zondag 12 december 2010

Pak(ken)

Sinds een paar weken zit hij in mijn hoofd. Ik sta ermee op en ik ga ermee naar bed. De hele dag hobbelt hij met mij mee. Onder de douche, tijdens het tandpoetsen, het aankleden, terwijl ik mijn ontbijt klaarmaak en eet. In de file op weg naar het werk, zit hij naast mij in de auto. Op het werk zijn er momenten dat ik even los van hem ben, maar 's avonds op weg naar huis, in de file de andere kant op, zit hij weer naast me. We staan samen in de rij bij de kassa. Gelukkig bemoeit hij zich nog net niet met mijn aankopen en beslist hij niet, wat ik straks op tafel zet. Als ik geniet van mijn avondeten, zit hij stilzwijgend tegenover mij aan tafel. Hij zwijgt in alle talen. Hij zegt namelijk helemaal niets. Eigenlijk heb ik hem al die weken dat hij er is, nog helemaal niets horen zeggen. Ik zie hem ook niet; hij is er alleen. 'Wat doe je in mijn hoofd?' vraag ik hem. Hij antwoordt niet.
Hoe lang is het geleden dat wij echt samen waren? Ik begin te rekenen. 't Is zeker 40 jaar geleden, weet ik me nog te herinneren. Op de middelbareschool. In klas 3. Dat moet het laatste jaar geweest zijn, daarna ben ik van stad en school veranderd. En nu? Hoe kom ik met hem in contact? Ik open mijn Facebook-pagina en tik in het vakje onder de knop 'Vrienden zoeken' zijn naam. Er zijn linken naar meerdere pagina's. Het zal nog een hele klus worden al die pagina's te bezoeken, te lezen en er dan met een zucht erachter komen dat het de verkeerde is. Totdat... ik ineens zie dat ik op een pagina beland ben met een gemeenschappelijke vriendin heb: ?
Ik lees de berichtjes die hij op zijn Facebookpagina plaatste. De laatste is van ... een paar weken geleden. Ik ben helemaal van slag. Wat nu, contact zoeken met de gemeenschappelijke vriendin? En dan? Ik besluit niet bij de pakken te gaan neerzitten, maar er een nachtje over te slapen. Morgen ... Die avond houd ik een gesprek met hem. Ik vraag hem hoe het met hem is gegaan de ... eh ... afgelopen 40 jaren - alsof we elkaar vorige maand nog spraken. Ik vertel hem van mijn werk, mijn vrienden, mijn leven en ik merk dat ik rustig word van het gesprek, dat een éénrichtingsgesprek is. Ik vertel; hij vraagt niets en geeft geen antwoord op mijn vragen. Toch voelt het goed. Ik schenk een glas wijn in voor mezelf, wetend dat hij niets van mij aanneemt. En dan sta ik op en pak mijn gsm uit mijn tas. Ik kies onder contacten het nummer van onze gemeenschappelijke vriendin. Ik ben blij haar stem te horen. Ik vraag: 'Heb jij nog contact met ...' Voor ik uitgesproken ben, vertelt zij mij dat hij in het ziekenhuis ligt. 'Hij ligt in coma, al weken, sinds hij dat ongeluk heeft gehad.' Ik hoor mijzelf zeggen: 'Waar ligt hij, ik wil er morgen heen.' We besluiten samen te gaan. Ik verbreek de verbinding, drink mijn glas leeg en ga naar bed. Alleen. Hij weet nu dat ik morgen bij hem op bezoek zal komen.

Pak(ken)
vracht
2 baal, bos, bundel
3 iets vast houden, grijpen, beetpakken

4 cadeau
5 een stel bovenkleren (jasje,vest,broek)
6 verpakking, al dan niet met inhoud
7 iemand te pakken hebben; 
beethebben en niet loslaten
bij de pakken neerzittenmoedeloos zijn
dat is een pak van mijn hart; een hele zorg minder
10 vangen, gevangennemen; betrappen 
11 een aantal voorwerpen die bij elkaar gebonden, opgerold, of met iets omwikkeld zijn, zodat zij één geheel vormen
12 hij heeft het erg te pakken;
is erg verkouden, ziek, verliefd enz. 


Write On Wednesday, ook mee doen lees de spelregels

11 opmerkingen:

  1. Een prachtig hedendaags verhaal, vooral met dat Facebook en zo, maakt de wereld zo lekker klein... helaas zijn het iets te veel woorden voor de WOW (slechts 250 woorden)... maar voor een eerste debuut verhaal wil ik het wel door de vingers zien... En ik hoop dat je aanstaande woensdag gelijk meedoet met het nieuwe woord... ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wow Veer... daar word ik toch wel even stil van van zo'n mooi en vooral aangrijpend verhaal.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Veertje Vederlicht12 december 2010 om 22:38

    @Kriebels en Krabbels: alleen veel te lang. 't Ging ook zo lekker!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Het schrijft soms ook zo lekker dat die woorden je soms de das omdoen. Maar goed dat is dan ook de uitdaging. Ondanks het lange verhaal las het lekker vlot weg en dat zegt ook wel wat. Welkom bij WoW en ik hoop van harte dat het niet bij je debuut blijft, want je schrijft leuk.

    Groetjes van Alie

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Veertje Vederlicht13 december 2010 om 16:26

    @Alie: ik ga mijn best doen!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Allereerst van harte gefeliciteerd met je debuut!

    Hier geplaatst en niet helemaal volgens de regeltjes, maar goed het verhaal staat en trouwens dat niet alleen, de meeste woorden, waren in gedachten toch? En ze zijn per-ongeluk op jouw blog terecht gekomen. Zo was het vermoed ik.... ja toch? (~_^)

    Verder is het een mooi verhaal, je voelt je geroepen om contact op te nemen met iemand, maar ik hoop dat het niet te laat is, je laat ons nadenken, nieuwsgierig zijn. Mijn complimenten heel goed verhaal!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Welkom bij de wow,het is gelijk een dubbele.Daar hebben we allemaal wel eens last van.En weet je wat we dan doen.....we maken er een vervolg op!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. mooi debuut, misschien iets te lang voor een WOW, maar ik vond het niet erg. las als een trein.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Veertje Vederlicht14 december 2010 om 17:41

    @Gelukspoppetje, Jenke en Hanneke: Ik heb inmiddels de woorden geteld en het zijn er inderdaad ruim 500. Bedankt voor de goede tip, Jenke, een vervolg schrijven.

    Wat heerlijk jullie reacties te mogen ontvangen. Dat smaakt naar meer....
    Tot een volgende WOW.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Wat een mooi debuut bij WoW!
    Ik heb het in een adem uitgelezen, en ben nu al benieuwd naar de nieuwe WoW.

    Trouwens, ik schrijf mijn verhaal meestal eerst in Word, daar kun je instellen dat de woorden meegeteld worden, want ja, inderdaad als je er lekker in zit schrijf je vaak te veel! ;-))

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Ja, schrijven is schrappen, zei Godfried Bomans al, oftewel 'kill your darlings' zoals Ernest Hemingway het nog treffender wist te verwoorden.
    Maar als ik jouw verhaal lees, staat er wat er moet staan. Misschien dat je er, na lang puzzelen, 100 woorden uit kunt halen, maar dan is het nóg te lang voor de 250 woorden van de WOW. Je zou het dan helemaal moeten herschrijven. Zou ik niet doen, want dit leest als een treintje. Volgende keer gewoon nieuwe ronde, nieuwe kansen.

    En wat Minousjka zegt, doe ik ook; eerst in Word schrijven en de teller mee laten lopen.
    Mooi WOW-debuut!

    BeantwoordenVerwijderen