maandag 10 december 2012

Over kleding

Een paar jaar geleden kreeg ik het advies om voor langere afstanden een rolstoel te gebruiken. Ik moest wel wat wegslikken. Een rolstoel... 'Daar zit ik dan de rest van mijn leven in', dacht ik. Mijn ergotherapeute, een doortastende dame, legde mij uit dat ik heus nog wel kortere stukjes zou kunnen blijven lopen, dat het alleen om het voorkomen van energieverlies ging en startte de procedure. De aanvraag voor de rolstoel werd ingediend bij mijn gemeente die in het kader van de WMO de uitvoerende instantie was. Althans het financiële stuk daarvan. Vervolgens gebeurde er niets.

Totdat weken later, letterlijk 5 minuten voor ons vertrek naar ons vakantieadres, een voor mij onbekende fysiotherapeut mij belde. Hij had mijn aanvraag door de gemeente doorgespeeld gekregen en moest vaststellen of ik wel een rolstoel nodig had. Hij stak gelijk van wal: "Mevrouw, u heeft niets aan een rolstoel. U krijgt een scootmobiel!"
Huh?
"Maar ik wil een rolstoel... ", probeerde ik te zeggen.
"Mevrouw, met een scootmobiel kunt u leuk boodschapjes doen."
"Ik wil helemaal geen leuke boodschapjes doen...."
"Wat wilt u dan?"
"Gewoon....", probeerde ik verder. Er kwam helemaal niets, ik was met stomheid geslagen. Ik begon helemaal te trillen.
"Kunnen we niet een afspraak maken, zodat u mij kunt zien, kennis met mij kunt maken?"
"Nee mevrouw, ik heb uw dossier voor mij liggen, ik hoef u niet te zien."
... Slik ...
"Met een scootmobiel kunt u met een vriendin naar een museum."
Ik stamelde: "Ik wil helemaal niet naar een museum met een vriendin. Daar wil ik alleen heen kunnen. En ik wil boeken kunnen kopen, kleren, winkelen, mijn eigen boodschappen doen..."
"U weet toch dat u uw kleding kunt kopen via een postorderbedrijf?"
"Meneer, mag ik dat zelf beslissen? En hoe krijg ik een scootmobiel in mijn auto?"
"O? U rijdt nog auto? Nee, een scootmobiel krijgt u niet in uw auto, of u moet een aangepaste auto 'nemen'...".
"Nee, ik heb geen aangepast auto nodig. Een automaat volstaat. Maar die scootmobiel, ik moet toch naar mijn werk zien te komen, dat niet met het openbaar vervoer."
"O? U werkt nog?"
Gelukkig heb ik de tegenwoordigheid van geest behouden en vertelde de man, dat ik op punt stond om met vakantie te gaan. Na mijn vakantie zou ik wel contact opnemen, voor de verdere procedure.

'Is die man nou helemaal? Wat denkt ie wel?' 'Ik ga hem niet meer bellen. Ik schaf zelf wel een rolstoel aan.' Dit soort gedachten schoten door mijn hoofd.

Lang na onze vakantie, nam de man zelf opnieuw contact met mij op. "Mevrouw, u krijgt uw rolstoel."
Ineens kon het dus wel, terwijl ik dus helemaal niets gedaan had.
"Niet de rolstoel die uw ergotherapeute heeft geadviseerd, maar een simpele opvouwbare rolstoel. Lekker makkelijk voor achter in de kofferruimte van uw auto."
Mijn ergotherapeute had juist een licht semi-sportmodel voor mij gekozen, waar ik alleen de wielen vanaf hoefde te halen bij het in de auto zetten. Een opvouwbare rolstoel is veel zwaarder en lomper. Die klap je alleen maar inelkaar.
Ik besloot het spelletje mee te spelen. "Dank u wel meneer, waar kan ik testen of ik de rolstoel in de auto kan krijgen?" Hij gaf mij het adres van een leverancier waar de gemeente een contract mee had afgesloten.
Daar heb ik uit kunnen testen of het makkelijk ging of dat ik toch een lichter sportmodel zou kunnen krijgen. Dat laatste is gebeurd.

Ik weet dat het onderwerp van mijn gekozen nummer van vandaag over heel iets anders gaat. Het is vooral de eenzaamheid van de jongen in de trein dat mij aangrijpt. Het geeft precies weer hoe ik me soms voel als ik bij instanties tegen een muur van onbegrip aan loop, eh ... rijd...

1269 Smalltown Boy - Bronski Beat



Run away turn away run away turn away run away....

Mij niet laten kennen, mij niets laten opdringen, mijn poot stijfhouden. Daar ben ik gelukkig heel goed in, maar soms

zou ik het liefst weglopen ....

Voor meer verhalen "over kleding" of voor informatie over de Profeet en de muziek ga je naar Heldinne's Reis.

4 opmerkingen:

  1. waaw! respect hoor! dat heb je EeeeeeNoooooooRrrreeeeM goed gedaan! En heel mooi verteld hoor!
    groetjes, Hilde
    http://doorhetoogvan.blogspot.be/

    BeantwoordenVerwijderen
  2. prachtig verhaal ja moedig zijn is soms echt zwaar.Dat lied ken ik (glimlach)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Goed hoor! Je moet wel ad rem zijn tegenover instanties. Ik laat maar al te vaak over me heen lopen. Pas na het gesprek weet ik wat ik had moeten zeggen.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. stoer verhaal en stoer filmpje, kende het nummer niet, mooi!

    BeantwoordenVerwijderen