Script #2

Langzamerhand groeide Actrice in haar nieuwe rol. Ze genoot met volle teugen. Alsof ze nooit iets anders heeft gedaan. Het was zo'n andere wereld als waar ze vandaan kwam. En toch voelde het allemaal goed. Nauwelijks dacht ze nog aan haar vorige leven. Dit was het. Dit is waar ze - onbewust - naar verlangd had. Schijnwerpers, een script als leidraad. Ze hoefde alleen maar de lijntjes te volgen met haar ogen en met haar woorden en daden maakte ze het compleet. Scenarioschrijver was in zijn nopjes. Dit zou een kaskraker gaan worden. Oscar-nominaties. Oscars. De beste vrouwelijke hoofdrol, ze zou zelfs op kunnen gaan voor de beste bijrol - alle rollen. Hij zou een Oscar krijgen voor het scenario. Niet alleen zij stond in de schijnwerpers, ook hij kreeg de aandacht die hij zo nodig had, nodig heeft. Ook hij groeide. Het kon niet meer stuk gaan. Actrice zou helemaal zijn script volgen. Ze zouden onlosmakelijk met elkaar verbonden worden, zijn en blijven tot in de eeuwigheid. Het ideale duo, voor en achter de camera. Ook Regisseur liep op wolken. Hij was dolblij dat het allemaal zo voorspoedig ging.

Het filmmateriaal groeide en bloeide. Er werd direct gemonteerd; er werden her en der al kleine viewings gehouden, voor mensen die er ook in geloofden en die klaar stonden om te mogen investeren in de rest van de productie. Wiens naam ook verbonden zou worden aan deze bijzondere productie. Hun namen zouden verschijnen in de lange lijst van medewerkenden en aandeelhouders op de eindtitelrol.
Scenarioschrijver was dolgelukkig toen 65% van de film geschoten was en veilig overgebracht naar de eindmontagestudio, waar de begeleidende muziek op de afronding lag te wachten. In de rij hadden ze gestaan om hun muzikaliteit aan te bieden. Uiteindelijk werd er iemand gekozen, die het beste bij de sfeer van het verhaal paste. Zangeres had een schitterende titelsong gecomponeerd én uitgevoerd. Aan het begin van de film zong zij alleen met gitaar. Mooie harmonieën, fragiel en toch sterk. Tijdens de aftiteling stond er ineens een heel orkest om haar heen. Dezelfde harmonieën, uitgebreid met slagwerk, blazers, violen, achtergrondkoortje.

Het decor werd een thuis. Werken en leven liepen door elkaar heen, raakten verweven met elkaar, zodat het niet meer duidelijk was, wanneer er gewerkt werd of niet. Het paste allemaal prachtig in elkaar.
Het kon nu niet meer mis gaan....

Nee?

Actrice genoot van haar medespelers, die met zorg waren uitgekozen. Met elkaar werd het een mooi palet en mensen, woorden en gebeurtenissen. Het verliep allemaal heel soepel, Regisseur, Scenarioschrijver, de cast en de mensen van de techniek werden een hechte groep. Na het 'werk' werd er geborreld en gegeten. Het leek wel alsof dit de wereld was; daarbuiten deed niet meer mee. Deed er niet meer toe.

Ineens was het moment daar dat er gaten vielen in het script. Zomaar, ineens.

Actrice had daar niets van gemerkt, toen zij het script doornam tijdens de voorbereiding van de eerstvolgende scene. Tijdens de opname sprak een medespeler andere woorden uit, dan Actrice had verwacht. Ze vroeg om een korte pauze, pakte haar script op en zag lege vlakken in het tekst. Alsof iemand met een vlakgom langs was geweest en passages had uitgegomd. Door de lege regels raakte Actrice van haar stuk. Ze merkte dat haar medespeler geïrriteerd raakte. Ook Regisseur zat even met zijn handen in zijn haar. "Wat doe je, of liever gezegd: wat doe je niet?" riep hij.

Actrice stamelde en keek om zich heen om te zien waar Scenarioschrijver was. Die stond ver weg naar haar te kijken en toen zij hem wenkte, riep hij: "Improviseer maar! Dat kan jij wel." Dat was het moment dat er een omslag kwam. Niet eerder kwam de gedachte bij Actrice op, om te stoppen, om haar rol terug te geven. Uit loyaliteit naar Scenarioschrijver toe. Dat zij nu niet goed uit de verf kwam, had te maken met het incomplete script. Maar zij stond in de schijnwerpers, zij had te maken met medespelers, die kennelijk genoeg ervaring hadden, of zich er doorheen bluften, zodat het net leek dat het allemaal aan haar lag. 'Het ligt niet aan mij', sprak ze zichzelf moed in. Toch begon ze te twijfelen. Behoorlijk te twijfelen. Als ze haar rol nu terug zou geven, heeft de productie een grote strop. Dan ligt er een halve film op de plank, waarin al behoorlijk in geïnvesteerd is geweest. Dat is onoverkomelijk. Niet alleen voor iedereen die met de productie te maken heeft, maar zeer zeker voor haar. 'n Faillissement leek te verschijnen aan de horizon. Ook zijzelf zou financieel niet ongeschonden uit de strijd komen.

Alles bij elkaar genomen, wikte en woog ze... Met als resultaat, dat ze wilde doorgaan. Voor de lieve vrede. Voor het grote geheel. Maar vooral ook voor Scenarioschrijver, omdat zijn werk niet als mislukt betiteld mocht worden. In de vergetelheid mocht raken.

En zo stapte ze toch weer de schijnwerpers in. Aan haar medespeler vroeg ze of hij haar wilde helpen. Hoe deze scene een mooie invulling met afronding te geven. "Je doet je best maar," werd haar toegesist. "mij trek je niet mee jouw sores in."
De afstand tussen Actrice en Scenarioschrijver werd groter en groter, tot ze niet meer bij machte was hem waar te nemen. Vertrouwend op haar medespelers ging ze het spel weer in. Vulde haar rol in zo goed en zo slecht als zij kon. Wetend, hopend dat het niet erger kon worden dan het nu al was. Met al haar creativiteit gaf ze alle energie aan haar rol om deze glansrijk te maken.

áls ze al wisten wie ze ook alweer was ... geweest.


Een goede lezer heeft maar een half woord nodig....