Er is een brief voor mij

Er is een brief voor mij onderweg. Ik wéét dat hij onderweg is, alleen weet ik niet van wie hij komt en wanneer. Maar ik voel het, ik wéét het. Elke dag, voordat de postbode ons hof oploopt, sta ik al wat te dralen voor het raam, alsof daarmee de postbode sneller loopt. Sneller loopt ... mijn huis voorbij.
De Brief. Ik fantaseer van wie hij komt. Ik ga een heel lijstje met namen af in mijn hoofd en bij sommige namen denk ik: 'Ja, die zal mij schrijven. En wat zal de boodschap zijn?'
Wat is er toch met handgeschreven brieven? Juist in de tijd van Twitter, Hyves en Facebook. Elke dag ontvang ik wel mail van jan-en-alleman, maar een heuse brief, die komt niet dagelijks. Ik voel teleurstelling als de postbode mijn huis voorbij loopt. En ik voel een lichte vreugde als hij het tuinpad oploopt. Vanachter mijn raam volg ik zijn handelingen, maar die brief, De Brief, zie ik nog even niet. Ik loop naar de brievenbus en zie gewone post, rekeningen, een uitnodiging, maar niet De Brief.
Hoopvol denk ik: 'Morgen, morgen komt De Brief.' Zaterdags ben ik het meest teleurgesteld: dan moet ik twee dagen wachten. Op zondag wordt geen post besteld, dan viert de postbode zijn zondag. Op maandag is er nauwelijks post, dus pas op dinsdag begint het ritueel rondom de brief opnieuw.
M'n keukentafel is al netjes geordend: een doosje met koekjes en chocolaatjes staat al te wachten naast een leeg kopje. Ook zij wachten op De Brief.
Ik stel me het tafreel al voor: De Brief is gekomen, ik leg hem op tafel. Schenk een kop thee in, open hem en ...

Maar dat is nog niet aan de orde. Ik zoek een briefopener en leg hem naast de koekjes. Want er is een brief voor mij onderweg.

 

Brug bij 't Gulden Vlies, in de Koorstraat, Alkmaar, waar gisteren het maandelijkse Shodo Schrijfcafé plaatsvond. Daar heb ik de bovenstaande tekst als een 10-minutensprintje geschreven.