Het afscheid

Afscheidnemen is iets wat ik maar moeilijk kan. Ik sluit iedereen graag in mijn hart. Het liefst met iedereen op deze aarde. Vooral hen die mij - een tijdje - vergezeld hebben op mijn pad. Ik heb het niet over een afscheid door overlijden. Ik bedoel hier het elkaar uit het oog verliezen. Het gaat om de deur sluiten, heel vaak éénzijdig. Vooral het éénzijdig sluiten van die deur is waar ik niet over uit kan, wat ik maar niet begrijpen kan.

Vanmorgen kwam ik haar zomaar ineens tegen. Plotseling. In de winkel. Ik stond in de - gelukkig korte - rij voor de kassa. Zij zag mij niet, ik haar wel. 20 jaar geleden hadden we intensief contact. Heel intensief. We kwamen elkaar iedere dag tegen, op het werk, bij mij of bij haar thuis. We deden zelfs een training van 2 jaar, waar bij we alle twee toch heel veel van onszelf lieten zien. Ik leerde haar hartewens kennen, probeerde haar daarbij te steunen, want het lukte niet haar wens uit te laten komen. Ik probeerde haar voor te bereiden dat ook al lukt het niet een wens uit te laten komen, het leven meer in petto heeft... Ook voor haar.

Opeens vertrok zij van mijn werk; er kwam een leuk afscheid waarbij ze na afloop nog met mij mee liep naar mijn auto. We vertelden elkaar dat dit afscheid niets hoefde te betekenen voor ons: ons contact zou blijven...

Niets was minder waar. Ze reageerde ineens niet meer op kaartjes. Telefoongesprekken brak ze af voor we goed en wel begonnen waren. Belde niet terug als ik haar antwoordapparaat insprak. Afspraken werden niet nagekomen. Er ontstond een stilte van een paar weken. Weken werden maanden. Ineens was daar een uitnodiging van een gemeenschappelijk studiegenoot waar we elkaar nog troffen. In Hoorn. Maar zij zei helemaal niets tegen me. Op mijn vragen werd geen antwoord gegeven. Geen reacties op wat ik te vertellen had. Alsof ik er niet was...

Ik heb haar later dat jaar nog een kaart gestuurd voor haar verjaardag. Ik wenste haar een mooie verjaardag en als zij geen contact meer wilde, dat ik dat zou respecteren. Dat ik haar in dat geval een prettig leven toewens...

Het kan raar lopen in het leven. Van een kennis hoorde ik dat haar hartewens is uitgekomen. Ik ben zo blij voor haar. Ik kan het haar niet laten weten. Ik besta niet meer voor haar...

Hoe ongemakkelijk is het dat ik haar ineens weer even tegenkwam. Vanmorgen. Ik durfde haar niet aan te spreken. Ik haat afscheid. Het voelt als een nooit uitgesproken en niet-meer-verbonden-zijn-afscheid. Liever had ik gehad dat ze had verteld waarom.

My heart is drenched in wine
But you'll be on my mind
Forever

982 Don't Know Why - Norah Jones



Voor meer verhalen "Het afscheid" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.