Pak(ken)

Sinds een paar weken zit hij in mijn hoofd. Ik sta ermee op en ik ga ermee naar bed. De hele dag hobbelt hij met mij mee. Onder de douche, tijdens het tandpoetsen, het aankleden, terwijl ik mijn ontbijt klaarmaak en eet. In de file op weg naar het werk, zit hij naast mij in de auto. Op het werk zijn er momenten dat ik even los van hem ben, maar 's avonds op weg naar huis, in de file de andere kant op, zit hij weer naast me. We staan samen in de rij bij de kassa. Gelukkig bemoeit hij zich nog net niet met mijn aankopen en beslist hij niet, wat ik straks op tafel zet. Als ik geniet van mijn avondeten, zit hij stilzwijgend tegenover mij aan tafel. Hij zwijgt in alle talen. Hij zegt namelijk helemaal niets. Eigenlijk heb ik hem al die weken dat hij er is, nog helemaal niets horen zeggen. Ik zie hem ook niet; hij is er alleen. 'Wat doe je in mijn hoofd?' vraag ik hem. Hij antwoordt niet.
Hoe lang is het geleden dat wij echt samen waren? Ik begin te rekenen. 't Is zeker 40 jaar geleden, weet ik me nog te herinneren. Op de middelbareschool. In klas 3. Dat moet het laatste jaar geweest zijn, daarna ben ik van stad en school veranderd. En nu? Hoe kom ik met hem in contact? Ik open mijn Facebook-pagina en tik in het vakje onder de knop 'Vrienden zoeken' zijn naam. Er zijn linken naar meerdere pagina's. Het zal nog een hele klus worden al die pagina's te bezoeken, te lezen en er dan met een zucht erachter komen dat het de verkeerde is. Totdat... ik ineens zie dat ik op een pagina beland ben met een gemeenschappelijke vriendin heb: hè?

Ik lees de berichtjes die hij op zijn Facebookpagina plaatste. De laatste is van ... een paar weken geleden. Ik ben helemaal van slag. Wat nu, contact zoeken met de gemeenschappelijke vriendin? En dan? Ik besluit niet bij de pakken te gaan neerzitten, maar er een nachtje over te slapen. Morgen ... Die avond houd ik een gesprek met hem. Ik vraag hem hoe het met hem is gegaan de ... eh ... afgelopen 40 jaren - alsof we elkaar vorige maand nog spraken. Ik vertel hem van mijn werk, mijn vrienden, mijn leven en ik merk dat ik rustig word van het gesprek, dat een éénrichtingsgesprek is. Ik vertel; hij vraagt niets en geeft geen antwoord op mijn vragen. Toch voelt het goed. Ik schenk een glas wijn in voor mezelf, wetend dat hij niets van mij aanneemt. En dan sta ik op en pak mijn gsm uit mijn tas. Ik kies onder contacten het nummer van onze gemeenschappelijke vriendin. Ik ben blij haar stem te horen. Ik vraag: 'Heb jij nog contact met ...' Voor ik uitgesproken ben, vertelt zij mij dat hij in het ziekenhuis ligt. 'Hij ligt in coma, al weken, sinds hij dat ongeluk heeft gehad.' Ik hoor mijzelf zeggen: 'Waar ligt hij, ik wil er morgen heen.' We besluiten samen te gaan. Ik verbreek de verbinding, drink mijn glas leeg en ga naar bed. Alleen. Hij weet nu dat ik morgen bij hem op bezoek zal komen.

Pak(ken)
1 vracht
2 baal, bos, bundel
3 iets vast houden, grijpen, beetpakken
4 cadeau
5 een stel bovenkleren (jasje,vest,broek)
6 verpakking, al dan niet met inhoud
7 iemand te pakken hebben; beethebben en niet loslaten
8 bij de pakken neerzitten; moedeloos zijn
9 dat is een pak van mijn hart; een hele zorg minder
10 vangen, gevangennemen; betrappen 
11 een aantal voorwerpen die bij elkaar gebonden, opgerold, of met iets omwikkeld zijn, zodat zij één geheel vormen
12 hij heeft het erg te pakken; is erg verkouden, ziek, verliefd enz. 

Write On Wednesday, ook mee doen lees de spelregels