Herinneringsluikjes

Vanmorgen las ik in de Volkskrant een overlijdensbericht van R. die ik heel goed heb gekend. Dat is schrikken.
Vooral omdat ik daar helemaal niet op voorbereid was.

Ik leerde R. kennen toen ik nog geen 3 was. Hij moet toen 5 geweest zijn, want hij is, was 2 jaar ouder. Wij lagen langdurig in het ziekenhuis en hadden alletwee dezelfde ziekte. Na ontslag uit het ziekenhuis, raakten wij elkaar uit het oog.

Onze moeders hielden contact en zo af en toe gingen wij bij hen of kwamen zij bij ons op bezoek.

Rond 1980 bestond het kinderziekenhuis een aantal jaren en wilde mijn moeder daar heel graag heen. Ik 'moest' mee. Nieuwsgierig naar mijn eerste 'op kamers'-adres, ook wel liefdevol 'het gesticht' genoemd, ging ik mee. Daar her-ontmoette ik R.
En dat was het begin van een stevig contact, dat jaren duurde.

Later woonden wij in dezelfde buurt en hadden dezelfde interesses. We woonden alleen, dus samen uit eten, naar de film etc. was een wekelijkse bezigheid.

De laatste keer dat ik bij hem op bezoek was is een aantal jaren geleden. Hij was net verhuisd en dat werd gelijk de enige keer dat ik hem in zijn nieuwe, volledig gerenoveerde huis bezocht. Ons contact verwaterde, zoals dat soms gaat. Ik betreur dat.
Af en toe reed ik door zijn straat en zag soms zijn auto voor de deur staan. Tot een paar weken (maanden?) geleden. Ineens ontbrak zijn auto voor zijn deur en zag ik ook het invaliden-parkeer-bord niet. Keek ik wel naar het juiste huis?

Ik nam mij voor weer een bezoek af te leggen. Dat hoeft nu niet meer...

Bijzonder dat er de vandaag herinneringen naar boven schieten. De trips die we maakten op zondag, de etentjes, de terrasbezoeken op het Leidseplein, samen luisteren naar muziek, waarbij we lp's om ons heen uit waaierden en steeds net dat ene nummer aan de ander wilden laten horen.

In december 2011 schreef ik dit: deze blog en dit sprong eruit: Hoe zou het met R. zijn? Zo lang niets van hem gehoord....