Regelmatig begin ik aan een schrijfveer, waarvan ik niet zeker weet, wat er bedoeld wordt. Een leven van geluk: Tsja...
Een leven vol geluk, of een gelukkig leven. Als dat de opdracht zou zijn, dan wist ik het wel. Dan dwarrelen de woorden als vanzelf mijn beeldscherm op. Maar een leven van geluk. Alsof geluk een personage is en een leven leeft. Dan weet ik nog niet wat de bedoeling is. Vertrouwen op het feit dat 'goed' of 'fout' niet bestaat, begin ik dapper aan de eerste regels. Om na die eerste regels al meteen op het randje van de valkuil ik-weet-het-niet of ik-kan-het-niet te wiebelen. Want wat zou ik nou hierover kunnen schrijven? Welke woorden zoeken een weg via mijn vingertoppen, toetsenbord het wereld wijde web op? Waar kom ik vandaag of waar moet dat heen? Gewoon doorschrijven Veer, hoor ik een iel stemmetje spreken. Gewoon doorschrijven; het moet wel een beetje ergens over gaan. Vind ik. Vertwijfeling slaat toe.
Twijfel heeft een belangrijke functie. Alle voors en tegens tegen elkaar afzetten. Bekijken tot ik een ons weeg. Wikken en wegen tot ik het zeker weet. En dan DE beslissing nemen. Met als resultaat, dat ik over het algemeen wel weet waar het over gaat.
Zeg me: waar gaat het over?
Inmiddels heb ik toch maar eventjes 10 minuten geschreven. Zo. Klaar!
Voor de Schrijfveren maandtabel klik hier
Mijn ervaring is, dat als ik begin te theoretiseren over wat de schrijfveer zou kunnen betekenen, er iets is wat ik vermijd wegens te pijnlijk. Dan proberen terug te gaan naar de allereerste reactie is de kunst.
BeantwoordenVerwijderenIk lees jouw reactie op deze post nu 13-14 jaar later opnieuw. Ik begrijp heel goed wat je zegt. Inmiddels, na 2 jaar zeer intensieve psychotherapie, kan ik er vooruitkomen dat ik nauwelijks schrijf over te pijnlijke dingen. Ik zie het aan het aantal dagboeken dat ik de kast staat. Sommige jaren schrijf ik 4-5 dagboeken vol. Andere jaren met moeite 1. Dat zijn de pijnlijkste jaren vol gebeurtenissen die wel volledig in mijn hoofd zitten, maar nog niet de weg naar het papier hebben gevonden. De intentie was er, dorstig papier in overvloed, een goed gevulde vulpen, letters, woorden en voorzichtig beginnende zinnen die rond mijn pen dwarrelen, maar mijn hand is niet in beweging te krijgen. Alsof de punt van mijn pen de afstand naar het papier niet kan overbruggen. De tussenruimte is nog te stroperig. Ik wil nu toch langzamerhand proberen de woordenstroom vloeiend op gang te brengen. Het wordt tijd. Hoog tijd.
VerwijderenNiet anoniem. Ik ben Veertje Vederlicht
Verwijderen