The way we were
Met een gerust hart kan ik zeggen dat Barbra Streisand mijn hele leven met mij meeloopt. Niet dat ik van kleins af aan daar al mee bezig was. De allereerste keer dat ik haar bewust zag, was in de film "A Star is Born". Met die film was ik helemaal blij. Het liet mij inzien dat je je talent moet koesteren en je niet moet laten leiden door de – boze – buitenwereld die het o zo goed met je voor hebt. Maar dat je je hart moet vinden, contact mee kan maken, dat contact moet onderhouden en er vooral naar moet luisteren. Jouw hart volgen en je eigen weg moet gaan, jouw pad moet lopen.
De film liet me ook zien dat je zelf van elk moment een feestje zou kunnen maken: “Het leven is één groot feest, maar je zult zelf de slingers op moeten hangen.”
Maar ook: dat wat je hebt, zomaar ineens verloren kan worden. “Je weet pas wat je mist, als het er niet meer is.” Memories of the way we were. Herinneringen koesteren, niet om er met weemoed naar te kijken, maar blij terug kijken en er bewust van zijn dat welk pad je ook hebt gevolgd, het je gebracht heeft naar waar je nu bent.
Memories like the corners of my mind
Misty water-colored memories
of the way we were...
Can it be that it was all so simple then?
Or has time re-written every line?
If we had the chance to do it all again
Tell me, would we? Could we?
Memories, may be beautiful and yet
What's too painful to remember
We simply choose to forget...
Dank je wel voor deze mooie tekst!
BeantwoordenVerwijderen