Een therapeutische doorbraak

Wanneer spreek je van een therapeutische doorbraak? Is dat het a-ha-moment dat zich aandient, terwijl je bij een therapeut op de bank ligt? Nadat je eerst maandenlang bij hem of haar over koetjes en kalfjes hebt gesproken en juist op het moment dat je denkt 'dit moet maar stoppen', ineens een heldere ingeving krijgt, en druk bezig bent te bedenken dat je dit ook zelf - in je eentje - wel had kunnen bereiken? Of kan dat ook als je op een druilerige zondagochtend op de bank hangt en wat heen-en-weer surft over het net en op een blog terecht komt, waar je ineens een lichtpuntje aan het eind van de tunnel ontdekt? Een puntje dat eerst nog heel zwak is, maar het is er. Er is moed voor nodig om het lichtpuntje te benaderen, te onderzoeken en je eigen te maken. Want het is jouw lichtpuntje.
Maar hoe weet je dat jouw lichtpuntje JOUW lichtpuntje is? Er schittert zoveel rond. Hoe komt je daar nou achter?

Als het lichtpuntje jou kippenvel bezorgt, het jou niet loslaat. Je eigenlijk voelt dat het het inzicht kan zijn, waar je lang op zit te wachten. Bewust er op wachten én onbewust - niet eens beseffen dat je er op wacht.
Dat laatste heeft in enkele gevallen wel een crisis nodig. Juist op het 'hoe-moet-het-nou-verder'-moment of als je denkt 'dat-komt-nooit-meer-goed', dan kan er een lichtpuntje opdoemen.
Zomaar, hangend op de bank, op een druilerige zondag-inmiddels-middag.

Een ziel ontwikkelt zich het hardst ten tijde van crisis.

en/of

Wijsheid komt met de kerven in je ziel.

Kijk, dat noem ik nou een doorbraak. Geen echte therapeutische doorbraak, maar een zonnige doorbraak.

Moge nog vele lichtpuntjes op mijn pad verschijnen.

Ook een schrijfveer schrijven? Zie de Schrijfveren van Hella Kuipers.