droog zit en mij wel ziet.’ Dat zou best wel kunnen, maar helaas ziet een automobilist een fietser vaak over het hoofd. Helemaal als er geen verlichting wordt gebruikt.

Ik kan niet fietsen en ben ik geheel op de auto aangewezen. Heerlijk, ik houd van het autorijden. Bij voorkeur rijd ik door de polders en mijd ik snelwegen. Mijn auto brengt mij overal naar toe. Ik geniet van alles wat ik om mij heen zie. Op die enkele fietser na, die mijn pad gevaarlijk kruist.



Write On Wednesday, ook mee doen? Lees hier de spelregels.

donderdag 16 december 2010

Kerst

Morgen wordt het kerstbomendag. Na rijp beraad hebben we besloten toch maar een kerstboom aan te schaffen. Dan kunnen we er bijna 3 weken plezier van hebben. Een kerstboom kopen is één; de boom optuigen is een ander verhaal. Vandaag las ik een krantenartikel dat er onderzocht is wie er in huis de kerstboom optuigt en versiert met plezier: de vrouw des huizes. Nu ben ik dat en ik herken mijzelf totaal niet in de slotconconclusie van dat onderzoek. Sterker nog, als het aan mij ligt komt er geen kerstboom, juist vanwege dat optuigen en versieren. Of het zou moeten zijn dat je de boom kant-en-klaar kunt laten bezorgen. Daarover hoor ik alleen maar treurige verhalen: de boom is veel kleiner dan besteld; de boom wordt te laat bezorgd, of zelfs helemaal niet.

Ik wens het volgende: ik zorg voor alle ingrediënten, zoals een kerstboom, boomstandaard of een mand die de kluit verstopt, lichtjes, ballen, slierten, piek, en nog veel meer prulletjes die in de loop der jaren, decennia, verzameld zijn. Elk met een unieke herinnering. Ik leg alles klaar in de buurt van de plek waar de boom zou moeten komen te staan. Dan ga ik naar bed en de volgende ochtend kom ik verwonderd (gespeeld) de kamer binnen en de boom is mooier opgetuigd en versierd dan ik mij ooit heb kunnen wensen. Dat zou nog eens iets mooi kunnen opleveren. Als tegenprestatie ruim ik de dag na 3koningen alles op en zal niet mopperen over de dennenaalden die ik als een spoor door het huis trek als ik de boom blij en opgetogen de deur uitwerk. Afgesproken?

zondag 12 december 2010

Pak(ken)

Sinds een paar weken zit hij in mijn hoofd. Ik sta ermee op en ik ga ermee naar bed. De hele dag hobbelt hij met mij mee. Onder de douche, tijdens het tandpoetsen, het aankleden, terwijl ik mijn ontbijt klaarmaak en eet. In de file op weg naar het werk, zit hij naast mij in de auto. Op het werk zijn er momenten dat ik even los van hem ben, maar 's avonds op weg naar huis, in de file de andere kant op, zit hij weer naast me. We staan samen in de rij bij de kassa. Gelukkig bemoeit hij zich nog net niet met mijn aankopen en beslist hij niet, wat ik straks op tafel zet. Als ik geniet van mijn avondeten, zit hij stilzwijgend tegenover mij aan tafel. Hij zwijgt in alle talen. Hij zegt namelijk helemaal niets. Eigenlijk heb ik hem al die weken dat hij er is, nog helemaal niets horen zeggen. Ik zie hem ook niet; hij is er alleen. 'Wat doe je in mijn hoofd?' vraag ik hem. Hij antwoordt niet.
Hoe lang is het geleden dat wij echt samen waren? Ik begin te rekenen. 't Is zeker 40 jaar geleden, weet ik me nog te herinneren. Op de middelbareschool. In klas 3. Dat moet het laatste jaar geweest zijn, daarna ben ik van stad en school veranderd. En nu? Hoe kom ik met hem in contact? Ik open mijn Facebook-pagina en tik in het vakje onder de knop 'Vrienden zoeken' zijn naam. Er zijn linken naar meerdere pagina's. Het zal nog een hele klus worden al die pagina's te bezoeken, te lezen en er dan met een zucht erachter komen dat het de verkeerde is. Totdat... ik ineens zie dat ik op een pagina beland ben met een gemeenschappelijke vriendin heb: ?
Ik lees de berichtjes die hij op zijn Facebookpagina plaatste. De laatste is van ... een paar weken geleden. Ik ben helemaal van slag. Wat nu, contact zoeken met de gemeenschappelijke vriendin? En dan? Ik besluit niet bij de pakken te gaan neerzitten, maar er een nachtje over te slapen. Morgen ... Die avond houd ik een gesprek met hem. Ik vraag hem hoe het met hem is gegaan de ... eh ... afgelopen 40 jaren - alsof we elkaar vorige maand nog spraken. Ik vertel hem van mijn werk, mijn vrienden, mijn leven en ik merk dat ik rustig word van het gesprek, dat een éénrichtingsgesprek is. Ik vertel; hij vraagt niets en geeft geen antwoord op mijn vragen. Toch voelt het goed. Ik schenk een glas wijn in voor mezelf, wetend dat hij niets van mij aanneemt. En dan sta ik op en pak mijn gsm uit mijn tas. Ik kies onder contacten het nummer van onze gemeenschappelijke vriendin. Ik ben blij haar stem te horen. Ik vraag: 'Heb jij nog contact met ...' Voor ik uitgesproken ben, vertelt zij mij dat hij in het ziekenhuis ligt. 'Hij ligt in coma, al weken, sinds hij dat ongeluk heeft gehad.' Ik hoor mijzelf zeggen: 'Waar ligt hij, ik wil er morgen heen.' We besluiten samen te gaan. Ik verbreek de verbinding, drink mijn glas leeg en ga naar bed. Alleen. Hij weet nu dat ik morgen bij hem op bezoek zal komen.

Pak(ken)
vracht
2 baal, bos, bundel
3 iets vast houden, grijpen, beetpakken

4 cadeau
5 een stel bovenkleren (jasje,vest,broek)
6 verpakking, al dan niet met inhoud
7 iemand te pakken hebben; 
beethebben en niet loslaten
bij de pakken neerzittenmoedeloos zijn
dat is een pak van mijn hart; een hele zorg minder
10 vangen, gevangennemen; betrappen 
11 een aantal voorwerpen die bij elkaar gebonden, opgerold, of met iets omwikkeld zijn, zodat zij één geheel vormen
12 hij heeft het erg te pakken;
is erg verkouden, ziek, verliefd enz. 


Write On Wednesday, ook mee doen lees de spelregels

zaterdag 11 december 2010

Gandhi quote

"First they ignore you, then they laugh at you, then they fight you, then you win."

Gisteren stuurde ik een paar dierbare mensen een mail met een gelukswens, met het verzoek dit bericht naast het aan mij te retourneren, ook door te sturen. Een gelukwens als een olievlek over de wereld uitspreiden met als doel, de ontvanger even bewust te maken dat geluk zaaien, geluk oogsten is. Ik kreeg een paar vervelende reacties: "Ik wens geen kettingbrieven". "Doe mij een lol." "Ik stuur je de mail terug, uit ervaring weet ik dat dit niet werkt. Ik stuur hem niet door."

"First they ignore you, then they laugh at you, then they fight you, then you win."

Ik ben blij dat men de moeite nam om een reactie te geven, hoewel het pijn deed de door mij uitgestoken hand niet te grijpen.
Eerst negeren ze je, dan lachen ze je uit, vervolgens vechten ze met je, maar uiteindelijk win je. Hoelang duurt dat nog?

vrijdag 10 december 2010

Inspiratie

Het laatste schrijfcafé van dit jaar, vond vanmorgen plaats in Café-Restaurant 1900 aan de Hogeweg 48 in Amsterdam-Watergraafsmeer.


Het groepje begint een stevig clubje te worden. Zo langzamerhand kan ik zelfs spreken van stamgasten. En 1900 is daarbij 'ons' clubhuis. En vanmorgen heeft één van de stamgasten de wens uitgesproken meer de diepte in te willen gaan. Meer te willen ontwikkelen. Daar ga ik een ander podium voor zoeken. Want het concept van een schrijfcafé is dat het in ieder geval vrijblijvend moet zijn en laagdrempelig. De komende maand gaan wij ontdekken of we naast het schrijfcafé ook een schrijfgroep kunnen vormen. Er gaat onderzocht worden of deze schrijfgroep 'The Artist's Way' - Julia Cameron - zou kunnen doorwerken. Ik ben benieuwd hoe dit zich gaat ontwikkelen.

woensdag 8 december 2010

Napels Proeven

Afgelopen zondag stuitte ik - bij toeval - op de twitterpagina van @blogciaotutti op het berichtje:

Ciao Tutti  blogciaotutti "Ciao tutti speelt voor Sinterklaas: Hoewel ze in Italië geen Sinterklaas kennen, wilde ik deze traditie toch nie... http://bit.ly/esrTPO ".

Nieuwsgierig als ik ben, klikte ik de link aan en zag de blog 'Ciao Tutti', waarop een hele lijst met Italiaanse kookboeken stond vermeld. Wilde je één van die boeken in bezit krijgen, dan werd je opgeroepen een motivatie te mailen. Een dag later, ontving ik de mail dat ik in aanmerking kwam en of ik maar even mijn adresgegevens wilde sturen. Vanmorgen bezorgde de post het boek 'Napels Proeven'. GEWELDIG!
Ik twitterde aan @blogciaotutti:

Vera van der Hilst InktenVeer is blij aan @blogciaotutti te melden dat, ondanks er geen post wordt bezorgd, het boek 'Napels Proeven' door de brievenbus gleed. xxxGrazie!

waarop ik het antwoord ontving:

Ciao Tutti blogciaotutti @InktenVeer che bella notizia! Geen Italiaanse taferelen bij postbezorging! Alvast buon appetito!

Wat een geweldig medium is dat Twitter toch! Niemand kan mij nog van het twitteren afhouden.

dinsdag 7 december 2010

Huisarrest #2

Vandaag een heerlijk dagje huisarrest gehad. De dag is omgevlogen. Eindelijk weer even tijd om flink op te ruimen en de stortbak te vullen. Heerlijk. Een opruimwoede hoeft niet veel langer te duren dan 1 uur. Dat is net te doen en houdt het overzichtelijk. Ik opteer: Morgen weer zo'n dagje!

maandag 6 december 2010

Domino-effect

Vanmorgen vroeg, het was nog donker, op weg naar mijn werk reden er nogal wat fietsers op de rijweg in plaats van op het fietspad. Door de mist was het erg onoverzichtelijk. Een buschauffeur toeterde om 2 fietsers aan te geven dat ze 'verkeerd' zaten. Even verderop lag een fietser op de grond. De rijweg was wel ijsvrij, maar het fietspad schitterde enorm. Voor ik het parkeerterrein op reed, zag ik verschillende fietsers op het fietspad schuiven. Een heus domino-effect. Was het de gladheid of de angst die hen liet vallen? Ik zelf durfde het niet aan om naar de achterzijde van het gebouw te rijden; daar was zeker niet gepekeld. Op het terrein voor de hoofdingang was nog een plekje vrij, voor mij.
De transporteur zag mij uitstappen en riep: 'Goed zo meissie, achter is het veel te glad voor jou!'
Waarom blijven fietsers hardnekkig proberen om op hun fiets te zitten?

zaterdag 4 december 2010

Huisarrest

Het uitzicht vanuit het keukenraam is geweldig: grote sneeuwvlokken jagen achter elkaar aan. "Wie het eerst thuis is..." lijken ze te roepen. Wat ze niet weten: ze zijn al thuis en van mij zullen ze het niet horen. Ik houd wijs mijn mond. Ik weet het, ze luisteren toch niet. Zou ik ook niet doen. Waarom luisteren als je helemaal los kan? Als je nergens rekening mee hoeft te houden. Ik kijk naar buiten en mijn gevoel is dubbel. Ook ik wil naar buiten, helemaal los gaan en naar niemand luisteren. Helaas, ik ben aan huis gekluisterd. Behalve de kou is het ook de mogelijkheid tot gladheid en het vastraken in de sneeuw een belangrijke rolspeler. Misschien wel de meest belangrijke speler. Vorig jaar viel ik hier in huis en het gevolg was dat ik 7 weken aan huis gekluisterd was. Buiten was ik die dag zo voorzichtig geweest, alsof ik een val voelde aankomen. En eenmaal thuis gekomen, liet ik voorzichtigheid vieren met als gevolg dat ik 'nergens' over uitgleed en wel met een klap tegen het muurtje naast de openhaard terecht kwam. Gelukkig toen niets gebroken, maar wel een zwaar gekeusde voet. De schrik zit er 50 weken later nog stevig in. Ik blijf thuis en neem geen risico. En ik word niet geholpen door goedbedoelde adviezen. Ik weet het: ik kan autorijden, maar ik moet er wel eerst naar toe, de auto sneeuwvrij maken en als ik mijn bestemming heb bereikt, dan is het ook daar het overbruggen van de afstand. En het rijden met de rolstoel door de sneeuw of over een ijsplaat: ik geef het je te doen. De match Veer-en-sneeuw is geen goede match. Jammer, want ik zie wel wat ik mis. De ijspret, de sneeuwballen, de schaatstochten over meren, sloten en vaarten, het op plekken kunnen komen waar je met geen mogelijkheid op een andere manier niet kunt komen, de verhalen, de afstanden die wel of net niet gehaald zijn.
Maar... er gloort geluk aan de horizon. Mijn Lumix TZ10 is binnen! Ik heb de knoop doorgehakt en er één aangeschaft. De Canon Powershot A80 heeft een kapotte chip en kan niet meer gerepareerd worden. En de TZ10 stond al langer op mijn lijstje. Ooit was ik blij met de A80, maar ik ben groter gegroeid en wil verder ontwikkelen. Vorige week maakte ik nog een paar mooie opnames in de Beemster, maar ineens kan de camera ermee stoppen en duurt het lang voor ik verder kan gaan met fotograferen.
schapen in de mist
Zo heb ik een paar foto's gemaakt en een klein filmpje, al rijdend door de Beemster. Er was op dat moment gelukkig geen ander verkeer. De camera hield er midden in een opname weer 'even' mee op. Nu ik de foto hier zie, ben ik best tevreden met het resultaat. Als ik de foto opblaas, wordt het al heel snel korrelig. Nu met de TZ10 is dat probleem vast opgelost. De komende dagen, tijdens mijn huisarrest, zal ik het toestel testen en wat proefopnames maken. Wordt vervolgd... leuk!