Huisarrest

Het uitzicht vanuit het keukenraam is geweldig: grote sneeuwvlokken jagen achter elkaar aan. "Wie het eerst thuis is..." lijken ze te roepen. Wat ze niet weten: ze zijn al thuis en van mij zullen ze het niet horen. Ik houd wijs mijn mond. Ik weet het, ze luisteren toch niet. Zou ik ook niet doen. Waarom luisteren als je helemaal los kan? Als je nergens rekening mee hoeft te houden. Ik kijk naar buiten en mijn gevoel is dubbel. Ook ik wil naar buiten, helemaal los gaan en naar niemand luisteren. Helaas, ik ben aan huis gekluisterd. Behalve de kou is het ook de mogelijkheid tot gladheid en het vastraken in de sneeuw een belangrijke rolspeler. Misschien wel de meest belangrijke speler. Vorig jaar viel ik hier in huis en het gevolg was dat ik 7 weken aan huis gekluisterd was. Buiten was ik die dag zo voorzichtig geweest, alsof ik een val voelde aankomen. En eenmaal thuis gekomen, liet ik voorzichtigheid vieren met als gevolg dat ik 'nergens' over uitgleed en wel met een klap tegen het muurtje naast de openhaard terecht kwam. Gelukkig toen niets gebroken, maar wel een zwaar gekeusde voet. De schrik zit er 50 weken later nog stevig in. Ik blijf thuis en neem geen risico. En ik word niet geholpen door goedbedoelde adviezen. Ik weet het: ik kan autorijden, maar ik moet er wel eerst naar toe, de auto sneeuwvrij maken en als ik mijn bestemming heb bereikt, dan is het ook daar het overbruggen van de afstand. En het rijden met de rolstoel door de sneeuw of over een ijsplaat: ik geef het je te doen. De match Veer-en-sneeuw is geen goede match. Jammer, want ik zie wel wat ik mis. De ijspret, de sneeuwballen, de schaatstochten over meren, sloten en vaarten, het op plekken kunnen komen waar je met geen mogelijkheid op een andere manier niet kunt komen, de verhalen, de afstanden die wel of net niet gehaald zijn.

Maar... er gloort geluk aan de horizon. Mijn Lumix TZ10 is binnen! Ik heb de knoop doorgehakt en er één aangeschaft. De Canon Powershot A80 heeft een kapotte chip en kan niet meer gerepareerd worden. En de TZ10 stond al langer op mijn lijstje. Ooit was ik blij met de A80, maar ik ben groter gegroeid en wil verder ontwikkelen. Vorige week maakte ik nog een paar mooie opnames in de Beemster, maar ineens kan de camera ermee stoppen en duurt het lang voor ik verder kan gaan met fotograferen.

schapen in de mist

Zo heb ik een paar foto's gemaakt en een klein filmpje, al rijdend door de Beemster. Er was op dat moment gelukkig geen ander verkeer. De camera hield er midden in een opname weer 'even' mee op. Nu ik de foto hier zie, ben ik best tevreden met het resultaat. Als ik de foto opblaas, wordt het al heel snel korrelig. Nu met de TZ10 is dat probleem vast opgelost. De komende dagen, tijdens mijn huisarrest, zal ik het toestel testen en wat proefopnames maken. Wordt vervolgd... leuk!