In onze huiskamer stonden twee rookstoelen. Ieder met van die heerlijke dikke kussens om op te zitten en tegen aan te leunen. Eén stel was groen en de andere okergeel. Wanneer deze stoelen binnen gekomen zijn, weet ik niet; ik herinner mij geen tijd zonder. Zij waren getuige van alle huiselijke taferelen. Zij hebben de tv binnen zien komen, ergens in de jaren 60 en keken met ons mee op de woensdagmiddag naar De Verrekijker, Rikkie en Slingertje, Pipo de Clown.
Onze schoolverhalen zogen zij op. Net als alle kinderpartijtjes met de buurtkinderen. Verjaardagen, jubilea, recepties, begrafenissen, Sinterklaasvieringen, Kerst, Oud-en-Nieuw, Pasen, Pinksteren, examenfeestjes.
Zij waren er toen Tante Mini lange tijd elke donderdagmiddag op de thee kwam om de familienieuwtjes uit te wisselen. Oma die soms op woensdagmiddag met haar half-natte haren, in de keuken voor de open oven zat om haar pasgewassen lange haren te drogen. Ik keek jaloers naar haar handige vingers die een dikke vlecht knoopten, om dan later in een stevige knot opgeborgen te worden.
Als onze rookstoelen vertellen konden, hadden ze meer dan een mensen leven nodig om alles door te vertellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten